آیه قُلْ إِنِّي عَلى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَ كَذَّبْتُمْ بِهِ ما عِنْدي ما تَسْتَعْجِلُونَ بِهِ إِنِ الْحُكْمُ إِلاَّ لِلهِ يَقُصُّ الْحَقَّ وَ هُوَ خَيْرُ الْفاصِلينَ [57]
بگو: «من دليل روشنى از پروردگارم دارم؛ ولى شما آن را تكذيب كرده‌ايد. آنچه شما [از عذاب الهى] درباره‌ی آن شتاب مى‌كنيد در اختيار من نيست. حكم و فرمان، تنها از آن خداست! حق را از باطل جدا مى‌كند؛ و او بهترين جدا‌‌كننده‌ی [حق از باطل] است».
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- إِنِّی عَلی بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّی قِیلَ: عَلَی یَقِینٍ مِنْ رَبِّی.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- إِنِّی عَلی بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّی؛ از طرف پروردگارم دارای یقین هستم.
الرّضا (علیه السلام)- قَالَ الْفَقِیرُ إِلَی اللَّهِ تَعَالَی عَلِیُّ‌بْنُ‌عِیسَی: الْعَهْدُ الَّذِی کَتَبَهُ لَهُ الْمَأْمُونُ بِخَطِّ یَدِهِ وَ بَیْنَ سُطُورِهِ وَ فِی ظَهْرِهِ بِخَطِّ الْإِمَامِ (علیه السلام) و مَا کَانَ عَلَی ظَهْرِ الْعَهْدِ بِخَطِّ الْإِمَامِ عَلِیِّ‌بْنِ‌موسی الرضا (علیه السلام) أَقُولُ وَ أَنَا عَلِیُّ‌بْنُ‌موسی‌بْنِ‌جَعْفَرٍُ (علیه السلام) قَدْ جَعَلْتُ لِلَّهِ عَلَی نَفْسِی إِنِ اسْتَرْعَانِی أَمْرَ الْمُسْلِمِینَ وَ قَلَّدَنِی خِلَافَتَهُ الْعَمَلَ فِیهِمْ عَامَّهًًْ وَ فِی بَنِی الْعَبَّاسِ‌بْنِ‌عَبْدِ‌الْمُطَّلِبِ خَاصَّهًًْ بِطَاعَتِهِ وَ طَاعَهًِْ رَسُولِهِ (صلی الله علیه و آله) وَ أَنْ لَا أَسْفِکَ دَماً حَرَاماً وَ لَا أُبِیحَ فَرْجاً وَ لَا مَالًا إِلَّا مَا سَفَکَتْهُ حُدُودُهُ وَ أَبَاحَتْهُ فَرَائِضُهُ وَ أَنْ أَتَخَیَّرَ الْکُفَاهًَْ جُهْدِی وَ طَاقَتِی وَ جَعَلْتُ بِذَلِکَ عَلَی نَفْسِی عَهْداً مُؤَکَّداً یَسْأَلُنِی اللَّهُ عَنْهُ فَإِنَّهُ عَزَّوَجَلَّ یَقُولُ وَ أَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ کانَ مَسْؤُلًا وَ إِنْ أَحْدَثْتُ أَوْ غَیَّرْتُ أَوْ بَدَّلْتُ کُنْتُ لِلْغِیَرِ مُسْتَحِقّاً وَ لِلنَّکَالِ مُتَعَرِّضاً وَ أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ سَخَطِهِ وَ إِلَیْهِ أَرْغَبُ فِی التَّوْفِیقِ لِطَاعَتِهِ وَ الْحَوْلِ بَیْنِی وَ بَیْنَ مَعْصِیَتِهِ فِی عَافِیَهًٍْ لِی وَ لِلْمُسْلِمِینَ وَ الْجَامِعَهًُْ وَ الْجَفْرُ یَدُلَّانِ عَلَی ضِدِّ ذَلِکَ وَ ما أَدْرِی ما یُفْعَلُ بِی وَ لا بِکُمْ إِنِ الْحُکْمُ إِلَّا لِلهِ یَقْضِی بِالْحَقِّ وَ هُوَ خَیْرُ الْفاصِلِینَ.
امام رضا (علیه السلام)- علی‌بن‌عیسی گوید: به همراه او عهدنامه‌ی مأمون بود که درباره‌ی ولایت عهد امام رضا (علیه السلام) نوشته بود به خط خود امام... امّا آنچه که پشت عهدنامه به خط امام رضا (علیه السلام) بود این است... با خدای خود پیمان بسته‌ام اگر به خلافت رسیدم و قرار شد در میان مردم حکومت کنم. در میان تمام مردم مخصوصاً بنی‌عبّاس اطاعت از خدا و پیامبرش کنم و خونریزی نکنم و بی‌احترامی به ناموس مردم ننمایم؛ مگر در مواردی حدود و مقرّرات خدا اجازه و الزام چنین عملی را نموده باشد. تمام سعی و کوششم را در انتخاب کسانی که لیاقت فرمانروایی دارند به کار برم. پیمانی محکم بسته‌ام که خداوند از من بازخواست می‌نماید و می‌فرماید: و به عهد [خود] وفا کنید، که از عهد سؤال می‌شود!. (اسراء/۳۴). اگر تغییر و تبدیل بی‌جا دادم، مستوجب کیفر و آماده‌ی عقوبت باشم. از خشم خدا به او پناه می‌برم. امیدوارم او خود در راه بندگی و اطاعتش توفیق عنایت فرماید. و بین من و نافرمانی خودش فاصله شود؛ درصورتی‌که صلاح و سلامتی من و مسلمانان در آن باشد. امّا جامعه و جفر برخلاف این دلالت دارند؛ نمی‌دانم با من و شما چه خواهد شد. (احقاف/۹). در اختیار من نیست. حکم و فرمان، تنها از آن خداست! حق را از باطل جدا می‌کند؛ و او بهترین جداکننده‌ی [حق از باطل] است».
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- إِنِ الْحُکْمُ إِلَّا لِلهِ یُرِیدُ أَنَّ ذَلِکَ عِنْدَ رَبِّی.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- إِنِ الحُکْمُ إِلَّا لِلهِ؛ منظور این است که حکم و فرمان نزد پروردگار من است.