آیه ۷۴ - سوره انعام

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ لِأَبِیهِ آزَرَ أَ تَتَّخِذُ أَصْناماً آلِهَةً إِنِّی أَراکَ وَ قَوْمَکَ فِی ضَلالٍ مُبِینٍ، از جمله آیه‌های محکم است.

امام صادق (علیه السلام)- ابوبصیر گفت: امام صادق (علیه السلام) فرمود: «پدر ابراهیم منجّم نمرودبن‌کنعان بود و نمرود تمامی دستورات خود را تنها با نظر او صادر می‌کرد. وی شبی از شب‌ها به ستارگان نگریست. شب را به صبح رسانید و گفت: «در این شب، چیز عجیبی دیدم». نمرود از او پرسید: «آن چیست»؟ او پاسخ داد: «نوزادی را دیدم که در این سرزمین به دنیا می‌آید و نابودی ما به دست او خواهد بود. دیری نمی‌پاید که مادرش او را باردار می‌شود». نمرود مبهوت شد و پرسید: «آیا زنی او را باردار شده است»؟ پدر ابراهیم (علیه السلام) پاسخ داد: «خیر». همچنین پدر ابراهیم باخبر شده بود که او در آتش خواهد سوخت، ولی خبر نداشت که خداوند او را نجات خواهد داد. بدین سان زنان از مردان دور نگهداشته شدند و تمامی زنان را درون شهر نگهداشتند تا مردان با آن‌ها خلوت نکنند. پدر ابراهیم (علیه السلام) با زنش جماع کرد و او از وی ابراهیم (علیه السلام) را باردار شد و گمان کرد که این فرزند، همان بچّه موردنظر است. از این رو به دنبال زنان قابلهای فرستاد که اگر در شکم، چیزی می‌بود، آنان به آن پی می‌بردند. آنان به مادر ابراهیم (علیه السلام) نگریستند و خداوند متعال، نطفه درون رحم را به پشت مادر چسبانید. از این رو آنان گفتند: «چیزی در شکم او نمی بینیم». چون مادر ابراهیم (علیه السلام) او را به دنیا آورد، پدرش خواست تا او را نزد نمرود ببرد. مادر ابراهیم به پدرش گفت: «پسرت را نزد نمرود نبر تا او را بکشد. بگذار من او را به یکی از غارها ببرم و در آن قرار دهم تا مرگش فرا برسد و بدین سان تو قاتل پسرت نمی‌شوی». پدر ابراهیم (علیه السلام) به مادر ابراهیم (علیه السلام) گفت: «پس برو». مادر ابراهیم (علیه السلام) او را به غاری برد. سپس او را شیر داد. پس از آن سنگ بزرگی را در دهانه غار قرار داد. سپس از آن جا بازگشت. خداوند، روزیِ ابراهیم را در انگشت شستش قرار داد و او شروع به مکیدن آن کرد و از آن شیر مینوشید. رشد او در هر روز به اندازه‌ی رشد دیگر نوزادان در یک هفته و رشدش در هر هفته به اندازه‌ی رشد دیگر نوزادان در یک ماه و رشدش در هر ماه به اندازه‌ی رشد دیگر نوزادان در هر سال بود. ابراهیم (علیه السلام) تا زمانی که خدا خواست در آن غار ماند. سپس مادر ابراهیم به پدرش گفت: «اجازه می‌دهی نزد آن پسر بچه بروم و او را ببینم». پدرش گفت: «می‌توانی بروی». مادر ابراهیم (علیه السلام) به آن غار رفت و ناگهان ابراهیم (علیه السلام) را دید که چشمانش همانند یک چراغ می‌درخشد. پس او را گرفت و در آغوش کشید و به او شیر داد. سپس بازگشت. پدر ابراهیم از او درباره آن پسر بچه پرسید. او پاسخ داد: «او را در خاک دفن کردم». دیری نپایید که خود را به بیماری می‌زد و به بهانه چیزی بیرون رفته و نزد ابراهیم (علیه السلام) می‌آمد و او را در آغوش می‌گرفت و به او شیر می‌داد و سپس باز می‌گشت. چون ابراهیم شروع به راه رفتن کرد، مادرش هچون گذشته نزدش آمد و همان کار را کرد. چون خواست برگردد، ابراهیم بر لباسش چنگ انداخت. مادرش از او پرسید: «تو را چه شده است»؟ ابراهیم پاسخ داد: «مرا با خودت بیرون ببر». مادر گفت: «تا با پدرت مشورت نکنم نمی‌توانم تو را بیرون ببرم». بدین سان ابراهیم (علیه السلام) پیوسته خود را به دور از چشم دیگران نگاه می‌داشت و امر خود را پنهان می‌کرد تا اینکه در انظار ظاهر شد و فرمان خداوند متعال را به انجام رساند و خداوند، قدرتش را در او نمایاند».