الرّضا (علیه السلام)- نَزَلَتْ سُورَهًُْ الْأَنْعَامِ جُمْلَهًًْ وَاحِدَهًًْ شَیَّعَهَا سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ لَهُمْ زَجَلٌ بِالتَّسْبِیحِ وَ التَّقْدِیسِ وَ التَّهْلِیلِ وَ التَّکْبِیرِ فَمَنْ قَرَأَهَا سَبَّحُوا لَهُ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ.
امام رضا (علیه السلام)- سوره‌ی انعام یکجا نازل شد و هفتاد هزار فرشته آن را بدرقه کردند که صدایشان به تسبیح، تهلیل (گفتن لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ) و تکبیر بلند بود؛ پس هرکس آن را بخواند، آن فرشتگان تا روز قیامت برای او تسبیح می‌کنند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- أُنزِلَت عَلَیَّ الأَنعَامُ جُمْلَهًًْ وَاحِدَهًًْ یُشَیِّعُهَا سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ لَهُمْ زَجَلٌ بِالتَّسْبِیحِ وَ التَّحْمِیدِ فَمَنْ قَرَأَهَا صَلَّی عَلَیْهِ أُولَئِکَ السَّبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ بِعَدَدِ کُلِّ آیَهًٍْ مِنَ الأَنعَامِ یَوْماً وَ لَیْلَهًًْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- سوره‌ی انعام یکجا بر من نازل شد درحالی‌که هفتاد هزار فرشته آن را بدرقه می‌کردند و صدای آن‌ها به تسبیح و گفتن حمد [خدا] بلند بود؛ پس هرکس آن را بخواند، آن هفتاد هزار فرشته، به تعداد همه‌ی آیات انعام، یک روز و یک شب بر او درود می‌فرستند.
الصّادق (علیه السلام)- إِنَ سُورَهًَْ الْأَنْعَامِ نَزَلَتْ جُمْلَهًًْ شَیَّعَهَا سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ حَتَّی أُنْزِلَتْ عَلَی مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) فَعَظَّمُوهَا وَ بَجَّلُوهَا فَإِنَّ اسْمَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فِیهَا فِی سَبْعِینَ مَوْضِعاً وَ لَوْ یَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِی قِرَاءَتِهَا مَا تَرَکُوهَا.
امام صادق (علیه السلام)- سوره‌ی انعام یکجا نازل گردید و هفتاد هزار فرشته آن را بدرقه کردند تا بر محمّد (صلی الله علیه و آله) نازل شد، پس آن را بزرگ شمارید و گرامی دارید؛ زیرا نام خدای عزّوجلّ در هفتاد جای آن است و اگر مردم می‌دانستند چه [برکاتی] در خواندن آن است، آن را ترک نمی‌کردند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- أَنَّهَا نَزَلَتْ جُمْلَهًًْ وَاحِدَهًًْ یُشَیِّعُهَا سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ لَهُمْ زَجَلٌ بِالتَّسْبِیحِ وَ التَّحْمِیدِ فَمَنْ قَرَأَهَا صَلَّی عَلَیْهِ أُولَئِکَ السَّبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ بِعَدَدِ کُلِّ آیَهًٍْ مِنْهَا یَوْماً وَ لَیْلَهًًْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- سوره‌ی انعام یکجا نازل شد درحالی‌که هفتاد هزار فرشته آن را بدرقه می‌کردند و صدای آن‌ها به تسبیح و گفتن حمد [خدا] بلند بود؛ پس هرکس آن را بخواند، آن هفتاد هزار فرشته، به تعداد همه‌ی آیات انعام، یک روز و یک شب بر او درود می‌فرستند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَهَا مِنْ أَوَّلِهَا إِلَی قَوْلِهِ یَکْسِبُونَ وَکَّلَ اللَّهُ بِهِ أَرْبَعِینَ أَلْفَ مَلَکٍ یَکْتُبُونَ لَهُ مِثْلَ عِبَادَتِهِمْ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکس سوره‌ی انعام را از اوّلش تا آیه‌ی یَکْسِبُونَ بخواند، خداوند چهل هزار فرشته بر او می‌گمارد که مانند عبادتشان را تا روز قیامت برای او می‌نویسند.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَقُولُ إِنَّ سُورَهًَْ الْأَنْعَامِ نَزَلَتْ جُمْلَهًًْ وَ شَیَّعَهَا سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ حِینَ أُنْزِلَتْ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَعَظِّمُوهَا وَ بَجِّلُوهَا فَإِنَ اسْمَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی فِیهَا فِی سَبْعِینَ مَوْضِعاً وَ لَوْ یَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِی قِرَاءَتِهَا مِنَ الْفَضْلِ مَا تَرَکُوهَا ثُمَّ قَالَ أَبُوعَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) مَنْ کَانَ لَهُ إِلَی اللَّهِ حَاجَهًٌْ یُرِیدُ قَضَاءَهَا فَلْیُصَلِّ أَرْبَعَ رَکَعَاتٍ بِفَاتِحَهًِْ الْکِتَابِ وَ الْأَنْعَامِ وَ لْیَقُلْ فِی صَلَاتِهِ إِذَا فَرَغَ مِنَ الْقِرَاءَهًِْ یَا کَرِیمُ یَا کَرِیمُ یَا کَرِیمُ یَا عَظِیمُ یَا عَظِیمُ یَا عَظِیمُ یَا أَعْظَمَ مِنْ کُلِّ عَظِیمٍ یَا سَمِیعَ الدُّعَاءِ یَا مَنْ لَا تُغَیِّرُهُ الْأَیَّامُ وَ اللَّیَالِی صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ آلِ مُحَمَّدٍ (علیهم السلام) وَ ارْحَمْ ضَعْفِی وَ فَقْرِی وَ فَاقَتِی وَ مَسْکَنَتِی فَإِنَّکَ أَعْلَمُ بِهَا مِنِّی وَ أَنْتَ أَعْلَمُ بِحَاجَتِی یَا مَنْ رَحِمَ الشَّیْخَ یَعْقُوبَ (علیه السلام) حِینَ رَدَّ عَلَیْهِ یُوسُفَ (علیه السلام) قُرَّهًَْ عَیْنِهِ یَا مَنْ رَحِمَ أَیُّوبَ (علیه السلام) بَعْدَ حُلُولِ بَلَائِهِ یَا مَنْ رَحِمَ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) مِنَ الْیُتْمِ وَ آوَاهُ وَ نَصَرَهُ عَلَی جَبَابِرَهًِْ قُرَیْشٍ وَ طَوَاغِیتِهَا وَ أَمْکَنَهُ مِنْهُمْ یَا مُغِیثُ یَا مُغِیثُ یَا مُغِیثُ یَقُولُهُ مِرَاراً فَوَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَوْ دَعَوْتَ بِهَا بَعْدَ مَا تُصَلِّی هَذِهِ الصَّلَاهًَْ فِی دُبُرِ هَذِهِ السُّورَهًِْ ثُمَّ سَأَلْتَ اللَّهَ جَمِیعَ حَوَائِجِکَ مَا بَخِلَ عَلَیْکَ وَ لَأَعْطَاکَ ذَلِکَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ تَعَالَی.
امام صادق (علیه السلام)- ابوبصیر گوید: امام صادق (علیه السلام) فرمود: «سوره‌ی انعام یکجا نازل گردید و زمانی‌که بر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نازل شد، هفتاد هزار فرشته آن را بدرقه کردند؛ پس آن را بزرگ شمارید و گرامی دارید؛ زیرا نام خداوند تبارک‌وتعالی در هفتاد جای آن است و اگر مردم می‌دانستند چه فضیلتی در خواندن آن است، آن را ترک نمی‌کردند». سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود: «هرکس به درگاه خداوند حاجتی دارد که می‌خواهد برآورده شود، پس باید چهار رکعت با سوره‌ی حمد و سوره‌ی انعام بخواند و هنگامی‌که از قرائت فارغ شد در نمازش بگوید: «ای کریم! ای کریم! ای کریم! ای بزرگ! ای بزرگ! ای بزرگ! ای بزرگ‌تر از هر بزرگی! ای شنونده‌ی دعا! ای کسی که روزها و شب‌ها او را تغییر نمی‌دهد! بر محمّد و آل محمّد (علیهم السلام) درود فرست و بر ناتوانی، فقر، تنگدستی و بی چیزی من رحم کن؛ چون تو به آن از من آگاه‌تری و تو به نیازمندی من آگاه‌تری. ای کسی که بر یعقوب پیرمرد رحم کرد زمانی‌که نور دیده‌اش یوسف را به او برگرداند! ای کسی که بر ایّوب (علیه السلام) بعد از واردشدن غم و اندوه رحم کرد! ای کسی که بر محمّد (صلی الله علیه و آله) رحم کرد و او را از یتیمی پناه داد و او را بر گردنکشان قریش و ستمگرانش یاری کرد و او را بر آن‌ها پیروز کرد! ای یاری‌کننده! ای یاری‌کننده! ای یاری‌کننده»! بارها آن را می‌گوید و سوگند به کسی که جانم در دست اوست، اگر بعد از نمازی که می‌خوانی پشت سر این سوره، خدا را با آن بخوانی و سپس تمام حاجت‌هایت را از خدا بخواهی بر تو بخل نورزد و آن را به تو عطا کند ان‌شاءالله».
الصّادق (علیه السلام)- مَنْ کَتَبَهَا بِمِسْکٍ وَ زَعْفَرَانٍ وَ شَرِبَهَا سِتَّهًَْ أَیَّامٍ مُتَوَالِیَهًٍْ یُرْزَقُ خَیْراً کَثِیراً وَ لَمْ تُصِبْهُ سَوْدَاءُ وَ عُوفِیَ مِنَ الْأَوْجَاعِ وَ الْأَلَمِ بِإِذْنِ اللَّهِ تَعَالَی.
امام صادق (علیه السلام)- هرکس سوره‌ی انعام را با مشک و زعفران بنویسد و آن را شش روز پشت سر هم بنوشد، خیر زیادی روزی او شود و بیماری مالیخولیا به او نمی‌رسد و به اذن خدا از بیماری‌ها و درد بهبودی یابد.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- مَنْ قَرَأَ سُورَهًَْ الْأَنْعَامِ فِی کُلِّ لَیْلَهًٍْ کَانَ مِنَ الْآمِنِینَ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ وَ لَمْ یَرَ النَّارَ بِعَیْنِهِ أَبَداً.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- هرکس سوره‌ی انعام را هر شب بخواند، در روز قیامت از امنیّت یافتگان قرار داده شود و هرگز با چشمش آتش را نبیند.