آیه وَ ذَرِ الَّذينَ اتَّخَذُوا دينَهُمْ لَعِباً وَ لَهْواً وَ غَرَّتْهُمُ الْحَياةُ الدُّنْيا وَ ذَكِّرْ بِهِ أَنْ تُبْسَلَ نَفْسٌ بِما كَسَبَتْ لَيْسَ لَها مِنْ دُونِ اللهِ وَلِيٌّ وَ لا شَفيعٌ وَ إِنْ تَعْدِلْ كُلَّ عَدْلٍ لا يُؤْخَذْ مِنْها أُولئِكَ الَّذينَ أُبْسِلُوا بِما كَسَبُوا لَهُمْ شَرابٌ مِنْ حَميمٍ وَ عَذابٌ أَليمٌ بِما كانُوا يَكْفُرُونَ [70]
نوشابه‌اى از آب سوزان و عذاب دردناكى براى آنهاست؛ به‌سزاى اينكه كفر مى‌ورزيدند [و آيات الهى را انكار مى‌كردند].
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ ذَرِ الَّذِینَ اتَّخَذُوا دِینَهُمْ لَعِباً وَ لَهْواً وَ غَرَّتْهُمُ الْحَیاةُ الدُّنْیا یَعْنِی الْمَلَاهِیَ وَ ذَکِّرْ بِهِ أَنْ تُبْسَلَ نَفْسٌ أَیُّ تُسَلِّمَ لَیْسَ لَها مِنْ دُونِ اللهِ وَلِیُّ وَ لا شَفِیعٌ وَ إِنْ تَعْدِلْ کُلَّ عَدْلٍ لَا یُؤْخَذْ مِنْها یَعْنِی یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ لَا یُقْبَلُ مِنْهَا فِدَاءٌ وَ لَا صَرْفٌ أُولئِکَ الَّذِینَ أُبْسِلُوا بِما کَسَبُوا أَیْ أَسْلَمُوا بِأَعْمَالِهِمْ لَهُمْ شَرابٌ مِنْ حَمِیمٍ وَ عَذابٌ أَلِیمٌ بِمًا کانُوا یَکْفُرُونَ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ ذَرِ الَّذِینَ اتَّخَذُواْ دِینَهُمْ لَعِبًا وَ لهْوًا وَ غَرَّتْهُمُ الحَیَاةُ الدُّنْیَا؛ یعنی سرگرمی‌ها. وَ ذَکِّرْ بِهِ أَن تُبْسَلَ نَفْسٌ یعنی: تسلیم می‌شود. بِمَا کَسَبَتْ لَیْسَ لَهَا مِن دُونِ اللّهِ وَلِیٌّ وَلاَ شَفِیعٌ وَإِن تَعْدِلْ کُلَّ عَدْلٍ لاَّ یُؤْخَذْ مِنْهَا؛ یعنی روز قیامت، نه فدیه‌ای از این افراد پذیرفته می‌شود و نه چیزی که جلوی عذاب‌شدن آنان را بگیرد. أُوْلَئِکَ الَّذِینَ أُبْسِلُواْ بِمَا کَسَبُواْ؛ یعنی با کارهایشان تسلیم شدند. نوشابه‌ای از آب سوزان و عذاب دردناکی برای آنهاست؛ به‌سزای اینکه کفر می‌ورزیدند [و آیات الهی را انکار می‌کردند].
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- زِیَارَهًٌْ أُخْرَی لِمَوْلَانَا أَمِیرِالمُؤمِنِینَ عَلِیَّبنَأَبِیطَالِبٍ (علیه السلام) یَا رَبِّی وَ سَیِّدِی وَ یَا إِلَهِی وَ مَوْلَایَ شَفِّعْ وَلِیَّکَ فِی حَوَائِجی فَوَرَدْتُ إِلَیْهِ إِذْ رَغِبَ عَنْ زِیَارَتِهِ أَهْلُ الدُّنْیَا وَ اتَّخَذُوا آیَاتِ اللَّهِ هُزُواً وَ غَرَّتْهُمُ الْحَیاةُ الدُّنْیا فَلَکَ الْمَنُّ یَا سَیِّدِی عَلَی مَا عَرَّفْتَنِی مِمَّا جَهِلَهُ أَهْلُ الدُّنْیَا.
امام علی (علیه السلام)- در زیارت امام علی (علیه السلام) آمده است: ای پروردگار من و ای سرورم و ای معبود و مولای من، ولیّ خود را شفیع من در حوائجم قرار ده. پس من بر او وارد شدم، زیرا که اهل دنیا از زیارت وی رویگردان شده اند و آیات و نشانه های خدا را به سخره می گیرند، زندگی دنیا، آن‌ها را مغرور ساخته. پس ای سرورم تو بر من منّت داری به خاطر اینکه مرا بر آنچه که اهل دنیا نسبت به آن جاهلند و به غیر آن متمایل شدند، عارف گردانیدی.