آیه ۲۲۴ - سوره شعراء

علیّ‌بن‌ابراهیم ( وَالشُّعَراءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ؛ همانا منظور از آن کسانی هستند که با آراء خود دین جدیدی وضع نمودند و مردم هم از آنان پیروی نمودند. و عبارت: أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ؛ تأکیدکننده‌ی این تفسیر است؛ یعنی کسانی که با سخنان باطل و حجّت‌های واهی و گمراه‌کننده به مناظره و مجادله بر می‌خیزند و در هر طریقی وارد می‌شوند، وَ أَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لَا یَفْعَلُونَ یعنی اینکه مردم را پند می‌دهند، امّا خود پند نمی‌گیرند و از کارهای بد نهی می‌کنند، امّا خود از آن کناره‌گیری نمی‌کنند، و به کار نیک فرا می‌خوانند، امّا خود آن را انجام نمی‌دهند. ایشان کسانی هستند که خداوند متعال در مورد آن‌ها فرموده است: وَ أَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لَا یَفْعَلُونَ؛ ایشان کسانی هستند که حقّ آل محمّد (را غصب نموده‌اند.

پیامبر ( کعب‌بن‌مالک عرض کرد: «ای رسول خدا (! نظرت در مورد شاعران چیست»؟ فرمود: «مؤمن با شمشیر و زبانش پیکار می‌کند، سوگند به خدایی که جانم در دست اوست گویا شاعران، دشمنان را [با شعر خود] تیر می‌زنند».

پیامبر ( به حسّان‌بن‌ثابت از شاعران صدر اسلام فرمود: «دشمنان را [با اشعارت] هَجو کن، یا خشم آنان را برانگیز که روح القدس مددکار توست».

امام صادق ( محمّدبن‌مروان گوید: به همراه معروف‌بن‌خَرَّبوذ در محضر امام صادق (نشسته بودم و معروف برایم شعر می‌خواند و من نیز برایش شعر می‌خواندم و او از من می‌پرسید و من از او می‌پرسیدم و امام صادق (آنچه می‌گفتیم را می‌شنید. دراین‌حال امام صادق (فرمود: «رسول‌خدا (فرموده است: اینکه اندرونِ کسی از چرک و عفونت پُرشود برایش بهتر از آن است‌که از شعر آکنده گردد». معروف عرضه داشت: «منظور پیامبر (کسی است که شعر را می‌سراید نه کسی مثل ما که شعر دیگران را می‌خواند». امام صادق (فرمود: «افسوس بر تو! یا وای بر تو! این کلام را رسول خدا (فرموده است».