آیه أَوْ تَقُولُوا لَوْ أَنَّا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْكِتابُ لَكُنَّا أَهْدى مِنْهُمْ فَقَدْ جاءَكُمْ بَيِّنَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ كَذَّبَ بِآياتِ اللهِ وَ صدَفَ عَنْها سَنَجْزِي الَّذينَ يَصْدِفُونَ عَنْ آياتِنا سُوءَ الْعَذابِ بِما كانُوا يَصْدِفُونَ [157]
يا بگوييد: «اگر كتاب آسمانى بر ما نازل مى‌شد، از آن‌ها هدايت يافته‌تر بوديم». اينك آيات و دلايل روشن از جانب پروردگارتان، و هدايت و رحمت براى شما آمد. پس، چه كسى ستمكارتر است از كسى كه آيات خدا را تكذيب كرده، و از آن روى‌گردانده است؟! و به‌زودى كسانى را كه از آيات ما روى مى‌گردانند، به سبب اعراضشان، مجازات بدى خواهيم كرد!
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- أَوْ تَقُولُوا لَوْ أَنَّا أُنْزِلَ عَلَیْنَا الْکِتابُ لَکُنَّا أَهْدی مِنْهُمْ یَعْنِی قُرَیْشاً قَالُوا لَوْ أُنْزِلَ عَلَیْنَا الْکِتَابُ لَکُنَّا أَهْدَی وَ أَطْوَعَ مِنْهُمْ فَقَدْ جاءَکُمْ بَیِّنَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ هُدیً وَ رَحْمَةٌ یَعْنِی الْقُرْآنَ سَنَجْزِی الَّذِینَ یَصْدِفُونَ عَنْ آیاتِنا أَیْ یَدْفَعُونَ وَ یَمْنَعُونَ عَنْهَا.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- أَوْ تَقُولُوا لَوْ أَنَّا أُنْزِلَ عَلَیْنَا الْکِتابُ لَکُنَّا أَهْدی مِنْهُم؛ منظور قریش است که گفتند اگر کتاب بر ما نازل می‌شد بهتر اطاعت می‌کردیم و هدایت می‌یافتیم. فَقَدْ جاءَکُمْ بَیِّنَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ هُدیً وَ رَحْمَةٌ؛ یعنی هدایت و دلیل از جانب خدا برای شما آمد که همان قرآن کریم است. سَنَجْزِی الَّذِینَ یَصْدِفُونَ عَنْ آیاتِنا؛ به‌زودی کسانی را که جلو آیات مرا می‌گیرند و مانع پیشرفت آن می‌شوند، کیفر می‌کنیم.
الصّادق (علیه السلام)- دَخَلَ حَیَّانُ السَّرَّاجُ عَلَی الصَّادِقِ جَعْفَرِبْنِ‌مُحَمَّدٍ (علیه السلام) فَقَالَ لَهُ یَا حَیَّانُ مَا یَقُولُ أَصْحَابُکَ فِی مُحَمَّدِابْنِ‌الْحَنَفِیَّهًِْ قَالَ یَقُولُونَ حَیٌّ یُرْزَقُ فَقَالَ الصَّادِقُ حَدَّثَنِی أَبِی (علیه السلام) أَنَّهُ کَانَ فِیمَنْ عَادَهُ فِی مَرَضِهِ وَ فِیمَنْ غَمَّضَهُ وَ أَدْخَلَهُ حُفْرَتَهُ وَ زَوَّجَ نِسَاءَهُ وَ قَسَّمَ مِیرَاثَهُ فَقَالَ یَا أَبَاعَبْدِاللَّهِ إِنَّمَا مَثَلُ مُحَمَّدٍ فِی هَذِهِ الْأُمَّهًِْ کَمَثَلِ عِیسَی‌ابْنِ‌مَرْیَمَ (علیه السلام) شُبِّهَ أَمْرُهُ لِلنَّاسِ فَقَالَ الصادق (علیه السلام) شُبِّهَ أَمْرُهُ عَلَی أَوْلِیَائِهِ أَوْ عَلَی أَعْدَائِهِ قَالَ بَلْ عَلَی أَعْدَائِهِ قَالَ أَ تَزْعُمُ أَنَّ أَبَاجَعْفَرٍمُحَمَّدَبْنَ‌عَلِیٍّ الْبَاقِرَ (علیه السلام) عَدُوُّ عَمِّهِ مُحَمَّدِابْنِ‌الْحَنَفِیَّهًِْ فَقَالَ لَا ثُمَّ قَالَ الصادق (علیه السلام) یَا حَیَّانُ إِنَّکُمْ صدَفْتُمْ عَنْ آیَاتِ اللَّهِ وَ قَدْ قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی سَنَجْزِی الَّذِینَ یَصْدِفُونَ عَنْ آیاتِنا سُوءَ الْعَذابِ بِما کانُوا یَصْدِفُونَ.
امام صادق (علیه السلام)- حیّان سرّاج خدمت امام صادق (علیه السلام) رسید. امام (علیه السلام) به او فرمود: «ای حیّان یاران تو درباره‌ی محمّدبن‌حنیفه چه می‌گویند»؟ گفت: «می‌گویند که او زنده است و روزی می‌خورَد». امام صادق (علیه السلام) فرمود: «پدرم به من فرمود که او از کسانی بود که در بستر بیماری‌اش او را عیادت کرد و چشمانش را بست و در مقبره گذاشت و زنانش را به ازدواج در آورد و میراثش را تقسیم کرد». سپس فرمود: «ای اباعبدالله! مثل و حکایت محمّد (صلی الله علیه و آله) در بین این امّت مانند حکایت عیسی‌بن‌مریم (علیه السلام) است که مردم درباره‌ی امر او شبهه داشتند». امام صادق (علیه السلام) فرمود: «کار او بر اولیایش مشتبه شده است یا دشمنانش»؟ فرمود: «البتّه که بر دشمنانش». گفت: «آیا گمان می‌کنی امام باقر (علیه السلام) دشمن دشمن عمویش محمّدبن‌حنیفه است»؟ فرمود: «نه». پس امام صادق (علیه السلام) فرمود: «ای حیّان شما از آیات خدا روی‌گردان شدید، خداوند تبارک‌وتعالی فرموده است: سَنَجْزِی الَّذِینَ یَصْدِفُونَ عَنْ آیاتِنا سُوءَ الْعَذابِ بِما کانُوا یَصْدِفُونَ».