آیه إِنْ أَنَا إِلّا نَذِيرٌ مُبِينٌ [115]
من تنها بيم‌دهنده‌اى آشكارم.
الرّسول ( عَنْ عَبْدِ‌اللَّهِ‌بْنِ‌مَسْعُودٍ قَالَ: مَرَّ الْمَلَأُ مِنْ قُرَیْشٍ عَلَی رَسُول‌اللَّهِ (وَ عِنْدَهُ صُهَیْبٌ وَ خَبَّابٌ وَ بِلَالٌ وَ عَمَّارٌ وَ غَیْرُهُمْ مِنْ ضُعَفَاءِ الْمُسْلِمِینَ فَقَالُوا یَا مُحَمَّدُ (أَرَضِیتَ بِهَؤُلَاءِ عَنْ قَوْمِکَ أَ فَنَحْنُ نَکُونُ تَبَعاً لِهَؤُلَاءِ اطْرُدْهُمْ عَنْ بَیْتِکَ فَلَعَلَّکَ إِنْ طَرَدْتَهُمْ اتَّبَعْنَاکَ فَقَالَ (ما أَنَا بِطارِدِ الْمُؤْمِنِینَ فَقَالُوا فَأَقِمْهُمْ عَنَّا إِذَا جِئْنَا فَإِذَا قُمْنَا فَأَقْعِدْهُمْ مَعَکَ إِنْ شِئْتَ فَقَالَ نَعَمْ طَمَعاً فِی إِیمَانِهِمْ.
پیامبر ( عبدالله‌بن‌مسعود گوید: گروهی از قریش از کنار رسول‌خدا (گذر می‌کردند درحالی‌که مسلمانانی فقیر همچون صُهیب، خبّاب، بلال، عمّار و دیگران نزد حضرت بودند. گفتند: «ای محمّد (! آیا به این فقیران از قومت بسنده کرده‌ای؟! آیا ما (بزرگان) پیرو اینان باشیم؟! ایشان را از خانه‌اتبیرون کن، اگر چنین کنی شاید ما از تو پیروی کنیم». پیامبر (فرمود: «ما أَنَا بِطارِدِ المُؤْمِنِینَ». گفتند: «[دستِ کم] هنگامی‌که ما نزدت می‌آییم آن‌ها را از ما دورگردان و وقتی ما رفتیم اگر خواستی ایشان را نزد خود بنشان؛ پیامبر (نیز به امید ایمان آوردن این گروه از قریش، به آن‌ها پاسخ مثبت داد».