آیه قَدْ خَسِرَ الَّذينَ قَتَلُوا أَوْلادَهُمْ سَفَهاً بِغَيْرِ عِلْمٍ وَ حَرَّمُوا ما رَزَقَهُمُ اللَه افْتِراءً عَلَى اللهِ قَدْ ضَلُّوا وَ ما كانُوا مُهْتَدينَ [140]
به يقين كسانى كه فرزندان خود را از روى سفاهت و نادانى كشتند، گرفتار خسران شدند؛ [زيرا] آنچه را خدا به آن‌ها روزى داده بود، برخود حرام كردند؛ و بر خدا افترا بستند. آن‌ها گمراه شدند؛ و هدايت نيافتند.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- ثُمَّ قَالَ قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلادَهُمْ سَفَهاً بِغَیْرِ عِلْمٍ أَیْ بِغَیْرِ فَهْمٍ وَ حَرَّمُوا ما رَزَقَهُمُ اللهُ وَ هُمْ قَوْمٌ یَقْتُلُونَ أَوْلَادَهُمْ مِنَ الْبَنَاتِ لِلْغِیرَهًِْ وَ قَوْمٌ کَانُوا یَقْتُلُونَ أَوْلَادَهُمْ مِنَ الْجُوعِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلادَهُمْ سَفَهاً بِغَیْرِ عِلْمٍ؛ یعنی به نافهمی. وَ حَرَّمُوا ما رَزَقَهُمُ اللهُ؛ آن‌ها گروهی بودند که دختران خود را از غیرت می‌کشتند و گروهی هم از گرسنگی بچّه‌هایشان را می‌کشتند.