آیه ۴۱ - سوره نساء

امام باقر (علیه السلام)- عبدالله‌بن‌ولید سلمان گوید: امام باقر (علیه السلام) به من فرمود: «ای عبداللَّه! شیعه درباره‌ی علی و موسی و عیسی (چه می‌گویند»؟ عرض کردم: «در چه مورد می‌فرمایید»؟ فرمود: «در مورد علم آنان، زیرا از نظر فضیلت، آن‌ها مساوی هستند». عرض کردم: «فدایت شوم درباره‌ی آن‌ها چطور بگویم، صحیح است»؟ فرمود: «به خدا قسم علی (علیه السلام) از آن‌ها عالمتر است». سپس فرمود: «مگر نمی‌گویند علی (علیه السلام) دارای علم پیامبر (صلی الله علیه و آله) است»؟ عرض کردم: «چرا»! فرمود: «پس با آن‌ها در این مورد چنین استدلال کن». خداوند درباره‌ی موسی (علیه السلام) می‌فرماید: برای او در آن الواح هر چیز را نوشتیم. (اعراف/۱۴۵). این آیه به ما می‌فهماند که تمام مسائل را به او نیاموخته، امّا خداوند درباره‌ی محمّد (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً وَ نَزَّلْنا عَلَیْکَ الْکِتابَ تِبْیاناً لِکُلِّ شَیْءٍ».

امام علی (علیه السلام)- مطابق این آیه که می‌فرماید: فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً، انبیاء (گواهان و شاهدان [و حجّت خدا] بر مردم قومشان هستند و پیامبر ما، گواه و شاهد و حجّت بر تمام انبیاء (است و علی (علیه السلام) شاهد و گواه بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) و خود علی (علیه السلام) شهید و گواه بر خودش است.

امام علی (علیه السلام)- خداوند همانطور که به نوح (علیه السلام) و پیامبران بعد از او وحی فرستاد و همانطور که به موسی و عیسی (علیها السلام) وحی فرستاد، به او (حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله)) وحی کرد و او نیز [وحی] خدا را تصدیق نمود و رسالت او را به انجام رساند و من بر این مطلب گواهی می‌دهم. خدای تبارک‌وتعالی فرموده: فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً و نیز فرمود: کَفی بِاللهِ شَهِیداً بَیْنِی وَ بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ؛ خدا و هرکس که از کتاب آگاهی داشته باشد، به شهادت میان من و شما کافی است. (رعد/۴۳). خدای تعالی درست فرموده است و وسیله‌ی پیشرفت به‌سوی خدا را به او عطا فرموده سپس فرموده: ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از خدا بترسید و با راستگویان باشید. (توبه/۱۱۹). به‌خدا سوگند که ما صادقین و راستگویان هستیم و من برادر پیامبرم در دنیا و آخرت، گواه و شاهدی از طرف او بر مردم هستم.

امام حسین (علیه السلام)- هیچ وقت بر پدر بزرگوارم داخل نشدم مگر آنکه حضرتش را (از خوف خدا) گریان می‌دیدم. و فرمود: جد بزرگوارم گریه سختی نمود هنگامی که این آیه نازل شد: فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً چگونه است حال مردم در قیامت زمانی که از هر طایفه شاهدی آوریم و تو را ای پیغمبر بر این امت به گواهی خواهیم. پس ای مردم نیک بنگرید چگونه شاهد می‌گرید و شما مردم که مشهود هستید می‌خندید، به‌خدا قسم اگر جهالت نباشد کسی لب به خنده نمی‌گشاید، جای بسی تعجّب است از کسانی که صبح می‌کنند و داخل در شب می‌شوند و حال آنکه صاحب اختیار خود نیستند و نمی‌دانند با چه حوادثی روبرو خواهند شد که گاه می‌شود نعمت مالی و یا صحّت بدن از آنان سلب می‌گردد و گاه به مرگ مفاجات گرفتار می‌شوند، با وجود این لب بخنده می‌گشایند! گویی در پیش ندارند روزی را که برابر با پنجاه هزار سال (دنیا) است و اطفال از هول و وحشت آن پیر می‌شوند، و بیهوش می‌گردند بزرگان، و زنان آبستن سقط جنین می‌نمایند، إِنَّا لِلهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- پیامبر (صلی الله علیه و آله) به ابن‌مسعود فرمود: «برایم قرآن بخوان». ابن‌مسعود می‌گوید: «سوره‌ی نساء را باز کردم و خواندم و وقتی به آیه: فَلَمَّا بَلَغْتُ فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً رسیدم دیدم از دو چشم پیامبر (صلی الله علیه و آله) اشک می‌ریزد. و به من فرمود: «کافی است». و فرمود: «قرآن را چنان بخوانید که در قلبتان با آن انس بگیرد و با پوست و گوشتتان در آمیزد که اگر قرآن خواندنتان با این اوصاف متفاوت است، اصلاً قرآن نمی‌خوانید».