آیه قاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللهُ بِأَيْديكُمْ وَ يُخْزِهِمْ وَ يَنْصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَ يَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنينَ [14]
با آن‌ها پيكار كنيد، كه خداوند آنان را به دست شما مجازات كرده و رسوا مى‌سازد و شما را بر آن‌ها يارى مى‌دهد. و سينه‌ی گروه مؤمنين را شفا مى‌بخشد [و بر قلب آن‌ها مرهم مى‌نهد].
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنْ جَابِرْ (رحمة الله علیه) عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ: قَامَ عَلِیٌّ (علیه السلام) فَخَطَبَ النَّاسَ بِصِفِّینَ فَقَال ... وَ أَنَا مِنْ أَهْلِ بَدْرٍ وَ مُعَاوِیَهًُْ طَلِیقُ‌بْنُ‌طَلِیقٍ وَ اللَّهِ إِنَّا عَلَی الْحَقِّ وَ إِنَّهُمْ عَلَی الْبَاطِلِ وَ لَا یَجْتَمِعُنَّ عَلَیْهِ وَ تَتَفَرَّقُوا عَنْ حَقِّکُمْ حَتَّی یَغْلِبَ بَاطِلُهُمْ حَقَّکُمْ قاتِلُوهُمْ یُعَذِّبْهُمُ اللهُ بِأَیْدِیکُمْ فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا لَیُعَذِّبَنَّهُمُ اللَّهُ بِأَیْدِی غَیْرِکُم.
امام علی (علیه السلام)- جابر گوید: از امام باقر (علیه السلام) روایت است: علی (علیه السلام) برخاست و برای مردم در جنگ صفّین خطبه خواند و فرمود: «... من از بدریّون هستم و معاویه اسیر آزاد شده جنگی و فرزند اسیری آزاد شده است. به خدا سوگند که ما بر حقّ و آنان، بر باطلند. مبادا آن گروه بر باطل خویش همدست و همداستان شوند و شما بر حقّ خویش به پراکندگی دچار شوید تا باطل آنان بر حقّ شما چیره آید. قاتِلُوهُمْ یُعَذِّبْهُمُ اللهُ بِأَیْدِیکُمْ؛ اگر شما چنان نکنید به دست دیگران عذابشان خواهد کرد.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَهًَْ عَنْ أَبِیهِ قَالَ: دَخَلْتُ أَنَا وَ الْمُعَلَّی عَلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) فَقَالَ أَبْشِرُوا إِنَّکُمْ عَلَی إِحْدَی الْحُسْنَیَیْنِ مِنَ اللَّهِ أَمَا إِنَّکُمْ إِنْ بَقِیتُمْ حَتَّی تَرَوْا مَا تَمُدُّونَ إِلَیْهِ رِقَابَکُمْ شَفَی اللَّهُ صُدُورَکُمْ وَ أَذْهَبَ غَیْظَ قُلُوبِکُمْ وَ أَدَالَکُمْ عَلَی عَدُوِّکُمْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ وَ یَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ، وَ یُذْهِبْ غَیْظَ قُلُوبِهِمْ وَ إِنْ مَضَیْتُمْ قَبْلَ أَنْ تَرَوْا ذَلِکَ مَضَیْتُمْ عَلَی دِینِ اللَّهِ الَّذِی رَضِیَهُ لِنَبِیِّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ لِعَلِیٍّ (علیه السلام).
امام صادق (علیه السلام)- عقبه گوید: با معلیّ‌بن‌خنیس خدمت حضرت صادق (علیه السلام) رفتیم. فرمود: «بر شما مژده باد. به یکی از دو فرجام نیک از جانب خدا! یا شما باقی می‌مانید تا ببینید آنچه را که مایه‌ی سرافرازی شما باشد، خدا دلهای شما را شفا بخشد و خشم دلتان را ببرد و شما را بر دشمن چیره سازد، چنانکه در قرآن می‌فرماید: وَ یَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ* وَ یُذْهِبْ غَیْظَ قُلُوبِهِم؛ و اگر قبل از دیدن آن روز از دنیا برود، به دینی که خدا برای پیغمبر (صلی الله علیه و آله) و خاندان او و علی (علیه السلام) رضایت داده است از دنیا رفته‌اید».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَلِیِّ‌بْنِ‌عُقْبَهًَْ‌بْنِ‌خَالِدٍ قَال: دَخَلْتُ أَنَا وَ مُعَلَّی‌بْنُ‌خُنَیْسٍ عَلَی أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) وَ لَیْسَ هُوَ فِی مَجْلِسِهِ فَخَرَجَ عَلَیْنَا مِنْ جَانِبِ الْبَیْتِ مِنْ عِنْدِ نِسَائِهِ وَ لَیْسَ عَلَیْهِ جِلْبَابٌ فَلَمَّا نَظَرَ إِلَیْنَا رَحَّبَ فَقَالَ مَرْحَباً بِکُمَا وَ أَهْلًا ثُمَّ جَلَسَ وَ قَالَ أَنْتُمْ أُولُو الْأَلْبَابِ فِی کِتَابِ اللَّهِ قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی إِنَّما یَتَذَکَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ فَأَبْشِرُوا أَنْتُمْ عَلَی إِحْدَی الْحُسْنَیَیْنِ مِنَ اللَّهِ أَمَا إِنَّکُمْ إِنْ بَقِیتُمْ حَتَّی تَرَوْا مَا تَمُدُّونَ إِلَیْهِ رِقَابَکُمْ شَفَی اللَّهُ صُدُورَکُمْ وَ أَذْهَبَ غَیْظَ قُلُوبِکُمْ وَ أَدَالَکُمْ عَلَی عَدُوِّکُمْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی وَ یَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ، وَ یُذْهِبْ غَیْظَ قُلُوبِهِمْ وَ إِنْ مَضَیْتُمْ قَبْلَ أَنْ تَرَوْا ذَلِکَ مَضَیْتُمْ عَلَی دِینِ اللَّهِ الَّذِی رَضِیَهُ لِنَبِیِّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ بَعَثَ عَلَیْهِ فَوَ اللَّهِ مَا یَقْبَلُ اللَّهُ مِنَ الْعِبَادِ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ إِلَّا مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ وَ مَا بَیْنَ أَحَدِکُمْ وَ بَیْنَ أَنْ یَرَی مَا تَقَرُّ بِهِ عَیْنُهُ إِلَّا أَنْ تَبْلُغَ نَفْسُهُ إِلَی هَذِهِ ثُمَّ أَهْوَی بِیَدِهِ إِلَی الْحَلْقِ ثُمَّ بَکَی.
امام صادق (علیه السلام)- علیّ‌بن‌عقبه بن‌خالد گوید: من و علیّ‌بن‌خنیس برای زیارت حضرت صادق (علیه السلام) مشرف شدیم، امّا آن جناب در مجلس خود نبودند. بعد از مدّتی آن حضرت بدون ردا از اندرون خود به‌سوی ما آمدند و چون ما را دیدند، خوش آمد گفته و فرمود: «خوش آمدید، صفا آوردید»! سپس نشسته و فرمود: «شمایید صاحبان خرد که خداوند در قرآن فرموده: تنها صاحبان اندیشه متذکّر می‌شوند. (رعد/۱۹). پس بر شما مژده باد! شما دارای یکی از دو فرجام نیک از جانب خدا هستید؛ یا این است که زنده هستید تا ببینید آنچه را که مایه‌ی سربلندی شما باشد؛ خداوند سینه‌های شما را شفا دهد و خشم دل‌هایتان را فرو نشاند و شما را بر دشمن خود پیروز گرداند و این همان کلام خدای متعال است: وَ یَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ* وَ یُذْهِبْ غَیْظَ قُلُوبِهِم؛ و اگر قبل از آن از دنیا بروید، به دینی که خدا برای پیامبرش پسندیده و او را بر آن دین برگزیده، از دنیا رفته‌اید و بر همان دین مبعوث می‌شوید. به خدا سوگند! خداوند در روز قیامت از بندگان، جز آنچه که شما به آن معتقد هستید، نمی‌پذیرد و میان هریک از شما [شیعیان] و دیدن آنچه که چشمش را روشن می‌کند، فاصله‌ای جز رسیدن جانش به اینجا نیست». آنگاه [امام (علیه السلام)] دستش را تا به‌سمت حلق بالا برد و سپس گریست. [فاصله‌ای جز رسیدنِ جان به گلو، نیست یعنی بلافاصله بعد از مرگ، آنچه را که چشمش را روشن می‌کند، می‌بیند].
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌الْأَغَرِّ التَّمِیمِیِّ قَالَ إِنِّی لَوَاقِفٌ یَوْمَ صِفِّینَ إِذْ مَرَّ بِیَ الْعَبَّاسُ‌بْنُ‌رَبِیعَهًَْ بْنِ‌الْحَارِثِ‌بْنِ‌عَبْدِالْمُطَّلِب ... فَضَرَبَهُ الْعَبَّاسُ ضَرْبَهًًْ بِالسَّیْفِ فَانْتَظَمَ بِهِ جَوَانِحُ صَدْرِهِ وَ خَرَّ الشَّامِیُّ صَرِیعاً بِخَدِّهِ وَ سَمَا الْعَبَّاسُ فِی النَّاسِ وَ کَبَّرَ النَّاسُ تَکْبِیرَهًًْ ارْتَجَّتْ لَهَا الْأَرْضُ فَسَمِعْتُ قَائِلًا یَقُولُ مِنْ وَرَائِی قاتِلُوهُمْ یُعَذِّبْهُمُ اللهُ بِأَیْدِیکُمْ وَ یُخْزِهِمْ وَ یَنْصُرْکُمْ عَلَیْهِمْ وَ یَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ، وَ یُذْهِبْ غَیْظَ قُلُوبِهِمْ وَ یَتُوبُ اللهُ عَلی مَنْ یَشاءُ فَالْتَفَتُّ فَإِذَا هُوَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ عَلِیٌّ (علیه السلام) فَقَالَ یَا أَبَاالْأَغَرِّ مَنِ الْمُبَارِزُ لِعَدُوِّنَا قُلْتُ هَذَا ابْنُ شَیْخِکُمُ الْعَبَّاسِ‌بْنِ‌رَبِیعَهًْ.
امام علی (علیه السلام)- از ابی الأغر تمیمی روایت شده که گوید: روز صفین ایستاده بودم که عبّاس‌بن‌ربیعه بن حارث‌بن‌عبدالمطلب سراپا مسلح با کلاه خودی بر سر و شمشیری یمانی در دست از من گذشت، ... آنگاه عبّاس یک ضربه با شمشیر به او زد و با آن ضربه قفسه‌ی سینه‌اش به نظم از هم دریده شد و مرد شامی با گونه به خاک افتاد و عبّاس در بین مردم بالا رفت و مردم چنان تکبیری گفتند که زمین بدان به لرزه درآمد. سپس شنیدم کسی پشت سرم می‌گفت: قاتِلُوهُمْ یُعَذِّبْهُمُ اللهُ بِأَیْدِیکُمْ وَ یُخْزِهِمْ وَ یَنْصُرْکُمْ عَلَیْهِمْ وَ یَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ، «وَ یُذْهِبْ غَیْظَ قُلُوبِهِمْ وَ یَتُوبُ اللهُ عَلی مَنْ یَشاءُ به‌سوی صدا نگریستم و ناگهان دیدم که او امیرمؤمنان علی (علیه السلام) است، فرمود: «ای اباالأغر! کیست آنکه با دشمنمان مبارزه می‌کرد»؟ عرض کردم: «این مبارز پسر شیخ شما عبّاس‌بن‌ربیعه بود».
الرّضا (علیه السلام)- عَنِ الْحَسَنِ‌بْنِ‌مَحْبُوبِ عَنِ أَبِی‌الْحَسَنِ الرِّضَا (علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ لَابُدَّ مِنْ فِتْنَهًٍْ صَمَّاءَ صَیْلَمٍ یَسْقُطُ فِیهَا کُلُّ بِطَانَهًٍْ وَ وَلِیجَهًٍْ وَ ذَلِکَ عِنْدَ فِقْدَانِ الشِّیعَهًِْ الثَّالِثَ مِنْ وُلْدِی یَبْکِی عَلَیْهِ أَهْلُ السَّمَاءِ وَ أَهْلُ الْأَرْضِ وَ کَمْ مِنْ مُؤْمِنٍ مُتَأَسِّفٍ حَرَّانُ حَزِینٌ عِنْدَ فَقْدِ الْمَاءِ الْمَعِینِ کَأَنِّی بِهِمْ أَسَرَّ مَا یَکُونُونَ وَ قَدْ نُودُوا نِدَاءً یَسْمَعُهُ مَنْ بَعُدَ کَمَا یَسْمَعُهُ مَنْ قَرُبَ یَکُونُ رَحْمَهًًْ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ عَذَاباً عَلَی الْکَافِرِینَ فَقُلْتُ وَ أَیُّ نِدَاءٍ هُوَ قَالَ یُنَادَوْنَ فِی رَجَبٍ ثَلَاثَهًَْ أَصْوَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ صَوْتاً مِنْهَا أَلا لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ وَ الصَّوْتَ الثَّانِیَ أَزِفَتِ الْآزِفَهًُْ یَا مَعْشَرَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الصَّوْتَ الثَّالِثَ یَرَوْنَ بَدَناً بَارِزاً نَحْوَ عَیْنِ الشَّمْسِ هَذَا أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) قَدْ کَرَّ فِی هَلَاکِ الظَّالِمِینَ وَ فِی رِوَایَهًِْ الْحِمْیَرِیِّ وَ الصَّوْتُ بَدَنٌ یُرَی فِی قَرْنِ الشَّمْسِ یَقُولُ إِنَّ اللَّهَ بَعَثَ فُلَاناً فَاسْمَعُوا لَهُ وَ أَطِیعُوا وَ قَالَا جَمِیعاً فَعِنْدَ ذَلِکَ یَأْتِی النَّاسَ الْفَرَجُ وَ تَوَدُّ النَّاسُ لَوْ کَانُوا أَحْیَاءً وَ یَشْفِی اللهُ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ.
امام رضا (علیه السلام)- حسن‌بن‌محبوب از امام رضا (علیه السلام) نقل می‌کند که فرمود: «آشوبی روی می‌دهد که زیرکان و شخص با احتیاطی که از خواصّ ما می‌باشند نیز دامنش به آن ورطه کشیده میشود و این به هنگامی است که شیعیان سوّمین [امام (علیه السلام)] از اولاد مرا از دست بدهند. اهل آسمان و زمین بر وی گریه می‌کنند. چه بسیارند مؤمنینی که موقع از دست رفتن ماء معیّن آب صاف و زلال (قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف)) متأسّف و تشنه و محزون می‌باشند. گویا آن‌ها را میبینم که بسیار مسرورند، آن‌ها را صدا می‌زنند و آن صدا از دور شنیده میشود. چنان که از نزدیک شنیده میشود، و آن صدا برای اهل ایمان رحمت و برای کفّار عذاب است. [حسن‌بن‌محبوب گوید] عرض کردم: «آن صدا چیست»؟ فرمود: «در ماه رجب سه صدا از آسمان شنیده میشود؛ صدای اوّل اینست؛ «أَلا لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الظَّالِمِینَ؛ ای لعنت خدا بر ظالمان باد!. (هود/۱۸)». یعنی آگاه باشید خدا مردم ستمگر را لعنت می‌کند، صدای دوّم می‌گویند؛ ای اهل ایمان روز رستخیز نزدیک است و در صدای سوّم شخصی را در سمت خورشید می‌بینند که می‌گوید: این امیرالمؤمنین (علیه السلام) است که برای کشتن بیدادگران حمله می‌آورد». در روایت حمیری می‌گوید: «در صدای سوّم شخصی از نزدیک خورشید دیده میشود که می‌گوید خداوند فلانی را فرستاد سخنان او را بشنوید و از وی پیروی کنید و هر دو راوی (حسن‌بن‌محبوب و حمیری) گفته‌اند دراین‌موقع فرج [و آزادی] مردم و آن‌ها که مرده‌اند و دوست داشتند که شاید درآن‌وقت زنده می‌بودند، فرا می‌رسد، وَ یَشْفِی اللهُ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- مُحَمَّدُ‌بْنُ‌الْحَنَفِیَّهًِْ قَالَ قَالَ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَقُولُ قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی لَأُعَذِّبَنَّ کُلَّ رَعِیَّهًٍْ دَانَتْ بِطَاعَهًِْ إِمَامٍ لَیْسَ مِنِّی وَ إِنْ کَانَتِ الرَّعِیَّهًُْ فِی نَفْسِهَا بَرَّهًًْ وَ لَأَرْحَمَنَّ کُلَّ رَعِیَّهًٍْ دَانَتْ بِإِمَامٍ عَادِلٍ مِنِّی وَ إِنْ کَانَتِ الرَّعِیَّهًُْ فِی نَفْسِهَا غَیْرَ بَرَّهًٍْ وَ لَا تَقِیَّهًٍْ ثُمَّ قَالَ یَا عَلِیُّ (علیه السلام) أَنْتَ الْإِمَامُ وَ الْخَلِیفَهًُْ بَعْدِی ... قَالَ جَلَابِیبُ النُّورِ یَتَوَقَّدُ مِنْ شُعَاعِ الْقُدْسِ کَأَنِّی بِهِمْ آیِسٌ مَا کَانُوا نُودِیَ بِنِدَاءٍ یَسْمَعُهُ مِنَ الْبُعْدِ کَمَا یَسْمَعُهُ مِنَ الْقُرْبِ یَکُونُ رَحْمَهًًْ عَلَی الْمُؤْمِنِینَ وَ عَذَاباً عَلَی الْمُنَافِقِینَ قُلْتُ وَ مَا ذَلِکَ النِّدَاءُ قَالَ ثَلَاثَهًُْ أَصْوَاتٍ فِی رَجَبٍ أَوَّلُهَا أَلا لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الظَّالِمِینَ وَ الثَّانِی أَزِفَتِ الْآزِفَةُ وَ الثَّالِثُ یَرَوْنَ بَدَناً بَارِزاً مَعَ قَرْنِ الشَّمْسِ یُنَادِی أَلَا إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ فُلَانَ‌بْنَ‌فُلَانٍ حَتَّی یَنْسِبَهُ إِلَی عَلِیٍّ (علیه السلام) فِیهِ هَلَاکُ الظَّالِمِینَ فَعِنْدَ ذَلِکَ یَأْتِی الْفَرَجُ وَ یَشْفِی اللهُ صُدُورَهُمْ وَ یُذْهِبْ غَیْظَ قُلُوبِهِمْ قُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَکَمْ یَکُونُ بَعْدِی مِنَ الْأَئِمَّهًِْ (قَالَ بَعْدَ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) تِسْعَهًٌْ التَّاسِعُ قَائِمُهُمْ (عجل الله تعالی فرجه الشریف).
امام علی (علیه السلام)- محمدبن‌حنفیه گوید: امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود از رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) شنیدم که می‌فرمود: «خداوند تبارک‌وتعالی فرمود: من به یقین هر رعیّتی را که از پیشوایی غیر از امامی که از جانب ما باشد اطاعت کند، عذاب خواهم داد گرچه آن شخص ذاتاً آدم خوبی باشد، و من به همه‌ی آن مردمانی که از امام عادل ما اطاعت کرده اند، از روی عقیده و رضایت رحم خواهم نمود گرچه آدم های خوبی هم نباشند»؛ سپس فرمود: «ای علی (علیه السلام)، امام و جانشین پس از من تویی ...» فرمود: «جامه هایی از نور است که از پرتو قدس روشن شود. گویی آن‌ها را می بینم که نومیدترین مردمانند تا آنکه ندایی از دور به گوش رسد که دور و نزدیک هر دو آن را یکسان شنوند و این ندا، ندای رحمت بر مؤمنین و عذاب بر کافرین است». عرض کردم: «آن چه ندایی است»؟ فرمود: «سه بانگ در ماه رجب است که نخستین آن این است: ای لعنت خدا بر ظالمان باد!. (هود/۱۸)». و بانگ دوم این است: آنچه باید نزدیک شود، نزدیک شده است [و قیامت فرامی‌رسد]. (نجم/۵۷). پس دراین‌هنگام هیکلی آشکار را همراه با سپیده خورشید ببینند که فریاد می زند: بدانید و آگاه باشید خداوند فلان‌بن‌فلان و نسب او را تا علی (علیه السلام) بر می شمارد، برانگیخت که در برانگیختنش نابودی ستمگران است، پس دراین‌هنگام فرج حاصل گردد و یَشْفِی اللهُ صُدُورَهُمْ وَ یُذْهِبْ غَیْظَ قُلُوبِهِمْ». عرض کردم: «ای رسول خدا! پس از من چند امام خواهد بود»؟ فرمود: «امامان پس از حسین (علیه السلام)، نُه امام هستند و نهمین ایشان قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) آن هاست».
الجواد (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌الْفَرَجِ قَالَ: قَالَ (علیه السلام) فِی جَوَابِ کِتَابِی إلَیْهِ إِذَا انْصَرَفْتَ مِنْ صَلَاهًٍْ مَکْتُوبَهًٍْ فَقُلْ رَضِیتُ بِاللَّهِ رَبّاً وَ بِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) نَبِیّاً وَ بِالْإِسْلَامِ دِیناً وَ بِالْقُرْآنِ کِتَاباً وَ بِفُلَانٍ وَ فُلَانٍ أَئِمَّهًًْ (اللَّهُمَّ وَلِیُّکَ فُلَانٌ فَاحْفَظْهُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ وَ مِنْ فَوْقِهِ وَ مِنْ تَحْتِهِ وَ امْدُدْ لَهُ فِی عُمُرِهِ وَ اجْعَلْهُ الْقَائِمَ بِأَمْرِکَ وَ الْمُنْتَصِرَ لِدِینِکَ وَ أَرِهِ مَا یُحِبُّ وَ تَقِرُّ بِهِ عَیْنُهُ فِی نَفْسِهِ وَ ذُرِّیَّتِهِ وَ فِی أَهْلِهِ وَ مَالِهِ وَ فِی شِیعَتِهِ وَ فِی عَدُوِّهِ وَ أَرِهِمْ مِنْهُ مَا یَحْذَرُونَ وَ أَرِهِ فِیهِمْ مَا یُحِبُّ وَ تَقِرُّ بِهِ عَیْنُهُ وَ اشْفِ صُدُورَنَا وَ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ.
امام جواد (علیه السلام)- محمّدبن‌فرج گوید: امام (علیه السلام) در جواب نامه‌ای که به او نوشته بودم، فرمود: «وقتی از نماز واجب فارغ شدی، بگو: به پروردگاری خدا و به پیامبری محمّد (صلی الله علیه و آله) و به اسلام بودن دینم و به قرآن بودن کتابم و به امام بودن فلانی و فلانی راضی ام. خدایا، فلانی را که ولی توست، از پیش رو و از پشت سر و از راست و از چپ و از بالای سر و از زیر آن، محافظت نما و عمر او را طولانی کن او را به دستور خودت، برپا کننده و یاری کننده دینت قرار ده و آنچه را که دوست دارد، به او بنمایان و چشم او را در خودش و نسلش و خانواده اش و مالش و بین پیروانش و بین دشمنانش روشن بگردان و آنچه را که از جانب او ازآن بیم دارند، به آنان بنمایان و آنچه را که او در مورد آنان دوست دارد و مایه روشنی چشمش می شود، به او نشان ده و دل های ما و گروه مؤمنان را شفا ده».