آیه إِنَّا أَوْحَيْنا إِلَيْكَ كَما أَوْحَيْنا إِلى نُوحٍ وَ النَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ وَ أَوْحَيْنا إِلى إِبْراهيمَ وَ إِسْماعيلَ وَ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ الْأَسْباطِ وَ عيسى وَ أَيُّوبَ وَ يُونُسَ وَ هارُونَ وَ سُلَيْمانَ وَ آتَيْنا داوُدَ زَبُوراً [163]
ما به تو وحى فرستاديم؛ همان‌گونه كه به نوح و پيامبران بعد از او وحى فرستاديم؛ و [نيز] به ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط (پيامبران از فرزندان يعقوب) و عيسى و ايوب و يونس و هارون و سليمان وحى نموديم؛ و به داود زبور بخشيديم.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- سَأَلُوهُ (علیه السلام) عَنْ لَفْظِ الْوَحْیِ فِی کِتَابِ اللَّهِ تَعَالَی فَقَالَ أَمِیرُالمُؤمِنِینَ (علیه السلام) مِنْهُ وَحْیُ النُّبُوَّهًِْ وَ مِنْهُ وَحْیُ الْإِلْهَامِ وَ مِنْهُ وَحْیُ الْإِشَارَهًِْ وَ مِنْهُ وَحْیُ أَمْرٍ وَ مِنْهُ وَحْیُ کَذِبٍ وَ مِنْهُ وَحْیُ تَقْدِیرٍ وَ مِنْهُ وَحْیُ خَبَرٍ وَ مِنْهُ وَحْیُ الرَِّالَهًِْ فَأَمَّا تَفْسِیرُ وَحْیِ النُّبُوَّهًِْ وَ الرِّسَالَهًِْ فَهُوَ قَوْلُهُ تَعَالَی إِنَّا أَوْحَیْنا إِلَیْکَ کَما أَوْحَیْنا إِلی نُوحٍ وَ النَّبِیِّینَ مِنْ بَعْدِهِ وَ أَوْحَیْنا إِلی إِبْراهِیمَ وَ إِسْماعِیلَ وَ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ ...
امام علی (علیه السلام)- از امام (علیه السلام) در مورد کلمه‌ی وحی در قرآن سؤال کردند. امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: «وحی در قرآن در موارد متعدّدی استفاده شده از جمله: وحی نبوّت، وحی الهام، وحی اشاره وحی امر، وحی دروغ، وحی تقدیر، وحی خبر، وحی رسالت. تفسیر وحی نبوّت و رسالت در این آیات است: إِنَّا أَوْحَیْنا إِلَیْکَ کَما أَوْحَیْنا إِلی نُوحٍ وَ النَّبِیِّینَ مِنْ بَعْدِهِ وَ أَوْحَیْنا إِلی إِبْراهیمَ وَ إِسْماعیلَ وَ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ وَ الْأَسْباطِ وَ عیسی وَ أَیُّوبَ وَ یُونُسَ وَ هارُونَ وَ سُلَیْمانَ وَ آتَیْنا داوُدَ زَبُوراً.
الباقر (علیه السلام)- أَنَ أَهْلَ السَّمَاوَاتِ لَمْ یَسْمَعُوا وَحْیاً فِیمَا بَیْنَ أَنْ بُعِثَ عِیسَی ابْنُ مَرْیَمَ (علیه السلام) إِلَی أَنْ بُعِثَ مُحَمَّدٌ (صلی الله علیه و آله) فَلَمَّا بَعَثَ اللَّهُ جَبْرَئِیلَ إِلَی مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) سَمِعَ أَهْلُ السَّمَاوَاتِ صَوْتَ وَحْیِ الْقُرْآنِ کَوَقْعِ الْحَدِیدِ عَلَی الصَّفَا فَصَعِقَ أَهْلُ السَّمَاوَاتِ فَلَمَّا فَرَغَ مِنَ الْوَحْیِ انْحَدَرَ جَبْرَئِیلُ.
امام باقر (علیه السلام)- اهل آسمان‌ها از زمان حضرت عیسی (علیه السلام) تا بعثت محمّد (صلی الله علیه و آله) صدای وحی را نشنیده بودند. وقتی خداوند جبرائیل را به‌سوی محمّد (صلی الله علیه و آله) فرستاد، اهل آسمان صدای وحی قرآن را مانند برخورد آهنی با کوه صفا شنیدند و اهل آسمان فریاد کشیدند، وقتی وحی تمام شد جبرئیل پایین آمد.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: کَانَ بَیْنَا رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) جَالِساً وَ عِنْدَهُ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) ... قَالَ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام): إِنَ هَذَا حَاجِبُ الرَّبِ وَ أَقْرَبُ خَلْقِ اللَّهِ مِنْهُ وَ اللَّوْحُ بَیْنَ عَیْنَیْهِ مِنْ یَاقُوتَهًٍْ حَمْرَاءَ فَإِذَا تَکَلَّمَ الرَّبُّ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی بِالْوَحْیِ ضَرَبَ اللَّوْحُ جَبِینَهُ فَنَظَرَ فِیهِ ثُمَّ أَلْقَاهُ إِلَیْنَا فَنَسْعَی بِهِ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِِ.
امام صادق (علیه السلام)- جابر نقل می‌کند: امام صادق (علیه السلام) فرمود: وقتی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و جبرئیل نشسته بودند ... جبرئیل گفت: «این (عزرائیل) پرده‌دار خداست و نزدیک‌ترین خلق به اوست و لوحی که پیش‌روی اوست از یاقوت سرخ است و وقتی خداوند با وحی سخن می‌گوید، آن لوح را به پیشانی خود می‌زند و به آن نگاه می‌کند، سپس آن را به‌سوی ما می‌اندازد و ما با آن به‌سوی آنچه در آسمان و زمین است می‌شتابیم».
الباقر (علیه السلام)- إِنِّی أَوْحَیْتُ إِلَیْکَ کَمَا أَوْحَیْتُ إِلَی نُوحٍ وَ النَّبِیِّینَ (مِنْ بَعْدِهِ فَجُمِعَ لَهُ کُلُّ وَحْیٍ.
امام باقر (علیه السلام)- من به تو وحی کردم همچنان‌که به نوح (علیه السلام) و پیامبران (پس از وی وحی نمودم، و این‌گونه تمام وحی‌ها برای محمّد (صلی الله علیه و آله) جمع شد.
الحسین (علیه السلام)- بَیْنَمَا أَصْحَابُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) جُلُوسٌ فِی مَسْجِدِهِ بَعْدَ وَفَاتِهِ (علیه السلام) یَتَذَاکَرُونَ فَضْلَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) إِذْ دَخَلَ عَلَیْنَا حِبْرٌ مِنْ أَحْبَارِ یَهُودِ أَهْلِ الشَّام ثُمَّ قَالَ یَا أُمَّهًَْ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) مَا تَرَکْتُمْ لِنَبِیٍّ دَرَجَهًًْ وَ لَا لِمُرْسَلٍ فَضِیلَهًًْ إِلَّا وَ قَدْ تَحَمَّلْتُمُوهَا لِنَبِیِّکُمْ فَهَلْ عِنْدَکُمْ جَوَابٌ إِنْ أَنَا سَأَلْتُکُمْ فَقَالَ لَهُ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) سَلْ یَا أَخَا الْیَهُودِ مَا أَحْبَبْت فَوَ اللَّهِ مَا أَعْطَی اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ نَبِیّاً وَ لَا مُرْسَلًا دَرَجَهًًْ وَ لَا فَضِیلَهًًْ إِلَّا وَ قَدْ جَمَعَهَا لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ زَادَهُ عَلَی الْأَنْبِیَاءِ وَ الْمُرْسَلِینَ (أَضْعَافاً مُضَاعَفَهًًْ ... و لَقَدْ بَلَغَ مِنْ فَضْلِهِ (صلی الله علیه و آله) أَنَّ أَهْلَ النَّارِ یَهْتِفُونَ وَ یَصْرُخُونَ بِأَصْوَاتِهِمْ نَدَماً أَنْ لَا یَکُونُوا أَجَابُوهُ فِی الدُّنْیَا فَقَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ یَوْمَ تُقَلَّبُ وُجُوهُهُمْ فِی النَّارِ یَقُولُونَ یا لَیْتَنا أَطَعْنَا اللهَ وَ أَطَعْنَا الرَّسُولَا وَ لَقَدْ ذَکَرَهُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی مَعَ الرُّسُلِ فَبَدَأَ بِهِ وَ هُوَ آخِرُهُمْ لِکَرَامَتِهِ (صلی الله علیه و آله) فَقَالَ جَلَّ ثَنَاؤُهُ وَ إِذْ أَخَذْنا مِنَ النَّبِیِّینَ مِیثاقَهُمْ وَ مِنْکَ وَ مِنْ نُوحٍ (علیه السلام) وَ قَالَ إِنَّا أَوْحَیْنا إِلَیْکَ کَما أَوْحَیْنا إِلی نُوحٍ (علیه السلام) وَ النَّبِیِّینَ مِنْ بَعْدِهِ وَ النَّبِیُّونَ (قَبْلَهُ فَبَدَأَ بِهِ وَ هُوَ آخِرُهُمْ وَ لَقَدْ فَضَّلَهُ اللَّهُ عَلَی جَمِیعِ الْأَنْبِیَاءِ (.
امام حسین (علیه السلام)- در زمانی‌که بعد از وفات رسول خدا (صلی الله علیه و آله) اصحاب ایشان در مسجد نشسته بودند و فضائل رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را یاد آوری می‌کردند، بزرگی از بزرگان یهود داخل مجلس شد که از اهالی شام بود و گفت: «ای امّت محمّد (صلی الله علیه و آله)! هر درجه‌ای که هر پیامبری داشت و هر فضلی که هر فرستاده‌ای داشت را به پیامبر خود نسبت دادید! حالا با این اوصاف اگر از شما سؤالی بپرسم پاسخگو خواهید بود»؟ امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: «ای برادر یهودی! هرچه دوست داری بپرس که به خدا قسم خداوند هرچه به انبیاء (و فرستادگان داده، یکجا به محمّد (صلی الله علیه و آله) عطا کرده و و چندین برابر نسبت به انبیاء و رسولان به او عطا کرده. از فضایل او این است که اهل آتش جهنّم می‌نالند و فریاد می‌زنند و پشیمانند از اینکه در دنیا دعوت او را اجابت نکردند. خداوند از روزی که روی‌ها دگرگون می‌شود می‌گوید که می‌گویند: در آن روز که صورت‌های آنان در آتش [دوزخ] دگرگون خواهد شد [از کار خویش پشیمان می‌شوند و] می‌گویند: «ای کاش خدا و پیامبر را اطاعت کرده بودیم»!. (احزاب/۶۶) خداوند در ذکر نام پیامبران با نام او آغاز کرده و به خاطر کرامت او به نام او ختم کرده است و فرموده: وَ إِذْ أَخَذْنا مِنَ النَّبِیِّینَ مِیثاقَهُمْ وَ مِنْکَ وَ مِنْ نُوحٍ و فرمود: إِنَّا أَوْحَیْنا إِلَیْکَ کَما أَوْحَیْنا إِلی نُوحٍ وَ النَّبِیِّینَ مِنْ بَعْدِهِ و پیامبران قبل از آن. یعنی با این حال که او آخرین پیامبر است، با نام او آغاز کرده به‌این‌ترتیب بر همه‌ی پیامبران (برتری داده است».
الباقر (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ بَعَثَ الْأَنْبِیَاءَ (إِلَی قَوْمِهِمْ بِشَهَادَهًِْ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ الْإِقْرَارِ بِمَا جَاءَ {بِهِ} مِنْ عِنْدِ اللَّهِ فَمَنْ آمَنَ مُخْلِصاً وَ مَاتَ عَلَی ذَلِکَ أَدْخَلَهُ اللَّهُ الْجَنَّهًَْ بِذَلِکَ وَ ذَلِکَ أَنَّ اللهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ وَ ذَلِکَ أَنَّ اللَّهَ لَمْ یَکُنْ یُعَذِّبُ عَبْداً حَتَّی یُغَلِّظَ عَلَیْهِ فِی الْقَتْلِ وَ الْمَعَاصِی الَّتِی أَوْجَبَ اللَّهُ عَلَیْهِ بِهَا النَّارَ لِمَنْ عَمِلَ بِهَا فَلَمَّا اسْتَجَابَ لِکُلِّ نَبِیٍّ مَنِ اسْتَجَابَ لَهُ مِنْ قَوْمِهِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ جَعَلَ لِکُلِّ نَبِیٍّ مِنْهُمْ شِرْعَهًًْ وَ مِنْهَاجاً وَ الشِّرْعَهًُْ وَ الْمِنْهَاجُ سَبِیلٌ وَ سُنَّهًٌْ وَ قَالَ اللَّهُ لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) إِنَّا أَوْحَیْنا إِلَیْکَ کَما أَوْحَیْنا إِلی نُوحٍ وَ النَّبِیِّینَ مِنْ بَعْدِهِ وَ أَمَرَ کُلَّ نَبِیٍّ بِالْأَخْذِ بِالسَّبِیلِ وَ السُّنَّهًِْ.
امام باقر (علیه السلام)- خداوند پیامبران را به سوی قومشان فرستاد تا مردم گواهی دهند که خدایی جز خداوند یگانه نیست و به آنچه که آنان از جانب خداوند آورده اند، اقرار نمایند. پس هر کس که خالصانه ایمان آورد و بر ایمان خود از دنیا رفت، خداوند به واسطه آن او را وارد بهشت می‌کند زیرا که خداوند به بندگان ستم روا نمی‌دارد. و خداوند بنده‌ای را عذاب نمی‌کند مگر اینکه در مورد قتل و گناهانی که خداوند بر مرتکبین آن‌ها جهنّم را واجب ساخته است، بر او سخت گیری نماید. و چون مؤمنان از هر قومی دعوت پیامبر خود را پذیرفتند، خداوند برای هر پیامبری آیین و روشی قرار داد. و آیین و روش همان راه و سنّت است. خداوند به محمد (صلی الله علیه و آله) فرمود: إِنَّا أَوْحَیْنا إِلَیْکَ کَما أَوْحَیْنا إِلی نُوحٍ وَ النَّبِیِّینَ مِنْ بَعْدِهِ و خداوند به هر پیامبری دستور داد که به راه و روش و سنت چنگ بزند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- سَأَلَ عَبدُاللهِ‌ابْنِ‌سَلَامٍ عَنِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) فَقَالَ ... فَأَخْبِرْنِی ... مَا الْعِشْرُونَ ... قَالَ نَعَمْ یَا ابْنَ‌سَلَامٍ أَمَّا الْوَاحِدُ {فَ} هُوَ اللهُ الْواحِدُ الْقَهَّار ... أَمَّا الْعِشْرُونَ أَنْزَلَ الزَّبُورَ عَلَی دَاوُدَ (علیه السلام) فِی عِشْرِینَ یَوْماً خَلَوْنَ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ وَ ذَلِکَ قَوْلُهُ تَعَالَی فِی الْقُرْآنِ وَ آتَیْنا داوُدَ زَبُوراً.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- عبدالله‌بن‌سلام از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) پرسید: ... «مرا خبر ده ... عدد بیست چیست». فرمود: «آری. ای ابن‌سلام! عدد یک اشاره به خدای یکتای قاهر است... امّا عدد بیست، زبور در بیست روز گذشته از ماه رمضان بر داود (علیه السلام) نازل شد و این آیه اشاره به آن است: وَ آتَیْنا داوُدَ زَبُوراً».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- وَ أُنْزِلَ الزَّبُورُ لِثَمَانِیَهًَْ عَشَرَ خَلَوْنَ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- زبور، هیجدهم ماه رمضان نازل شده است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- أُعْطِیتُ السُّوَرَ الطِّوَالَ مَکَانَ التَّوْرَاهًِْ وَ أُعْطِیتُ الْمِئِینَ مَکَانَ الْإِنْجِیلِ وَ أُعْطِیتُ الْمَثَانِیَ مَکَانَ الزَّبُور.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- سوره‌های طولانی (هفت سوره‌ی اوّل قرآن) به‌جای تورات به من نازل شده و سوره‌های صد آیه‌ای قرآن، به‌جای انجیل بر من نازل شده، و سوره‌ی حمد به‌جای زبور به من نازل شده است.