آیه لا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُمْ بَعْدَ إيمانِكُمْ إِنْ نَعْفُ عَنْ طائِفَةٍ مِنْكُمْ نُعَذِّبْ طائِفَةً بِأَنَّهُمْ كانُوا مُجْرِمينَ [66]
[بگو]: عذر [و بهانه] نياوريد [كه بيهوده است، چراكه] شما پس از ايمان آوردن، كافر شديد. اگر گروهى از شما را [به‌خاطر توبه] مورد عفو قرار دهيم، گروه ديگرى را به سبب مجرم‌بودن، عذاب خواهيم كرد.
الباقر (علیه السلام)- فِی رِوَایَهًِْ أَبِی‌الْجَارُودِ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ لا تَعْتَذِرُوا قَدْ کَفَرْتُمْ بَعْدَ إِیمانِکُمْ قَالَ هَؤُلَاءِ قَوْمٌ کَانُوا مُؤْمِنِینَ صَادِقِینَ ارْتَابُوا وَ شَکُّوا وَ نَافَقُوا بَعْدَ إِیمَانِهِمْ وَ کَانُوا أَرْبَعَهًَْ نَفَرٍ وَ قَوْلُهُ إِنْ نَعْفُ عَنْ طائِفَةٍ مِنْکُمْ کَانَ أَحَدُ الْأَرْبَعَهًِْ مُخْتَبِرُ‌بْنُ‌الْحُمَیِّرِ فَاعْتَرَفَ وَ تَابَ وَ قَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) أَهْلَکَنِی اسْمِی فَسَمَّاهُ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَبْدَ اللَّهِ‌بْنَ‌عَبْدِ‌الرَّحْمَنِ فَقَالَ یَا رَبِّ اجْعَلْنِی شَهِیداً حَیْثُ لَا یَعْلَمُ أَحَدٌ أَیْنَ أَنَا فَقُتِلَ یَوْمَ الْیَمَامَهًِْ وَ لَمْ یَعْلَمْ أَحَدٌ أَیْنَ قُتِلَ فَهُوَ الَّذِی عَفَا اللَّهُ عَنْه.
امام باقر (علیه السلام)- در روایت ابوالجارود از امام باقر (علیه السلام) آمده است که درباره‌ی این کلام خدا: لا تَعْتَذِرُوا قَدْ کَفَرْتُمْ بَعْدَ ایمانکُمْ، فرمود: «اینان گروهی مؤمن و راست گفتار بودند که بعد از ایمانشان دچار تردید و نفاق گشتند و آنان چهار نفر بودند. و سخن حق تعالی: إِنْ نَعْفُ عَنْ طائِفَةٍ مِنْکُمْ، یکی از آن چهار نفر مختبربن‌حمیر بود که اعتراف و توبه کرد و گفت: «ای رسول خدا! نامم مرا هلاک ساخت». رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نیز او را عبدالله‌بن‌عبدالرّحمن نامید و او گفت: «پروردگارا! مرا از شهدا قرار ده! به‌گونه‌ای که کسی از محلّ پیکر من آگاه نگردد». و او بعد از مدّتی در جنگ یمامه جان باخت و کسی ندانست که او کجا کشته شد؟ و او همان کسی بود که خداوند از او درگذشت.