آیه فَكَيْفَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصيبَةٌ بِما قَدَّمَتْ أَيْديهِمْ ثُمَّ جاؤُكَ يَحْلِفُونَ بِاللهِ إِنْ أَرَدْنا إِلاَّ إِحْساناً وَ تَوْفيقاً [62]
پس چگونه وقتى به خاطر اعمالى كه در گذشته انجام دادند، گرفتار مصيبتى مى‌شوند، سپس به‌سراغ تو مى‌آيند، به خدا سوگند ياد مى‌كنند كه منظور ما [از بردن داورى نزد ديگران]، جز نيكى‌كردن و توافق [ميان طرفين نزاع]، نبوده است؟!
الصّادق (علیه السلام)- وَ أَمَّا قَوْلُهُ فَکَیْفَ إِذَا أَصابَتْهُمْ مُصِیبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ ثُمَّ جَاؤُوکَ یَحْلِفُونَ بِاللهِ إِنْ أَرَدْنَا إِلاَّ إِحْساناً وَ تَوْفِیقاً فَهَذَا مِمَّا تَأْوِیلُهُ بَعْدَ تَنْزِیلِهِ فِی الْقِیَامَهًِْ إِذَا بَعَثَهُمُ اللَّهُ حَلَفُوا لِرَسُولِ الله (صلی الله علیه و آله) إِنَّمَا أَرَدْنَا بِمَا فَعَلْنَا مِنْ إِزَالَهًِْ الْخِلَافَهًِْ عَنْ مَوضِعِهَا إِلاَّ إِحْساناً وَ تَوْفِیقاً.
امام صادق (علیه السلام)- فَکَیْفَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِیبَةٌ بِما قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ ثُمَّ جاؤُکَ یَحْلِفُونَ بِاللهِ إِنْ أَرَدْنا إِلَّا إِحْساناً وَ تَوْفِیقاً این آیه از جمله آیاتی است که تأویل آن بعد از برپا شدن قیامت صورت می‌گیرد؛ معنای ظاهری آن این است که هرگاه خداوند، آن‌ها را از خاک برانگیزاند (محشور کند) به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) سوگند یاد می‌کنند که قصد ما از انحراف حقّ خلافت از جایگاه اصلی‌اش، تنها به دلیل احسان و یاری [به مردم] بوده است!.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ مَنْصُورٍ بُزُرْجَ، عَمَّنْ حَدَّثَهُ، عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ: فَکَیْفَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِیبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ قَالَ: الْخُسْفُ وَ اللَّهِ عِنْدَ الْحَوْضِ بِالْفَاسِقِینَ.
امام باقر (علیه السلام)- منصور بُزُرج از کسی که برای او از امام باقر (علیه السلام) حدیث کرده، نقل می‌کند: درباره‌ی آیه: فَکَیْفَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِیبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ فرمود: «به خدا سوگند، منظور از مصیبت، خواریِ فاسقان در کنار حوض [در روز قیامت] است».