آیه فَتَرَى الَّذينَ في قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسارِعُونَ فيهِمْ يَقُولُونَ نَخْشى أَنْ تُصيبَنا دائِرَةٌ فَعَسَى اللهُ أَنْ يَأْتِيَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَيُصْبِحُوا عَلى ما أَسَرُّوا في أَنْفُسِهِمْ نادِمينَ [52]
[ولى] كسانى را كه در دل‌هايشان بيمارى است مى‌بينى كه در [دوستى با] آنان، بر يكديگر پيشى‌مى‌گيرند، و مى‌گويند: «مى‌ترسيم حادثه‌اى براى ما پيش آيد [و نياز به كمك آن‌ها داشته باشيم]». چه بسا خداوند پيروزى يا حادثه‌اى از سوى خود [به نفع مسلمانان] پيش آورد؛ و اين گروه، از آنچه در دل پنهان داشتند، پشيمان گردند.
الصّادق (علیه السلام)- عَن دَاوُدَ الْبَرْقِیِّ قَالَ: سَأَلَ أَبَاعَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) رَجُلٌ وَ أَنَا حَاضِرٌ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ فَعَسَی اللهُ أَنْ یَأْتِیَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَیُصْبِحُوا عَلی ما أَسَرُّوا فِی أَنْفُسِهِمْ نادِمِینَ فَقَالَ أَذِنَ فِی هَلَاکِ بَنِی‌أُمَیَّهًَْ بَعْدَ إِحْرَاقِ زَیْدٍ سَبْعَهًَْ أَیَّامٍ.
امام صادق (علیه السلام)- داود برقی گوید: مردی در حضور من از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی این آیه: فَعسَی الله أَن یَأْتِیَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِّنْ عندِهِ فَیُصْبِحُواْ علَی مَا أَسَرُّواْ فِی أَنْفُسِهِمْ نَادِمِینَ سؤال کرد. امام (علیه السلام) فرمود: «هفت روز پس از سوزاندن زید، [خداوند] اجازه هلاکت بنی‌امیه را صادر کرد».
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- قَوْلُهُ: نَخْشی أَنْ تُصِیبَنا دائِرَةٌ هُوَ قَوْلُ عَبْدِ‌اللَّهِ‌بْنِ‌أُبَیٍّ لِرَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) لَا تَنْقُضْ حُکْمَ بَنِی‌النَّضِیرِ فَإِنَّا نَخَافُ الدَّوَائِرَ فقال الله تعالی: فَعَسَی اللهُ أَنْ یَأْتِیَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَیُصْبِحُوا عَلی ما أَسَرُّوا فِی أَنْفُسِهِمْ نادِمِینَ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- کلام خداوند: یَقُولُونَ نَخْشَی أَن تُصِیبَنَا دَآئِرَةٌ این سخن عبدالله‌بن‌ابی به پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) است: «حکم بنی‌نضیر را نقض نکن، ما از مصیبت‌ها می‌ترسیم». پس خدای تعالی فرمود: فَعَسَی الله أَنْ یَأْتِیَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَیُصْبِحُوا عَلی ما أَسَرُّوا فی أَنْفُسِهِمْ نادِمین.