آیه ۶۴ - سوره نساء

امام صادق (علیه السلام)- عبدالله‌بن‌نجاشی گوید: شنیدم امام صادق (علیه السلام) می‌فرمود: «وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِیُطاعَ بِإِذْنِ اللهِ وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ تَوَّاباً رَحِیماً به خدا سوگند، منظور پیامبر (صلی الله علیه و آله) و علی (علیه السلام) می‌باشند، به خاطر عملی که آن‌ها انجام دادند؛ یعنی ای علی (علیه السلام)! اگر آن (حقّ حکومت) را نزد تو بیاورند و به خاطر آنچه انجام داده‌اند از خدا طلب آمرزش کنند و پیامبر هم برای آن‌ها طلب آمرزش کند، خدا را توبه‌پذیر و مهربان خواهند یافت».

امام باقر (علیه السلام)- وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَّلَمُواْ أَنفُسَهُمْ جَآؤُوکَ؛ منظور از ضمیر کاف، علی (علیه السلام) است فَاسْتَغْفَرُواْ اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُواْ اللهَ تَوَّابا رَّحِیمًا.

امام باقر (علیه السلام)- مردی در زمان پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) گناهی کرده بود و خود را مخفی نموده بود تا اینکه در یک راهی که خلوت بود با امام حسن و امام حسین (علیها السلام) که کودک بودند روبه‌رو شد. وی حسنین (علیها السلام) را روی دوش خود گرفت و به حضور پیغمبر خدا آورد و گفت: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! من به خدا و حسنین (علیها السلام) پناهنده شده‌ام». پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به‌قدری خندید که دست خود را بر دهان مبارک خویش نهاد. سپس فرمود: «برو تو را آزاد نمودم». آنگاه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به حسنین (علیها السلام) فرمود: «من شفاعت شما را درباره‌ی این مرد پذیرفتم». پس از این جریان این آیه نازل شد: وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ تَوَّاباً رَحِیماً.