آیه ۸ - سوره انعام

امام علی (علیه السلام)- روزی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در مکّه در نزدیکی کعبه نشسته بود که گروهی از بزرگان قریش جمع شدند... و همه با هم نزد او آمدند. عبدالله‌بن‌ابی‌امیّه مخزومی شروع کرد و گفت: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! ادّعای بزرگی کرده‌ای و سخن هولناکی گفته‌ای؛ گمان کرده‌ای که تو رسول پروردگار جهانیان هستی و برای پروردگار جهانیان و آفریننده‌ی همه‌ی خلق سزاوار نیست که مثل تو رسولش باشد؛ بشری مثل ما هستی؛ می‌خوری همانگونه که ما می‌خوریم و در بازارها راه می‌روی همانگونه‌که ما راه می‌رویم... اگر خداوند می‌خواست رسولی به‌سوی ما بفرستد، بزرگ‌ترین سرمایه‌داری که در میان ما است و وضعش بهتر است می فرستاد...». رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «ای بنده‌ی خدا! آیا از سخن تو چیزی باقی مانده است»؟ گفت: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! آیا در آنچه برایت گفتم کفایت و بسندگی نیست؟! از سخنم چیزی باقی نمانده است؛ پس آنچه به نظرت می‌رسد بگو و اگر دلیلی داری بیان کن و آنچه از تو خواستیم برای ما بیاور». رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «خدایا! تو شنونده‌ی هر صدا و دانای به هرچیزی هستی. آنچه بندگانت گفتند می‌دانی»؛ پس خداوند بر او نازل فرمود: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! و گفتند: چرا این پیامبر غذا می‌خورد و در بازارها راه می‌رود؟! [نه سنّت فرشتگان را دارد و نه روش شاهان را]! چرا فرشته‌ای بر او نازل نشده که همراه وی مردم را انذار کند [و گواه صدق دعوی او باشد]؟!. (فرقان/۸۷) سپس خدای تعالی فرمود: ببین چگونه برای تو مثل‌ها زدند و گمراه شدند، آن‌گونه که قدرت پیدا کردن راه را ندارند!. (فرقان/۹). سپس فرمود: ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! زوال‌ناپذیر و بزرگ است خدایی که اگر بخواهد برای تو بهتر از این قرار می‌دهد: باغ‌هایی که نهرها از زیر درختانش جاری است، و [اگر بخواهد] برای تو کاخ‌هایی مجلّل قرار می‌دهد. (فرقان/۱۰). و بر او نازل فرمود: ای محمّد! شاید [ابلاغ] بعض آیاتی را که به تو وحی می‌شود، [به خاطر عدم پذیرش آن‌ها] ترک کنی [و به تأخیر اندازی] و سینه‌ات از این جهت تنگ [و ناراحت] شود. (هود/۱۲). و بر او نازل فرمود: ای محمّد! وَ قالُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَیْهِ مَلَکٌ وَ لَوْ أَنْزَلْنا مَلَکاً لَقُضِیَ الْأَمْرُ ثُمَّ لا یُنْظَرُونَ، وَ لَوْ جَعَلْناهُ مَلَکاً لَجَعَلْناهُ رَجُلاً وَ لَلَبَسْنا عَلَیْهِمْ ما یَلْبِسُونَ.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- سپس درحال حکایت از قریش فرمود: وَ قالُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَیْهِ مَلَکٌ یعنی [بر] رسول خدا (صلی الله علیه و آله)؛ وَ لَوْ أَنْزَلْنا مَلَکاً لَقُضِیَ الْأَمْرُ ثُمَّ لا یُنْظَرُونَ. خدای عزّوجلّ خبر داد که وقتی نشانه و معجزه بیاید و هنگامی‌که فرشته نازل شود و ایمان نیاورند، هلاک می‌شوند؛ در نتیجه پیامبر (صلی الله علیه و آله) از روی رأفت و رحمت بر امّتش، از [آوردن] معجزات [درخواست شده به‌وسیله‌ی کافران] کناره‌گیری کرد و خداوند به او شفاعت عطا فرمود.