آیه ۹۱ - سوره نساء

آیه سَتَجِدُونَ آخَرينَ يُريدُونَ أَنْ يَأْمَنُوكُمْ وَ يَأْمَنُوا قَوْمَهُمْ كُلَّما رُدُّوا إِلَى الْفِتْنَةِ أُرْكِسُوا فيها فَإِنْ لَمْ يَعْتَزِلُوكُمْ وَ يُلْقُوا إِلَيْكُمُ السَّلَمَ وَ يَكُفُّوا أَيْدِيَهُمْ فَخُذُوهُمْ وَ اقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَ أُولئِكُمْ جَعَلْنا لَكُمْ عَلَيْهِمْ سُلْطاناً مُبيناً [91]

به‌زودى گروه ديگرى را مى‌يابيد كه مى‌خواهند هم از ناحيه‌ی شما در امان باشند، و هم از ناحيه‌ی قوم خودشان [كه مشركند؛ ولى] هر زمان آنان را به‌سوى فتنه [و بت‌پرستى] فرا خوانند، با سر در آن فرو مى‌روند. اگر از درگيرى با شما كنار نرفتند و پيشنهاد صلح نكردند و دست از شما نكشيدند، آن‌ها را هرجا يافتيد اسير كنيد و [در‌صورت احساس خطر] به قتل برسانيد. آن‌ها كسانى هستند كه ما براى شما، تسلّط آشكارى نسبت به آنان قرار داده‌ايم.

۱
(نساء/ ۹۱)

علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- سَتَجِدُونَ آخَرِینَ الْآیَهًُْ نَزَلَتْ فِی عُیَیْنَهًَْ‌بْنِ‌حِصْنٍ الْفَزَارِیِّ أَجْدَبَتْ بِلَادُهُمْ فَجَاءَ إِلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ وَادَعَهُ عَلَی أَنْ یُقِیمَ بِبَطْنِ نَخْلٍ وَ لَایَتَعَرَّضَ لَهُ وَ کَانَ مُنَافِقاً مَلْعُوناً وَ هُوَ الَّذِی سَمَّاهُ رَسُولُ‌اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) الْأَحْمَقَ الْمُطَاعَ فِی قَوْمِهِ.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- آیه: سَتَجِدُونَ آخَرینَ ... این آیه درباره‌ی عیینهًْ‌بن‌حصن فزاریّ نازل شد که در سرزمین او خشک سالی آمده بود. عیینهًْ پیش رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آمد و به ایشان پیشنهاد صلح داد به شرط اینکه در نخلستانی مقیم شود و کاری به کار او نداشته باشد. عیینهًْ منافق لعنت شده‌ای بود که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) او را فرد نادان و جاهلی نامید که بر قومش سروری و حکمرانی می‌کند».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۳۶۶
بحارالأنوار، ج۱۷، ص۲۰۴/ القمی، ج۱، ص۱۴۶/ البرهان
۲
(نساء/ ۹۱)

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- یَبْتَغُونَ بِذَلِکَ أَنْ یَأْمَنُوا قَوْمَهُمْ وَ یَأْمَنُوا نَبِیَّ اللهِ (صلی الله علیه و آله) فَأَبَی اللَّهُ ذَلِکَ.

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- هدفشان از این کار آن بود که از ناحیه‌ی قوم خود [مشرکان] و از ناحیه‌ی پیامبر (صلی الله علیه و آله) در امان باشند و خدا چنین چیزی (نفاق) را نمی‌پسندد.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۳۶۶
بحرالعرفان، ج۵، ص۲۰۲
بیشتر