آیه ۹۳ - سوره انعام

امام صادق (علیه السلام)- ابوبصیر نقل می‌کند: امام صادق (علیه السلام) فرمود: عبدالله‌بن‌سعدبن ابی‌سرح، برادر رضاعی عثمان بود و به مدینه آمده بود. او اسلام آورد و خوش خط بود و هرگاه وحی بر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نازل می‌شد، آن حضرت او را می‌خواست تا آنچه را بر او نازل شده، بنویسد و هرگاه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به وی میفرمود: شنوا و بیناست!. (حج/۶۱) سمیع علیم می‌نوشت و هرگاه می‌فرمود: «و خدا به آنچه عمل می‌کنید، آگاه است. (بقره/۳۲۴)». به‌جای خبیر، بصیر می‌نوشت و میان حرف تاء و یاء فرق می‌گذاشت. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می‌فرمود: «او یکی است». پس کافر و مرتّد شد و به مکّه بازگشت و به قریش گفت: «به خدا قسم محمّد (صلی الله علیه و آله) نمی‌داند چه می‌گوید. من به سیاق گفته‌های او، چیزهایی را می‌گویم و به خاطر آنچه که می‌گویم، به من هیچ اعتراضی نمی‌کند. پس من نیز همان‌طور که خدا [آیه] نازل می‌کند، [آیه] نازل میکنم». خداوند بر پیامبر (صلی الله علیه و آله)، این آیه را نازل کرد: وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَی عَلَی اللهِ کَذِبًا أَوْ قَالَ أُوْحِیَ إِلَیَّ وَ لَمْ یُوحَ إِلَیْهِ شَیْءٌ وَ مَن قَالَ سَأُنزِلُ مِثْلَ مَا أَنَزلَ اللهُ وَ لَوْ تَری إِذِ الظَّالِمُونَ فی غَمَراتِ المَوْتِ وَ المَلائِکَةُ باسِطُوا أَیْدیهِمْ أَخْرِجُوا أَنْفُسَکُمُ الْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذابَ الهُونِ بِما کُنْتُمْ تَقُولُونَ عَلَی اللهِ غَیْرَ الحَقِّ وَ کُنْتُمْ عَنْ آیاتِهِ تَسْتَکْبِرُون. زمانی‌که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) مکّه را فتح کرد، دستور داد تا او (عبدالله‌بن‌سعدبن ابی‌سرح) را بکشند. عثمان درحالی‌که دست او را گرفته بود، وی را به نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) که در مسجد بود، آورد و گفت: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! او را ببخش». رسول خدا (صلی الله علیه و آله) لب به سخن نگشود. عثمان گفته‌اش را تکرار کرد. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) باز هم ساکت ماند. سپس عثمان همان در خواست را تکرار کرد. رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، فرمود: «او را به تو بخشیدم». هنگامی‌که وی از آنجا رفت، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «مگر نگفتم: هرکه او را دید، باید او را بکشد»؟ مردی گفت: «چشمم به شما بود ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله) [و توقّع داشتم] به من اشاره کنید تا او را بکشم». امّا رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، فرمود: «پیامبران با اشاره، [کسی را] نمی‌کشند. پس او از جمله طُلَقا (آزاد شدگان) بود».

امام صادق (علیه السلام)- ابن‌بشرمه و ابوحنیفه خدمت امام صادق (علیه السلام) رسیدند، امام (علیه السلام) به ابوحنیفه فرمود: «از خدا بترس و دین را با رأی و قیاس خود توجیه نکن ... فرمود: «تو می‌گویی من به‌زودی مانند آنچه خدا نازل کرده نازل می‌کنم»؟ گفت: «به خدا پناه می‌برم از چنین حرفی». فرمود: «وقتی از تو سؤالی بکنند چکار می‌کنی»؟ گفت: «از روی کتاب خدا یا سنّت پیامبر (صلی الله علیه و آله) و یا اجتهاد جواب می‌دهم»؟ فرمود: «اگر اجتهاد نمودی به رأی خود آیا لازم است مسلمانان پیروی رأی و نظر تو را بکنند»؟ گفت: «آری». فرمود: «همین‌طور لازم است بپذیرند آنچه را خدا نازل کرده پس گویا تو گفته‌ای به‌زودی نازل می‌کنم مثل آنچه خدا نازل کرده [چون اطاعت تو نیز مانند اطاعت خدا لازم است]».

امام باقر (علیه السلام)- الْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذابَ الهُونِ؛ از تشنگی و گرسنگی قیامت امان می‌یابد.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ کُنْتُم عَنْ آیَاتِهِ تَسْتَکْبِرُونَ، آنچه را خدا درباره‌ی آل محمد (علیهم السلام) نازل کرده است، انکار می‌کنید.