آیه وَ أَمَّا الَّذينَ في قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَتْهُمْ رِجْساً إِلَى رِجْسِهِمْ وَ ماتُوا وَ هُمْ كافِرُونَ [125]
و امّا كسانى كه در دل‌هايشان بيمارى است، پليدى بر پليديشان افزوده و از دنيا رفتند درحالى‌كه كافر بودند.
الصّادق (علیه السلام)- عَن یُوسُف‌بنِ‌ثَابِتٍ عَن أَبِی‌عَبدِاللهِ (علیه السلام) قَالَ: لَا یَضُرُّ مَعَ الْإِیمَانِ عَمَلٌ وَ لَا یَنْفَعُ مَعَ الْکُفْرِ عَمَلٌ ثُمَّ قَالَ أَ‌لَا تَرَی أَنَّهُ قَالَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی وَ ما مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقاتُهُمْ إِلَّا أَنَّهُمْ کَفَرُوا بِاللهِ وَ بِرَسُولِهِ ... وَ ماتُوا وَ هُمْ کافِرُونَ.
امام صادق (علیه السلام)- یوسف‌بن‌ثابت از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است که فرمود: «هیچ عملی به مؤمن زیان نمی‌رساند و هیچ کاری برای کافر سودی ندارد». آنگاه فرمود: «مگر مشاهده نمی‌کنی که خداوند فرمود: وَ ما مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقاتُهُمْ إِلَّا أَنَّهُمْ کَفَرُوا بِاللهِ وَ بِرَسُولِهِ. وَ ماتُوا وَ هُمْ کافِرُونَ.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- فَأَمَّا الرَّدُّ عَلَی مَنْ أَنْکَرَ زِیَادَهًَْ الْکُفْرِ فَمِنْ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فِی کِتَابِهِ إِنَّمَا النَّسِیءُ زِیادَةٌ فِی الْکُفْرِ وَ قَوْلُهُ تَعَالَی وَ أَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَتْهُمْ رِجْساً إِلَی رِجْسِهِمْ وَ ماتُوا وَ هُمْ کافِرُونَ.
امام علی (علیه السلام)- کسانی که زیاده‌روی در کفر را انکار می‌کنند باید متوجّه شوند که خداوند گفته‌های آنان را ردّ کرده و فرموده: نسیء [جابه‌جا کردن و تأخیر ماه‌های حرام]، افزایشی در کفر [مشرکان] است. (توبه/۳۷) و یا در جای دیگر می‌فرماید: وَ امّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَتْهُمْ رِجْساً إِلَی رِجْسِهِمْ وَ ماتُوا وَ هُمْ کافِرُونَ.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- فَکُلُّ عَمَلٍ مِنْ أَعْمَالِ الْخَیْرِ یَجْرِی عَلَی غَیْرِ أَیْدِی أَهْلِ الِاصْطِفَاءِ وَ عُهُودِهِمْ وَ حُدُودِهِمْ وَ شَرَائِعِهِمْ وَ سُنَّتِهِمْ وَ مَعَالِمِ دِینِهِمْ مَرْدُودٌ غَیْرُ مَقْبُولٍ وَ أَهْلُهُ بِمَحَلِّ کُفْرٍ وَ إِنْ شَمِلَتْهُمْ صِفَهًُْ الْإِیمَانِ أَ‌لَمْ تَسْمَعْ إِلَی قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَی وَ ما مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقاتُهُمْ إِلَّا أَنَّهُمْ کَفَرُوا بِاللهِ وَ بِرَسُولِهِ وَ ماتُوا وَ هُمْ کافِرُونَ فَمَنْ لَمْ یَهْتَدِ مِنْ أَهْلِ الْإِیمَانِ إِلَی سَبِیلِ النَّجَاهًِْ لَمْ یُغْنِ عَنْهُ إِیمَانُهُ بِاللَّهِ مَعَ دَفْعِهِ حَقَّ أَوْلِیَائِهِ وَ حَبِطَ عَمَلُهُ وَ هُوَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِین.
امام علی (علیه السلام)- هر کار نیکی که بهجز از طریق بندگان برگزیده جاری گردد و بدون درنظرگرفتن حدود و مقرّرات و احکام شرعی مورد عمل قرار گیرد مردود است و در نزد خداوند قابل پذیرش نیست، عامل آن کافر است اگرچه در ظاهر مؤمن باشد، مگر نشنیده‌ای که خداوند فرموده است: وَ ما مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقاتُهُمْ إِلَّا أَنَّهُمْ کَفَرُوا بِاللهِ وَ بِرَسُولِهِ وَ ماتُوا وَ هُمْ کافِرُونَ. پس هرکس از اهل ایمان که به راه نجات هدایت نشود از ایمانش سودی نخواهد برد و اگر حق را به صاحبانش نرساند؛ اعمال او تباه می‌گردد و در سرای دیگر، از زیانکاران خواهد بود. (مائده/۵).
الباقر (علیه السلام)- وَ أَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَتْهُمْ رِجْساً إِلَی رِجْسِهِمْ یَقُولُ شَکّاً إِلَی شَکِّهِمْ.
امام باقر (علیه السلام)- وَ أَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ فَزَادَتْهُمْ رِجْساً إِلَی رِجْسِهِمْ، خداوند می‌فرماید: «شکّی بر شکّ ایشان».