آیه بَلْ رَفَعَهُ اللهُ إِلَيْهِ وَ كانَ اللهُ عَزيزاً حَكيماً [158]
بلكه خدا او را به‌سوى خود، بالا برد. و خداوند، توانا و حكيم است.
الباقر (علیه السلام)- لَمَّا قُبِضَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) قَامَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ (علیه السلام) فِی مَسْجِدِ الْکُوفَهًِْ فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَی عَلَیْهِ وَ صَلَّی عَلَی النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) ثُمَّ قَالَ أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّهُ قَدْ قُبِضَ فِی هَذِهِ اللَّیْلَهًِْ رَجُلٌ مَا سَبَقَهُ الْأَوَّلُونَ وَ لَا یُدْرِکُهُ الْآخِرُونَ وَ اللَّهِ لَقَدْ قُبِضَ فِی اللَّیْلَهًِْ الَّتِی فِیهَا قُبِضَ وَصِیُّ مُوسَی (علیه السلام) یُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَ اللَّیْلَهًِْ الَّتِی عُرِجَ فِیهَا بِعِیسَی ابْنِ مَرْیَمَ (علیه السلام) وَ اللَّیْلَهًِْ الَّتِی نُزِّلَ فِیهَا الْقُرْآنُ.
امام باقر (علیه السلام)- وقتی امیرالمؤمنین (علیه السلام) وفات کرد، حسن‌بن‌علی (علیه السلام) در مسجد کوفه به پا خاست و حمد و ثنای خدا گفت و بر پیغمبر (صلی الله علیه و آله) درود فرستاد. و فرمود: «ای مردم در این شب مردی وفات کرد که پیشینیان بر او سبقت نگرفتند و پسینیان به او نمی‌رسند. به خدا که او در شبی وفات کرد که یوشع‌بن‌نون وصیّ موسی (علیه السلام) وفات کرد و همان شبی که عیسی‌بن‌مریم (علیه السلام) به آسمان بالا رفت و همان شبی که قرآن فرود آمد».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- صَعِدْنَا إِلَی السَّمَاءِ الثَّانِیَهًِْ فَإِذَا فِیهَا رَجُلَانِ مُتَشَابِهَانِ فَقُلْتُ مَنْ هَذَانِ یَا جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) فَقَالَ لِی ابْنَا الْخَالَهًِْ یَحْیَی (علیه السلام) وَ عِیسَی (علیه السلام) فَسَلَّمْتُ عَلَیْهِمَا وَ سَلَّمَا عَلَیَّ وَ اسْتَغْفَرْتُ لَهُمَا وَ اسْتَغْفَرَا لِی وَ قَالَا مَرْحَباً بِالْأَخِ الصَّالِحِ وَ النَّبِیِّ الصَّالِح.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- به آسمان دوّم عروج کردیم، در آنجا دو مرد شبیه به هم بودند، گفتم: «ای جبرئیل! این دو نفر که هستند»؟ گفت: «پسر خاله‌های تو عیسی و یحیی (علیها السلام)» .به آن دو سلام کردم و آن‌ها نیز بر من سلام کردند. من برای آن دو طلب استغفار کردم و آن دو نیز برایم استغفار کردند و گفتند: «خوش آمدی ای برادر صالح و پیامبر صالح خدا».
الحسن (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِ الْمَلِکِ بْنِ هَارُونَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ آبَائِهِ (علیهم السلام) قَالَ: قَالَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ (علیه السلام) فِیمَا نَاظَرَ بِهِ مَلِکَ الرُّومِ کَانَ عُمُرُ عِیسَی (علیه السلام)فِی الدُّنْیَا ثَلَاثاً وَ ثَلَاثِینَ سَنَهًًْ ثُمَّ رَفَعَهُ اللَّهُ إِلَی السَّمَاءِ وَ یَهْبِطُ إِلَی الْأَرْضِ بِدِمَشْقَ وَ هُوَ الَّذِی یَقْتُلُ الدَّجَّالَ.
امام حسن (علیه السلام)- عبدالملک‌بن‌هارون نقل می‌کند: امام صادق (علیه السلام) از پدرانش روایت کرده است: امام حسن (علیه السلام) در خلال مناظره ای که با پادشاه روم داشت فرمود: عمر عیسی (علیه السلام) در دنیا سی و سه سال بود، سپس خداوند او را به سوی آسمان بالا برد، سپس در سرزمین دمشق بر زمین فرود می آید و او همان کسی است که دجّال را به قتل می رساند.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- ثُمَّ قَالَ وَ صَوَّرَ ابْنَ مَرْیَمَ (علیه السلام) فِی الرَّحِمِ دُونَ الصُّلْبِ وَ إِنْ کَانَ مَخْلُوقاً فِی أَصْلَابِ الْأَنْبِیَاءِ (وَ رُفِعَ وَ عَلَیْهِ مِدْرَعَهًٌْ مِنْ صُوفٍ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- پسر مریم (سلام الله علیها) در رحم [مادر] صورتگری شد، نه در صلب [پدر]، گرچه در اصلاب پیغمبران آفریده شده بود، و درحالی به معراج رفت که جامه‌ای پشمین بر تن داشت.
السّجّاد (علیه السلام)- عَنْ زَیْدِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ: سَأَلْتُ أَبِی‌سَیِّدَ الْعَابِدِینَ (علیه السلام) فَقُلْتُ لَهُ ... یَا أَبَهًِْ أَ‌لَیْسَ اللَّهُ جَلَّ ذِکْرُهُ لَا یُوصَفُ بِمَکَانٍ فَقَالَ بَلَی تَعَالَی اللَّهُ عَنْ ذَلِکَ عُلُوّاً کَبِیراً قُلْتُ فَمَا مَعْنَی قَوْلِ مُوسَی (علیه السلام) لِرَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) ارْجِعْ إِلَی رَبِّکَ فَقَالَ مَعْنَاهُ مَعْنَی قَوْلِ إِبْرَاهِیمَ (علیه السلام) إِنِّی ذاهِبٌ إِلی رَبِّی سَیَهْدِینِ وَ مَعْنَی قَوْلِ مُوسَی (علیه السلام) وَ عَجِلْتُ إِلَیْکَ رَبِّ لِتَرْضی وَ مَعْنَی قَوْلِهِ عَزَّوَجَلَّ فَفِرُّوا إِلَی اللهِ یَعْنِی حُجُّوا إِلَی بَیْتِ اللَّهِ یَا بُنَیَّ إِنَّ الْکَعْبَهًَْ بَیْتُ اللَّهِ فَمَنْ حَجَّ بَیْتَ اللَّهِ فَقَدْ قَصَدَ إِلَی اللَّهِ وَ الْمَسَاجِدَ بُیُوتُ اللَّهِ فَمَنْ سَعَی إِلَیْهَا فَقَدْ سَعَی إِلَی اللَّهِ وَ قَصَدَ إِلَیْهِ وَ الْمُصَلِّی مَا دَامَ فِی صَلَاتِهِ فَهُوَ وَاقِفٌ بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فَإِنَّ لِلَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی بِقَاعاً فِی سَمَاوَاتِهِ فَمَنْ عُرِجَ بِهِ إِلَی بُقْعَهًٍْ مِنْهَا فَقَدْ عُرِجَ بِهِ إِلَیْهِ أَ‌لَا تَسْمَعُ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ یَقُولُ تَعْرُجُ الْمَلائِکَةُ وَ الرُّوحُ إِلَیْهِ وَ یَقُولُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ فِی قِصَّهًِْ عِیسَی‌ابْنِ‌مَرْیَمَ (علیه السلام) بَلْ رَفَعَهُ اللهُ إِلَیْهِ وَ یَقُولُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ یَرْفَعُهُ.
امام سجاد (علیه السلام)- زیدبن‌علی گوید: از پدرم امام سجاد (علیه السلام) پرسیدم: «پدر جان! آیا جز این است که خداوند جا و مکان ندارد»؟ فرمود: «آری، خداوند از این امور بسیار برتر و بالاتر است». پرسیدم: «پس معنی سخن موسی (علیه السلام) چیست که به پیامبر (صلی الله علیه و آله) گفته است: «به سوی پروردگارت برگرد». فرمود: «همان است که ابراهیم (علیه السلام) فرمود: «من به‌سوی پروردگارم می‌روم، او مرا هدایت خواهد کرد!. (صافات/۹۹)». و همان است که موسی (علیه السلام) فرمود: و من به‌سوی تو شتاب کردم، تا از من خشنود شوی. (طه/۸۴). و یا خداوند عزّوجلّ می‌فرماید: پس به‌سوی خدا بگریزید. (ذاریات/۵۰). یعنی در خانه خدا، حج به جا آورید. ای فرزندم! کعبه، خانه خداست و هر کس حجّ و زیارت خانه خدا را به جا آورد، در اصل خداوند قصد و هدف اوست؛ مسجدها خانه خدا هستند و هر کس به سوی مساجد بشتابد، به سوی خدا شتافته و او را قصد کرده است، و نمازگزار مادام که در حال نماز است، در برابر و محضر خدا ایستاده است. خداوند تبارک و تعالی در آسمان‌ها هم اماکنی دارد که هر کس به آن بقعه‌ها عروج کند، در اصل به سوی خدا شتافته و او را قصد کرده است. آیا نشنیده‌ای خداوند عزّوجلّ فرموده است: فرشتگان و روح [فرشته‌ی مقرّب خداوند] به‌سوی او عروج می‌کنند. (معارج/۴). و خدا در داستان عیسی (علیه السلام) می‌فرماید: بَلْ رَفَعَهُ اللهُ إِلَیْهِ و می‌فرماید: سخنان پاکیزه به‌سوی او صعود می‌کند، و عمل صالح را بالا می‌برد. (فاطر/۱۰)».