آیه صلی الله علیه و آله) قول تعالی: وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ اللهُ وَ رَسُولُهُ وَ قالُوا حَسْبُنَا اللهُ سَيُؤْتينَا اللهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ إِنَّا إِلَى اللهِ راغِبُونَ [259]
[درحالى‌كه] اگر به آنچه خدا و پيامبرش به آنان داده راضى مى‌شدند و مى‌گفتند: «خداوند براى ما كافىست و به‌زودى خدا و پيامبرش، از فضل خود به ما مى‌بخشند و ما تنها رضاى خدا را مى‌طلبيم». [براى آن‌ها بهتر بود].
الصّادق (علیه السلام)- کَنْزُ الْفَوَائِدِ لِلْکَرَاجُکِیِّ: ذکروا أَنَّ أَبَاحَنِیفَهًَْ أَکَلَ طَعَاماً مَعَ الْإِمَامِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ‌بْنِ‌مُحَمَّدٍ (علیه السلام) فَلَمَّا رَفَعَ (علیه السلام) یَدَهُ مِنْ أَکْلِهِ قَالَ الْحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعالَمِینَ اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَا مِنْکَ وَ مِنْ رَسُولِکَ (صلی الله علیه و آله) فَقَالَ أَبُوحَنِیفَهًَْ یَا أَبَاعَبْدِ‌اللَّهِ أَ‌جَعَلْتَ مَعَ اللَّهِ شَرِیکاً فَقَالَ لَهُ وَیْلَکَ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَی یَقُولُ فِی کِتَابِهِ وَ ما نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْناهُمُ اللهُ وَ رَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ یَقُولُ فِی مَوْضِعٍ آخَرَ وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ اللهُ وَ رَسُولُهُ وَ قالُوا حَسْبُنَا اللهُ سَیُؤْتِینَا اللهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ فَقَالَ أَبُو حَنِیفَهًَْ: وَ اللَّهِ لَکَأَنِّی مَا قَرَأْتُهُمَا قَطُّ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ وَ لَا سَمِعْتُهُمَا إِلَّا فِی هَذَا الْوَقْتِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) بَلَی قَدْ قَرَأْتَهُمَا وَ سَمِعْتَهُمَا وَ لَکِنَّ اللَّهَ تَعَالَی أَنْزَلَ فِیکَ وَ فِی أَشْبَاهِکَ أَمْ عَلی قُلُوبٍ أَقْفالُها وَ قَالَ کَلَّا بَلْ رانَ عَلی قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُونَ.
امام صادق (علیه السلام)- در کتاب کنزالفواید کراجکی آمده است: ابوحنیفه با امام صادق (علیه السلام) غذا می‌خورد وقتی امام (علیه السلام) دست از غذا کشید، فرمود: «الحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعالَمِینَ، خدایا این نعمت از تو و پیامبر توست». ابوحنیفه گفت: «یا اباعبداللَّه! با خدا شریک قرار دادی»؟ فرمود: «وای بر تو! خدا در قرآن می‌فرماید: آن‌ها فقط از این انتقام می‌گیرند که خداوند و رسولش، آنان را به فضل [و کرم] خود، بی‌نیاز ساختند!. (توبه/۷۴). در آیه‌ی دیگر می‌فرماید: وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ اللهُ وَ رَسُولُهُ وَ قالُوا حَسْبُنَا اللهُ سَیُؤْتِینَا اللهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ». ابوحنیفه گفت: «به خدا قسم! مثل اینکه تاکنون این دو آیه را در قرآن نخوانده بودم و تا حالا نشنیده بودم». امام صادق (علیه السلام) فرمود: «بلی من خوانده‌ام و شنیده‌ام ولی خداوند این آیه را درباره‌ی تو و امثال تو نازل نموده است: یا بر دلهایشان قفل نهاده شده است؟!. (محمّد/۲۴). و فرمود: چنین نیست که آن‌ها می‌پندارند، بلکه اعمالشان چون زنگاری بر دلهایشان نشسته است!. (مطّفقین/۱۴)».