آیه قُلْ لا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدي خَزائِنُ اللهِ وَ لا أَعْلَمُ الْغَيْبَ وَ لا أَقُولُ لَكُمْ إِنِّي مَلَكٌ إِنْ أَتَّبِعُ إِلاَّ ما يُوحى إِلَيَّ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمى وَ الْبَصيرُ أَ فَلا تَتَفَكَّرُونَ [50]
بگو: «من به شما نمى‌گويم گنجينه‌هاى الهى نزد من است. و من، [جز آنچه خدا به من بياموزد]، از غيب آگاه نيستم. و به شما نمى‌گويم من فرشته‌ام. تنها از آنچه به من وحى مى‌شود پيروى مى‌كنم». بگو: «آيا نابينا و بينا مساويند؟! پس چرا نمى‌انديشيد»؟!
الرّضا (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَ حَرَاماً وَ أَحَلَّ حَلَالًا وَ فَرَضَ فَرَائِضَ فَمَا جَاءَ فِی تَحْلِیلِ مَا حَرَّمَ اللَّهُ أَوْ فِی تَحْرِیمِ مَا أَحَلَّ اللَّهُ أَوْ دَفْعِ فَرِیضَهًٍْ فِی کِتَابِ اللَّهِ رَسَمَهَا بَیْنَ قَائِمٍ بِلَا نَاسِخٍ نَسَخَ ذَلِکَ فَذَلِکَ مَا لَا یَسَعُ الْأَخْذُ بِهِ لِأَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) لَمْ یَکُنْ لِیُحَرِّمَ مَا أَحَلَّ اللَّهُ وَ لَا لِیُحَلِّلَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ وَ لَا لِیُغَیِّرَ فَرَائِضَ اللَّهِ وَ أَحْکَامَهُ کَانَ فِی ذَلِکَ کُلِّهِ مُتَّبِعاً مُسَلِّماً مُؤَدِّیاً عَنِ اللَّهِ وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا ما یُوحی إِلَیَّ فَکَانَ (صلی الله علیه و آله) مُتَّبِعاً لِلَّهِ مُؤَدِّیاً عَنِ اللَّهِ مَا أَمَرَهُ بِهِ مِنْ تَبْلِیغِ الرِّسَالَهًْ.
امام رضا (علیه السلام)- خداوند عزوجل چیزی را حرام کرده و چیزی را حلال، و اموری را نیز واجب گردانیده، و هر روایتی که در حلال کردن آنچه خداوند حرام فرموده، یا حرام کردن آنچه خداوند حلال فرموده، یا رد کردن واجبی را که در کتاب خدا حکمش مذکور است و دلیلش در سنّت کاملاً روشن است و ناسخی هم ندارد که آن را نسخ کرده باشد، آمده است، آن روایات (یعنی مخالف قطعی) را نمی‌توان مورد عمل قرار داد و جایز نیست به آن تمسّک شود، زیرا رسول خدا (صلی الله علیه و آله) این طور نبود که حلال خدا را حرام و یا حرام خدا را حلال کند، یا فرائض و احکام الهی را [العیاذ بالله] تغییر دهد. در تمام موارد کاملاً تابع وحی و تسلیم امر و رساننده از سوی خدا بود، و این حقیقت خود کلام پروردگار است که به او می‌فرماید: به مردم بگو: إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا ما یُوحی إِلَیَّ؛ پس رسول خدا (صلی الله علیه و آله) تابع فرمان خدا بود و از جانب خداوند، احکام و آنچه را خدا به او امر کرده بود تبلیغ می‌فرمود.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- قُلْ لَهُمْ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) لَا أَقُولُ لَکُمْ عِنْدِی خَزائِنُ اللهِ وَ لَا أَعْلَمُ الْغَیْبَ وَ لَا أَقُولُ لَکُمْ إِنِّی مَلَکٌ إِنْ أَتَّبِعُ إِلاَّ مَا یُوحی إِلَیَّ قَالَ: مَا أَمْلِکُ لَکُمْ خَزائِنَ اللَّهِ وَ لَا أَعْلَمُ الْغَیْبَ وَ أَمَّا قَوْلُهُ إِنَّهَا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! به آن‌ها بگو: لَا أَقُولُ لَکُمْ عِنْدِی خَزائِنُ الله وَ لَا أَعْلَمُ الْغَیْبَ وَ لَا أَقُولُ لَکُمْ إِنِّی مَلَکٌ إِنْ أَتَّبِعُ إِلاَّ مَا یُوحی إِلَیَّ؛ من مالک گنجینه‌های خداوند نیستم و من، [جز آنچه خدا به من بیاموزد]، از غیب آگاه نیستم». و سخن پیامبر (صلی الله علیه و آله) از طرف خداوند است.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- هَلْ یَسْتَوِی الْأَعْمی وَ الْبَصِیرُ أَیْ مَنْ یَعْلَمُ وَ مَنْ لَا یَعْلَمُ أَ فَلَا تَتَفَکَّرُونَ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- هَلْ یَسْتَوِی الْأَعْمی وَ الْبَصِیرُ؛ یعنی کسی که می‌داند با کسی که نمی‌داند. پس چرا نمی‌اندیشید»؟!
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ ما یَسْتَوِی الْأَعْمی وَ الْبَصِیرُ قَالَ الْأَعْمَی أَبُوجَهْلٍ وَ الْبَصِیرُ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام).
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ ما یَسْتَوِی الْأَعْمی وَ الْبَصِیرُ؛ کور ابوجهل و بینا امیرالمؤمنین (علیه السلام) است.
الصّادق (علیه السلام)- نَحْنُ خُزَّانُ اللَّهِ عَلَی عِلْمِ اللَّهِ نَحْنُ تَرَاجِمَهًُْ وَحْیِ اللَّهِ نَحْنُ الْحُجَّهًُْ الْبَالِغَهًُْ عَلَی مَا دُونَ السَّمَاءِ وَ فَوْقَ الْأَرْضِِ.
امام صادق (علیه السلام)- ما خزانه‌دار علم خداوند هستیم و ما ترجمان وحی اوییم؛ ما حجّت بالغه بین آسمان و زمین هستیم.
الصّادق (علیه السلام)- فَنَحْنُ حُجَجُ اللَّهِ فِی عِبَادِهِ وَ خُزَّانُهُ عَلَی عِلْمِهِ وَ الْقَائِمُونَ بِذَلِکَ.
امام صادق (علیه السلام)- ما حجّت‌های خداوند در میان مردم هستیم. و نگهبان علم اوییم و بر آن قیام می‌کنیم.
الصّادق (علیه السلام)- نَحْنُ وُلَاهًُْ أَمْرِ اللَّهِ وَ خَزَنَهًُْ عِلْمِ اللَّهِ وَ عَیْبَهًُْ وَحْیِ اللَّهِ.
امام صادق (علیه السلام)- ما ولیّ امر (امامت و خلافت) خدا و گنجینه علم خدا و صندوق وحی خدا هستیم.