آیه وَ لَئِنْ أَصابَكُمْ فَضْلٌ مِنَ اللهِ لَيَقُولَنَّ كَأَنْ لَمْ تَكُنْ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَهُ مَوَدَّةٌ يا لَيْتَني كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظيماً [73]
و اگر غنيمتى از جانب خدا به شما برسد، درست مثل اينكه هرگز ميان شما و آن‌ها دوستى و مودّتى نبوده، مى‌گويند: «اى كاش ما هم با آن‌ها بوديم، و به رستگارى [و پيروزى] بزرگى مى‌رسيديم»!
الصّادق (علیه السلام)- فَإِنْ أَصابَتْکُمْ مُصِیبَةٌ قالَ قَدْ أَنْعَمَ اللهُ عَلَیَّ إِذْ لَمْ أَکُنْ مَعَهُمْ شَهِیداً وَ لَئِنْ أَصابَکُمْ فَضْلٌ مِنَ اللهِ لَیَقُولَنَّ کَأَنْ لَمْ تَکُنْ بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَهُ مَوَدَّةٌ یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً فَقَالَ الصَّادِقُ (علیه السلام) لَوْ أَنَّ هَذِهِ الْکَلِمَهًَْ قَالَهَا أَهْلُ الشَّرْقِ وَ أَهْلُ الْمَغْرِبِ لَکَانُوا بِهَا خَارِجِینَ مِنَ الْإِیمَانِ وَ لَکِنْ قَدْ سَمَّاهُمُ اللَّهُ مُؤْمِنِینَ بِإِقْرَارِهِمْ.
امام صادق (علیه السلام)- فَإِنْ أَصابَتْکُمْ مُصِیبَةٌ قالَ قَدْ أَنْعَمَ اللهُ عَلَیَّ إِذْ لَمْ أَکُنْ مَعَهُمْ شَهِیداً. وَ لَئِنْ أَصابَکُمْ فَضْلٌ مِنَ اللهِ لَیَقُولَنَّ کَأَنْ لَمْ تَکُنْ بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَهُ مَوَدَّةٌ یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً امام صادق (علیه السلام) فرمود: «اگر این کلمه را اهل شرق و غرب می‌گفتند از ایمان خارج می‌شدند، امّا خداوند آن‌ها را به خاطر اقرار خودشان مؤمن نام گذاشته است».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) حَدِیثٌ طَوِیلٌ وَ فِی آخِرِهِ: وَ إِذَا أَصَابَهُمْ فَضْلٌ مِنَ اللَّهِ قَالَ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأُقَاتِلَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ.
امام صادق (علیه السلام)- سلیمان‌بن‌خالد از امام صادق (علیه السلام) حدیثی طولانی نقل می‌کند و امام (علیه السلام) در آخر آن می‌فرماید: «هرگاه به آن‌ها نعمتی از خدا می‌رسید می‌گفتند: کاش من با آن‌ها بودم و در راه خدا می‌جنگیدم».