آیه وَ أَوْحَيْنا إِلى مُوسى أَنْ أَلْقِ عَصاكَ فَإِذا هِيَ تَلْقَفُ ما يَأْفِكُونَ [117]
[ما] به موسى وحى كرديم كه: «عصاى خود را بيفكن». ناگهان [به‌صورت مار عظيمى در آمد و] وسايل دروغين آن‌ها را [به‌سرعت] بلعيد.
الباقر (علیه السلام)- کَانَتْ عَصَا مُوسَی (علیه السلام) لآِدَمَ (علیه السلام) فَصَارَتْ إِلَی شُعَیْبٍ (علیه السلام) ثُمَّ صَارَتْ إِلَی مُوسَی‌بْنِ‌عِمْرَانَ (علیه السلام) وَ إِنَّهَا لَعِنْدَنَا وَ إِنَّ عَهْدِی بِهَا آنِفاً وَ هِیَ خَضْرَاءُ کَهَیْئَتِهَا حِینَ انْتُزِعَتْ مِنْ شَجَرَتِهَا وَ إِنَّهَا لَتَنْطِقُ إِذَا اسْتُنْطِقَتْ أُعِدَّتْ لِقَائِمِنَا (عجل الله تعالی فرجه الشریف) یَصْنَعُ بِهَا مَا کَانَ یَصْنَعُ مُوسَی (علیه السلام) وَ إِنَّهَا لَتَرُوعُ وَ تَلْقَفُ ما یَأْفِکُونَ وَ تَصْنَعُ مَا تُؤْمَرُ بِهِ إِنَّهَا حَیْثُ أَقْبَلَتْ تَلْقَفُ مَا یَأْفِکُونَ تُفَتَّحُ لَهَا شُعْبَتَانِ إِحْدَاهُمَا فِی الْأَرْضِ وَ الْأُخْرَی فِی السَّقْفِ وَ بَیْنَهُمَا أَرْبَعُونَ ذِرَاعاً تَلْقَفُ ما یَأْفِکُونَ بِلِسَانِهَا.
امام باقر ( عصای موسی (در اصل برای آدم (بود که به شعیب (و سپس به موسی‌بن‌عمران (رسید و آن الان در نزد ماست، و من به تازگی آن را دیده ام و به مانند همان وقتی که آن را از درخت کندند سبز است. اگر با آن حرف بزنی حرف می‌زند. برای امام موعود (آماده شده است. او آن معجزاتی را که موسی (با آن انجام می داد، انجام می دهد و کسی که آن را می بیند، می ترسد و هرچه آنان با دورغ انجام بدهند می گیرد؛ هرکاری به آن دستور بدهی انجام می دهد و چون بیاید هرچه که آن ساحران با تزویر درست کنند می خورد. دو شاخه از آن جدا می‌شوند: یکی از آن‌ها در زمین و دیگری در سقف است که بین آن دو چهل ذراع فاصله است و همه عصاها و جادوهای آن‌ها را با زبانش می خورد».