ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- الْأَنْفَالُ وَ سُورَهًُْ بَرَاءَهًٍْ وَاحِدٌ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- انفال و برائت یکی است.
الصّادق (علیه السلام)- مَنْ قَرَأَهَا (وَ الْأنْفَالَ) مِنْ کُلِ شَهْرٍ لَمْ یَدْخُلْهُ نِفَاقٌ أَبَداً، وَ کَانَ مِنْ شِیعَهًِْ أَمِیرِ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) حَقّاً، وَ یَأْکُلُ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ مِنْ مَوَائِدِ الْجَنَّهًِْ مَعَهُمْ حَتَّی یَفْرُغَ النَّاسُ مِنَ الْحِسَابِ.
امام صادق (علیه السلام)- هرکس سوره‌ی برائت و انفال را در هر ماه بخواند، هیچ‌گاه دچار نفاق و دورویی نمی‌شود و به حقّ، شیعه‌ی امیرمؤمنان (علیه السلام) خواهد بود و در روز قیامت با شیعه‌ی او از سفره‌های بهشت خواهد خورد تا اینکه مردم از روز حساب فارغ شوند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَهُمَا (سَورَهًَْ الْأنْفَالِ وَ الْبَرَاءَهًِْ) فَأَنَا شَفِیعٌ لَهُ وَ شَاهِدٌ لَهُ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ إِنَّهُ بَرِیءٌ مِنَ النِّفَاقِ وَ أُعْطِیَ مِنَ الْأَجْرِ بِعَدَدِ کُلِّ مُنَافِقٍ وَ مُنَافِقَهًٍْ فِی دَارِ الدُّنْیَا عَشْرَ حَسَنَاتٍ وَ مُحِیَ عَنْهُ عَشْرُ سَیِّئَاتٍ وَ رُفِعَ لَهُ عَشْرُ دَرَجَاتٍ وَ کَانَ الْعَرْشُ وَ حَمَلَتُهُ یُصَلُّونَ عَلَیْهِ أَیَّامَ حَیَاتِهِ فِی الدُّنْیَا.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکس سوره‌ی انفال و برائت (توبه) را بخواند، من شفاعت‌کننده و گواه او در روز قیامت هستم. زیرا او از نفاق به دور است و به تعداد هر مرد و زن منافقی که در عالم دنیا هست، ده حسنه به‌عنوان پاداش به او عطا می‌شود و ده گناه از او پاک می‌شود و ده درجه بالا برده می‌شود و عرش و حمل‌کنندگان آن، در روزهای زندگی‌اش در دنیا، پیوسته بر او درود می‌فرستند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَ هَذِهِ السُّورَهًَْ بَعَثَهُ اللَّهُ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ بَرِیئاً مِنَ النِّفَاقِ. وَ مَنْ کَتَبَهَا وَ جَعَلَهَا فِی عِمَامَتِهِ أَوْ قَلَنْسُوَتِهِ أَمِنَ اللُّصُوصَ فِی کُلِّ مَکَانٍ وَ إِذَا هُمْ رَأَوْهُ انْحَرَفُوا عَنْهُ وَ لَوِ احْتَرَقَتْ مَحَلَّتُهُ بِأَسْرِهَا لَمْ تَصِلِ النَّارُ إِلَی مَنْزِلِهِ وَ لَمْ تَقْرُبْهُ أَبَداً مَا دَامَتْ عِنْدَهُ مَکْتُوبَهًًْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکس این سوره را بخواند، خدا در روز قیامت او را بدون نفاق و دورویی برخواهد انگیخت. هرکس آن را بنویسد و در عمّامه یا عرق‌چینش قرار دهد، از گزند دزدان در هرجا در امان خواهد بود و اگر او را ببینند، به جایی دیگر می‌روند و اگر سرتاسر محلّه‌اش در آتش بسوزد، آتش به خانه‌اش نمی‌رسد و تا به‌صورت مکتوب نزد او باشد، آتش به او نزدیک نمی‌شود.
الصّادق (علیه السلام)- کَانَ الْفَتْحُ فِی سَنَهًِْ ثَمَانٍ وَ بَرَاءَهًُْ فِی سَنَهًِْ تِسْعٍ وَ حَجَّهًِْ الْوَدَاعِ فِی سَنَهًِْ عَشَرَ.
امام صادق (علیه السلام)- فتح در سال هشتم اتّفاق افتاد و برائت در سال نهم و حجّهًْ الوداع در سال دهم صورت گرفت.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- إِنَّهُ لَمْ یَنْزِلْ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ عَلَی رَأْسِ سُورَهًِْ بَرَاءَهًٍْ لِأَنَّ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ لِلْأَمَانِ وَ الرَّحْمَهًِْ وَ نَزَلَتْ بَرَاءَهًٌْ لِدَفْعِ الْأَمَانِ وَ السَّیْفِ.
امام علی (علیه السلام)- بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم در ابتدای سوره‌ی توبه نازل نشد زیرا بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم امنیّت و رحمت است و سوره‌ی توبه برای دفع امنیّت [مشرکان] با شمشیر نازل شد.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- لَمْ تَنْزِلْ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ عَلَی رَأْسِ سُورَهًِْ بَرَاءَهًٍْ لِأَنَّ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ لِلْأَمَانِ وَ الرَّحْمَهًِْ وَ نَزَلَتْ بَرَاءَهًٌْ لَرَفْعِ الْأَمَانِ بِالسَّیْفِ.
امام علی (علیه السلام)- بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم در آغاز سوره‌ی برائت نازل نشده است؛ چراکه بسم الله برای امنیّت و رحمت است و سوره‌ی برائت برای برداشتن امنیّت با شمشیر نازل شد.