آیه فَانْتَقَمْنا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْناهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ كانُوا عَنْها غافِلينَ [136]
سرانجام از آن‌ها انتقام گرفتيم، و آنان را در دريا غرق كرديم؛ زيرا آيات ما را تكذيب كردند، و از آن غافل بودند.
العسکری (علیه السلام)- قَالَ أَبُویَعْقُوبَ قُلْتُ لِلْإِمَامِ (علیه السلام) هَلْ کَانَ لِرَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) آیَاتٌ تُضَاهِی آیَاتِ مُوسَی (علیه السلام) فَقَالَ عَلِیٌّ (علیه السلام) نَفْسُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ آیَاتُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) آیَاتُ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ آیَاتُ عَلِیٍّ (علیه السلام)آیَاتُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ مَا آیَهًٌْ أَعْطَاهَا اللَّهُ مُوسَی (علیه السلام) وَ لَا غَیْرَهُ مِنَ الْأَنْبِیَاءِ (علیهم السلام) إِلَّا وَ قَدْ أَعْطَی اللَّهُ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) مِثْلَهَا أَوْ أَعْظَمَ مِنْهَا أَمَّا الْعَصَا الَّتِی کَانَتْ لِمُوسَی (علیه السلام) فَانْقَلَبَتْ ثُعْبَاناً فَتَلَقَّفَتْ مَا أَلْقَتْهُ السَّحَرَهًُْ مِنْ عِصِیِّهِمْ وَ حِبَالِهِمْ فَلَقَدْ کَانَ لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) أَفْضَلُ مِنْهَا وَ هُوَ أَنَّ قَوْماً مِنَ الْیَهُودِ أَتَوْا مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) فَسَأَلُوهُ وَ جَادَلُوهُ فَمَا أَتَوْهُ بِشَیْءٍ إِلَّا أَتَاهُمْ فِی جَوَابِهِ بِمَا بَهَرَهُمْ فَقَالُوا لَهُ یَا مُحَمَّدُ إِنْ کُنْتَ نَبِیّاً فَأْتِنَا بِمِثْلِ عَصَا مُوسَی (علیه السلام) فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) إِنَّ الَّذِی أَتَیْتُکُمْ بِهِ أَفْضَلُ مِنْ عَصَا مُوسَی (علیه السلام) لِأَنَّهُ بَاقٍ بَعْدِی إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ مُتَعَرِّضٌ لِجَمِیعِ الْأَعْدَاءِ الْمُخَالِفِینَ لَا یَقْدِرُ أَحَدٌ عَلَی مُعَارَضَهًِْ سُورَهًٍْ مِنْهُ وَ إِنَّ عَصَا مُوسَی (علیه السلام) زَالَتْ وَ لَمْ تَبْقَ بَعْدَهُ فَتُمْتَحَنَ کَمَا یَبْقَی الْقُرْآنُ فَیُمْتَحَنُ ثُمَّ إِنِّی سَآتِیکُمْ بِمَا هُوَ أَعْظَمُ مِنْ عَصَا مُوسَی (علیه السلام) وَ أَعْجَبُ فَقَالُوا فَأْتِنَا فَقَالَ إِنَّ مُوسَی (علیه السلام) کَانَتْ عَصَاهُ بِیَدِهِ یُلْقِیهَا وَ کَانَتِ الْقِبْطُ یَقُولُ کَافِرُهُمْ هَذَا یَحْتَالُ فِی الْعَصَا بِحِیلَهًٍْ وَ إِنَّ اللَّهَ سَوْفَ یُقَلِّبُ خَشَباً لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) ثَعَابِینَ بِحَیْثُ لَا یَمَسُّهَا یَدُ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ لَا یَحْضُرُهَا إِذَا رَجَعْتُمْ إِلَی بُیُوتِکُمْ وَ اجْتَمَعْتُمْ اللَّیْلَهًَْ فِی مَجْمَعِکُمْ فِی ذَلِکَ الْبَیْتِ قَلَّبَ اللَّهُ جُذُوعَ سُقُوفِکُمْ کُلَّهَا أَفَاعِیَ وَ هِیَ أَکْثَرُ مِنْ مِائَهًِْ جِذْعٍ فَتَتَصَدَّعُ مَرَارَاتُ أَرْبَعَهًٍْ مِنْکُمْ فَیَمُوتُونَ وَ یُغْشَی عَلَی الْبَاقِینَ مِنْکُمْ إِلَی غَدَاهًِْ غَدٍ فَیَأْتِیکُمْ یَهُودُ فَتُخْبِرُونَهُمْ بِمَا رَأَیْتُمْ فَلَا یُصَدِّقُونَکُمْ فَتَعُودُ بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ یَمْلَأُ أَعْیُنَهُمْ ثَعَابِینُ کَمَا کَانَتْ فِی بَارِحَتِکُمْ فَیَمُوتُ مِنْهُمْ جَمَاعَهًٌْ وَ تُخْبَلُ جَمَاعَهًٌْ یَغُشَی عَلَی أَکْثَرِهِمْ قَالَ (علیه السلام) فَوَ الَّذِی بَعَثَهُ بِالْحَقِّ نَبِیّاً لَقَدْ ضَحِکَ الْقَوْمُ کُلُّهُمْ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) لَا یَحْتَشِمُونَهُ وَ لَا یَهَابُونَهُ وَ یَقُولُ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ انْظُرُوا مَا ادَّعَی وَ کَیْفَ عَدَا طَوْرَهُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) إِنْ کُنْتُمْ الْآنَ تَضْحَکُونَ فَسَوْفَ تَبْکُونَ وَ تَتَحَیَّرُونَ إِذَا شَاهَدْتُمْ مَا عَنْهُ تُخْبَرُونَ أَلَا فَمَنْ هَالَهُ ذَلِکَ مِنْکُمْ وَ خَشِیَ عَلَی نَفْسِهِ أَنْ یَمُوتَ أَوْ یُخْبَلَ فَلْیَقُلْ اللَّهُمَّ بِجَاهِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) الَّذِی اصْطَفَیْتَهُ وَ عَلِیٍّ (علیه السلام) الَّذِی ارْتَضَیْتَهُ وَ أَوْلِیَائِهِمَا الَّذِینَ مَنْ سَلَّمَ لَهُمْ أَمْرَهُمْ اجْتَبَیْتَهُ لَمَّا قَوَّیْتَنِی عَلَی مَا أَرَی وَ إِنْ کَانَ مَنْ یَمُوتُ هُنَاکَ مِمَّنْ یُحِبُّهُ وَ یُرِیدُ حَیَاتَهُ فَلْیَدْعُ لَهُ بِهَذَا الدُّعَاءِ یَنْشُرُهُ اللَّهُ تَعَالَی وَ یُقَوِّیهِ قَالَ (علیه السلام) فَانْصَرَفُوا وَ اجْتَمَعُوا فِی ذَلِکَ الْمَوْضِعِ وَ جَعَلُوا یَهْزَءُونَ بِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ قَوْلِهِ إِنَّ تِلْکَ الْجُذُوعَ تَنْقَلِبُ أَفَاعِیَ فَسَمِعُوا حَرَکَهًًْ مِنَ السَّقْفِ فَإِذَا بِتِلْکَ الْجُذُوعِ انْقَلَبَت‌أَفَاعِیَ وَ قَدْ لَوَّتْ رُءُوسَهَا عَنِ الْحَائِطِ وَ قَصَدَتْ نَحْوَهُمْ تَلْتَقِمُهُمْ فَلَمَّا وَصَلَتْ إِلَیْهِمْ کَفَّتْ عَنْهُمْ وَ عَدَلَتْ إِلَی مَا فِی الدَّارِ مِنْ حُبَابٍ وَ جِرَارٍ وَ کِیزَانٍ وَ صَلَایَاتٍ وَ کَرَاسِیَّ وَ خَشَبٍ وَ سَلَالِیمَ وَ أَبْوَابٍ فَالْتَقَمَتْهَا وَ أَکَلَتْهَا فَأَصَابَهُمْ مَا قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) إِنَّهُ یُصِیبُهُمْ فَمَاتَ مِنْهُمْ أَرْبَعَهًٌْ وَ خَبِلَ جَمَاعَهًٌْ وَ جَمَاعَهًٌْ خَافُوا عَلَی أَنْفُسِهِمْ فَدَعَوْا بِمَا قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَقَوِیَتْ قُلُوبُهُمْ وَ کَانَتِ الْأَرْبَعَهًُْ أَتَی بَعْضُهُمْ فَدَعَا لَهُمْ بِهَذَا الدُّعَاءِ فَنُشِرُوا فَلَمَّا رَأَوْا ذَلِکَ قَالُوا إِنَّ هَذَا الدُّعَاءَ مُجَابٌ بِهِ وَ إِنَّ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) صَادِقٌ وَ إِنْ کَانَ یَثْقُلُ عَلَیْنَا تَصْدِیقُهُ أَ فَلَا نَدْعُو بِهِ لِتَلِینَ لِلْإِیمَانِ بِهِ وَ التَّصْدِیقِ لَهُ وَ الطَّاعَهًِْ لِأَوَامِرِهِ وَ زَوَاجِرِهِ قُلُوبُنَا فَدَعَوْا بِذَلِکَ الدُّعَاءِ فَحَبَّبَ اللَّه‌تَعَالَی إِلَیْهِمُ الْإِیمَانَ وَ طَیَّبَهُ فِی قُلُوبِهِمْ وَ کَرَّهَ إِلَیْهِمُ الْکُفْرَ فَآمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ (صلی الله علیه و آله) فَلَمَّا أَصْبَحُوا مِنْ غَدٍ جَاءَتِ الْیَهُودُ وَ قَدْ عَادَتِ الْجُذُوعُ ثَعَابِینَ کَمَا کَانَتْ فَشَاهَدُوهَا وَ تَحَیَّرُوا وَ مَاتَ مِنْهُمْ جَمَاعَهًٌْ وَ غَلَبَ الشَّقَاءُ عَلَی الْآخَرِینَ وَ قَالَ (علیه السلام) وَ أَمَّا الْیَدُ فَلَقَدْ کَانَ لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) مِثْلُهَا وَ أَفْضَلُ مِنْهَا وَ أَکْثَرُ مِنْهَا أَلْفَ مَرَّهًٍْ کَانَ (صلی الله علیه و آله) یُحِبُّ أَنْ یَأْتِیَهُ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ (علیها السلام) وَ کَانَا یَکُونَانِ عِنْدَ أَهْلِهِمَا أَوْ مَوَالِیهِمَا أَوْ دَایَتِهِمَا وَ کَانَ یَکُونُ فِی ظُلْمَهًِْ اللَّیْلِ فَیُنَادِیهِمَا رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَا بَا مُحَمَّدٍ یَا بَا عَبْدِ اللَّهِ هَلُمَّا إِلَیَّ فَیُقْبِلَانِ نَحْوَهُ مِنْ ذَلِکَ الْبُعْدِ قَدْ بَلَغَهُمَا صَوْتُهُ فَیَقُولُ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) بِسَبَّابَتِهِ هَکَذَا یُخْرِجُهَا مِنَ الْبَابِ فَتُضِیءُ لَهُمَا أَحْسَنَ مِنْ ضَوْءِ الْقَمَرِ وَ الشَّمْسِ فَیَأْتِیَانِ فَتَعُودُ الْإِصْبَعُ کَمَا کَانَتْ فَإِذَا قَضَی وَطَرَهُ مِنْ لِقَائِهِمَا وَ حَدِیثِهِمَا قَالَ ارْجِعَا إِلَی مَوْضِعِکُمَا فَقَال بَعْدُ بِسَبَّابَتِهِ هَکَذَا فَأَضَاءَتْ أَحْسَنَ مِنْ ضِیَاءِ الْقَمَرِ وَ الشَّمْسِ قَدْ أَحَاطَ بِهِمَا إِلَی أَنْ یَرْجِعَا إِلَی مَوْضِعِهِمَا ثُمَّ تَعُودُ إِصْبَعُهُ (صلی الله علیه و آله) کَمَا کَانَتْ مِنْ لَوْنِهَا فِی سَائِرِ الْأَوْقَاتِ وَ أَمَّا الطُّوفَانُ الَّذِی أَرْسَلَهُ اللَّهُ تَعَالَی عَلَی الْقِبْطِ فَقَدْ أَرْسَلَ اللَّهُ مِثْلَهُ عَلَی قَوْمٍ مُشْرِکِینَ آیَهًًْ لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) فَقَالَ (علیه السلام) إِنَّ رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یُقَالُ لَهُ ثَابِتُ بْنُ الْأَفْلَحِ قَتَلَ رَجُلًا مِنَ الْمُشْرِکِینَ فِی بَعْضِ الْمَغَازِی فَنَذَرَتْ امْرَأَهًُْ ذَلِکَ الْمُشْرِکِ الْمَقْتُولِ لَتَشْرَبَنَّ فِی قِحْفِ رَأْسِ ذَلِکَ الْقَاتِلِ الْخَمْرَ فَلَمَّا وَقَعَ بِالْمُسْلِمِینَ یَوْمَ أُحُدٍ مَا وَقَعَ قُتِلَ ثَابِتٌ هَذَا عَلَی رَبْوَهًٍْ مِنَ الْأَرْضِ فَانْصَرَفَ الْمُشْرِکُونَ وَ اشْتَغَلَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ أَصْحَابُه بِدَفْنِ أَصْحَابِهِ فَجَاءَتِ الْمَرْأَهًُْ إِلَی أَبِی سُفْیَانَ تَسْأَلُهُ أَنْ یَبْعَثَ رَجُلًا مَعَ عَبْدٍ لَهَا إِلَی مَکَانِ ذَلِکَ الْمَقْتُولِ لِیَجْتَزَّ رَأْسَهُ فَیُؤْتَی بِهِ لِتَفِیَ بِنَذْرِهَا فَتَشْرَبَ فِی قِحْفِهِ خَمْراً وَ قَدْ کَانَتِ الْبِشَارَهًُْ أَتَتْهَا بِقَتْلِهِ أَتَاهَا بِهَا عَبْدٌ لَهَا فَأَعْتَقَتْهُ وَ أَعْطَتْهُ جَارِیَهًًْ لَهَا ثُمَّ سَأَلَتْ أَبَا سُفْیَانَ فَبَعَثَ إِلَی ذَلِکَ الْمَقْتُولِ مِائَتَیْنِ مِنْ أَصْحَابِ الْجَلْدِ فِی جَوْفِ اللَّیْلِ لِیَجْتَزُّوا رَأْسَهُ فَیَأْتُوهَا بِهِ فَذَهَبُوا فَجَاءَتْ رِیحٌ فَدَحْرَجَتِ الرَّجُلَ إِلَی حَدُورٍ فَتَبِعُوهُ لِیَقْطَعُوا رَأْسَهُ فَجَاءَ مِنَ الْمَطَرِ وَابِلٌ عَظِیمٌ فَغَرَّقَ الْمِائَتَیْنِ وَ لَمْ یُوقَفْ لِذَلِکَ الْمَقْتُولِ وَ لَا لِوَاحِدٍ مِنَ الْمِائَتَیْنِ عَلَی عَیْنٍ وَ لَا أَثَرٍ وَ مَنَعَ اللَّهُ الْکَافِرَهًَْ مِمَّا أَرَادَتْ فَهَذَا أَعْظَمُ مِنَ الطُّوفَانِ آیَهًًْ لَهُ (صلی الله علیه و آله)وَ أَمَّا الْجَرَادُ الْمُرْسَلُ عَلَی بَنِی إِسْرَائِیلَ فَقَدْ فَعَلَ اللَّهُ أَعْظَمَ وَ أَعْجَبَ مِنْهُ بِأَعْدَاءِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) فَإِنَّهُ أَرْسَلَ عَلَیْهِمْ جَرَاداً أَکَلَهُمْ وَ لَمْ یَأْکُلْ جَرَادُ مُوسَی (علیه السلام) رِجَالَ الْقِبْطِ وَ لَکِنَّهُ أَکَلَ زُرُوعَهُمْ وَ ذَلِکَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) کَانَ فِی بَعْضِ أَسْفَارِهِ إِلَی الشَّامِ وَ قَدْ تَبِعَهُ مِائَتَانِ مِنْ یَهُودِهَا فِی خُرُوجِهِ عَنْهَا وَ إِقْبَالِهِ نَحْوَ مَکَّهًَْ یُرِیدُونَ قَتْلَهُ مَخَافَهًَْ أَنْ یُزِیلَ اللَّهُ دَوْلَهًَْ الْیَهُودِ عَلَی یَدِهِ فَرَامُوا قَتْلَهُ وَ کَانَ فِی الْقَافِلَهًِْ فَلَمْ یَجْسُرُوا عَلَیْهِ وَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) إِذَا أَرَادَ حَاجَهًًْ أَبْعَدَ وَ اسْتَتَرَ بِأَشْجَارٍ تَکْنِفُه أَوْ بَرِّیَّهًٍْ بَعِیدَهًٍْ فَخَرَجَ ذَاتَ یَوْمٍ لِحَاجَتِهِ فَأَبْعَدَ وَ تَبِعُوهُ وَ أَحَاطُوا بِهِ وَ سَلُّوا سُیُوفَهُمْ عَلَیْهِ فَأَثَارَ اللَّهُ جَلَّ وَ عَلَا مِنْ تَحْتِ رِجْلِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) مِنْ ذَلِکَ الرَّمْلِ جَرَاداً فَاحْتَوَشَتْهُمْ وَ جَعَلَتْ تَأْکُلُهُمْ فَاشْتَغَلُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْهُ فَلَمَّا فَرَغَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) مِنْ حَاجَتِهِ وَ هُمْ یَأْکُلُهُمُ الْجَرَادُ وَ رَجَعَ إِلَی أَهْلِ الْقَافِلَهًِْ فَقَالُوا لَهُ (صلی الله علیه و آله) مَا بَالُ الْجَمَاعَهًِْ خَرَجُوا خَلْفَکَ لَمْ یَرْجِعْ مِنْهُمْ أَحَدٌ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) جَاءُوا یَقْتُلُونَنِی فَسَلَّطَ اللَّهُ عَلَیْهِمُ الْجَرَادَ فَجَاءُوا وَ نَظَرُوا إِلَیْهِمْ فَبَعْضُهُمْ قَدْ مَاتَ وَ بَعْضُهُمْ قَدْ کَادَ یَمُوتُ وَ الْجَرَادُ یَأْکُلُهُمْ فَمَا زَالُوا یَنْظُرُونَ إِلَیْهِمْ حَتَّی أَتَی الْجَرَادُ عَلَی أَعْیَانِهِمْ فَلَمْ تُبْقِ مِنْهُمْ شَیْئاً وَ أَمَّا الْقَمْلُ فَأَظْهَرَ اللَّهُ قُدْرَتَهُ عَلَی أَعْدَاءِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) بِالْقَمْلِ وَ قِصَّهًُْ ذَلِکَ أَنَّ رَسُولَ اللَّه (صلی الله علیه و آله) لَمَّا ظَهَرَ بِالْمَدِینَهًِْ أَمْرُهُ وَ عَلَا بِهَا شَأْنُهُ حَدَّثَ یَوْماً أَصْحَابَهُ عَنِ امْتِحَانِ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ لِلْأَنْبِیَاءِ (علیهم السلام) وَ عَنْ صَبْرِهِمْ عَلَی الْأَذَی فِی طَاعَهًِْ اللَّهِ فَقَالَ فِی حَدِیثِهِ إِنَّ بَیْنَ الرُّکْنِ وَ الْمَقَامِ قُبُورَ سَبْعِینَ نَبِیّاً مَا مَاتُوا إِلَّا بِضُرِّ الْجُوعِ وَ الْقَمْلِ فَسَمِعَ بِذَلِکَ بَعْضُ الْمُنَافِقِینَ مِنَ الْیَهُودِ وَ بَعْضُ مَرَدَهًِْ قُرَیْشٍ فَتَآمَرُوا بَیْنَهُمْ لَیُلْحِقُنَّ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) بِهِمْ فَیَقْتُلُوهُ بِسُیُوفِهِمْ حَتَّی لَا یَکْذِبَ فَتَآمَرُوا بَیْنَهُمْ وَ هُمْ مِائَتَانِ عَلَی الْإِحَاطَهًِْ بِهِ یَوْماً یَجِدُونَهُ مِنَ الْمَدِینَهًِْ خَارِجاً فَخَرَجَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَوْماً خَالِیاً فَتَبِعَهُ الْقَوْمُ وَ نَظَرَ أَحَدُهُمْ إِلَی ثِیَابِ نَفْسِهِ وَ فِیهَا قَمْلٌ ثُمَّ جَعَلَ بَدَنَهُ وَ ظَهْرَهُ یَحُکُّهُ مِنَ الْقَمْلِ فَأَنِفَ مِنْ أَصْحَابِهِ وَ اسْتَحْیَا فَانْسَلَّ عَنْهُمْ وَ أَبْصَرَ آخَرُ ذَلِکَ مِنْ نَفْسِهِ وَ فِیهَا قَمْلٌ مِثْلُ ذَلِکَ فَانْسَلَّ فَمَا زَالَ کَذَلِکَ حَتَّی وَجَدَ ذَلِکَ کُلُّ وَاحِدٍ مِنْ نَفْسِهِ فَرَجَعُوا ثُمَّ زَادَ ذَلِکَ عَلَیْهِمْ حَتَّی اسْتَوْلَی عَلَیْهِمُ الْقَمْلُ وَ انْطَبَقَتْ حُلُوقُهُمْ فَلَمْ یَدْخُلْ فِیهَا طَعَامٌ وَ لَا شَرَابٌ فَمَاتُوا کُلُّهُمْ فِی شَهْرَیْنِ مِنْهُمْ مَنْ مَاتَ فِی خَمْسَهًِْ أَیَّامٍ وَ مِنْهُمْ مَنْ مَاتَ فِی عَشَرَهًِْ أَیَّامٍ وَ أَقَلَّ وَ أَکْثَرَ فَلَمْ یَزِدْ عَلَی شَهْرَیْنِ حَتَّی مَاتُوا بِأَجْمَعِهِمْ بِذَلِکَ الْقَمْلِ وَ الْجُوعِ وَ الْعَطَشِ فَهَذَا الْقَمْلُ الَّذِی أَرْسَلَهُ اللَّهُ تَعَالَی عَلَی أَعْدَاءِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) آیَهًًْ لَهُ وَ أَمَّا الضَّفَادِعُ فَقَدْ أَرْسَلَ اللَّهُ مِثْلَهَا عَلَی أَعْدَاءِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) حِینَ قَصَدُوا قَتْلَهُ فَأَهْلَکَهُمْ بِالْجُرَذِ وَ ذَلِکَ أَنَّ مِائَتَیْنِ بَعْضُهُمْ کُفَّارُ الْعَرَبِ وَ بَعْضُهُمْ یَهُودُ وَ بَعْضُهُمْ أَخْلَاطٌ مِنَ النَّاسِ اجْتَمَعُوا بِمَکَّهًَْ فِی أَیَّامِ الْمَوْسِمِ وَ هَمُّوا فِیمَا بَیْنَهُمْ لَنَقْتُلَنَّ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) فَخَرَجُوا نَحْوَ الْمَدِینَهًِْ فَبَلَغُوا بَعْضَ تِلْکَ الْمَنَازِلِ وَ إِذَا هُنَاکَ مَاءٌ فِی بِرْکَهًٍْ أَطْیَبُ مِنْ مَائِهِمُ الَّذِی کَانَ مَعَهُمْ فَصَبُّوا مَاکَانَ مَعَهُمْ مِنْهُ وَ مَلَئُوا رَوَایَاهُمْ وَ مَزَاوِدَهُمْ مِنْ ذَلِکَ الْمَاءِ وَ ارْتَحَلُوا فَبَلَغُوا أَرْضاً ذَاتَ جُرَذٍ کَثِیرٍ فَحَطُّوا رَوَاحِلَهُمْ عِنْدَهَا فَسُلِّطَتْ عَلَی مَزَاوِدِهِمْ وَ رَوَایَاهُمْ وَ سَطَائِحِهِمُ الْجُرَذُ وَ خَرَقَتْهَا وَ نَقَبَتْهَا وَ سَالَ مِیَاهُهَا فِی تِلْکَ الْحَرَّهًِْ فَلَمْ یَشْعُرُوا إِلَّا وَ قَدْ عَطِشُوا وَ لَا مَاءَ مَعَهُمْ فَرَجَعُوا الْقَهْقَرَی إِلَی تِلْکَ الْبِرْکَهًِْ الَّتِی کَانُوا تَزَوَّدُوا مِنْهَا تِلْکَ الْمِیَاهَ وَ إِذَا الْجُرَذُ قَدْ سَبَقَهُمْ إِلَیْهَا فَنَقَبَتْ أَفْوَاهَهَا وَ سَالَتْ فِی الْحَرَّهًِْ مِیَاهُهَا فَوَقَفُوا آیِسِینَ مِنَ الْمَاءِ وَ تَمَاوَتُوا وَ لَمْ یُفْلِتْ مِنْهُمْ أَحَدٌ إِلَّا وَاحِدٌ کَانَ لَا یَزَالُ یَکْتُبُ عَلَی لِسَانِهِ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) وَ عَلَی بَطْنِهِ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) وَ یَقُولُ یَا رَبَّ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ آلِ مُحَمَّدٍ (علیهم السلام) قَدْ تُبْتُ مِنْ أَذَی مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) فَفَرِّجْ عَنِّی بِجَاهِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ آلِ مُحَمَّدٍ (علیهم السلام) فَسَلِمَ وَ کَفَ عَنْهُ الْعَطَشُ فَوَرَدَتْ عَلَیْهِ قَافِلَهًٌْ فَسَقَوْهُ وَ حَمَلُوهُ وَ أَمْتِعَهًَْ الْقَوْمِ وَ جِمَالَهُمْ وَ کَانَتْ أَصْبَرَ عَلَی الْعَطَشِ مِنْ رِجَالِهَا فَآمَنَ بِرَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ جَعَلَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) تِلْکَ الْجِمَالَ وَ الْأَمْوَالَ لَهُ قَالَ وَ أَمَّا الدَّمُ فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) احْتَجَمَ مَرَّهًًْ فَدَفَعَ الدَّمَ الْخَارِجَ مِنْهُ إِلَی أَبِی‌سَعِیدٍ‌الْخُدْرِیِّ وَ قَالَ لَهُ غَیِّبْهُ فَذَهَبَ فَشَرِبَهُ فَقَالَ لَهُ مَا صَنَعْتَ بِهِ قَالَ شَرِبْتُهُ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) قَالَ أَ وَ لَمْ أَقُلْ لَکَ غَیِّبْهُ فَقَالَ غَیَّبْتُهُ فِی وِعَاءٍ حَرِیزٍ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) إِیَّاکَ وَ أَنْ تَعُودَ لِمِثْلِ هَذَا ثُمَّ اعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ قَدْ حَرَّمَ عَلَی النَّارِ لَحْمَکَ وَ دَمَکَ لِمَا اخْتَلَطَ بِدَمِی وَ لَحْمِی فَجَعَلَ أَرْبَعُونَ مِنَ الْمُنَافِقِینَ یَهْزَءُونَ بِرَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ یَقُولُونَ زَعَمَ أَنَّهُ قَدْ أَعْتَق الْخُدْرِیَّ مِنَ النَّارِ لِاخْتِلَاطِ دَمِهِ بِدَمِهِ وَ مَا هُوَ إِلَّا کَذَّابٌ مُفْتَرٍ وَ أَمَّا نَحْنُ فَنَسْتَقْذِرُ دَمَهُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) أَمَا إِنَّ اللَّهَ یُعَذِّبُهُمْ بِالدَّمِ وَ یُمِیتُهُمْ بِهِ وَ إِنْ کَانَ لَمْ یُمِتِ الْقِبْطَ فَلَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا یَسِیراً حَتَّی لَحِقَهُمُ الرُّعَافُ الدَّائِمُ وَ سَیَلَانُ الدِّمَاءِ مِنْ أَضْرَاسِهِمْ فَکَانَ طَعَامُهُمْ وَ شَرَابُهُمْ یَخْتَلِطُ بِالدَّمِ فَیَأْکُلُونَهُ فَبَقُوا کَذَلِکَ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً مُعَذَّبِینَ ثُمَّ هَلَکُوا وَ أَمَّا السِّنِینُ وَ نَقْصٌ مِنَ الثَّمَرَاتِ فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) دَعَا عَلَی مُضَرَ فَقَالَ (صلی الله علیه و آله) اللَّهُمَّ اشْدُدْ وَطْأَتَکَ عَلَی مُضَرَ وَ اجْعَلْهَا عَلَیْهِمْ سِنِینَ کَسِنِی یُوسُفَ (علیه السلام) فَابْتَلَاهُمُ اللَّهُ بِالْقَحْطِ وَ الْجُوعِ فَکَانَ الطَّعَامُ یُجْلَبُ إِلَیْهِمْ مِنْ کُلِّ نَاحِیَهًٍْ فَإِذَا اشْتَرَوْهُ وَ قَبَضُوهُ لَمْ یَصِلُوا بِهِ إِلَی بُیُوتِهِمْ حَتَّی یُسَوَّسَ وَ یُنْتِنَ وَ یَفْسُدَ فَتَذْهَبُ أَمْوَالُهُمْ وَ لَا یَحْصُلُ لَهُمْ فِی الطَّعَامِ نَفْعٌ حَتَّی أَضَرَّ بِهِمُ الْأَزْمُ وَ الْجُوعُ الشَّدِیدُ الْعَظِیمُ حَتَّی أَکَلُوا الْکِلَابَ الْمَیْتَهًَْ وَ أَحْرَقُوا عِظَامَ الْمَوْتَی فَأَکَلُوهَا وَ حَتَّی نَبَشُوا عَنْ قُبُورِ الْمَوْتَی فَأَکَلُوهُمْ وَ حَتَّی رُبَّمَا أَکَلَتِ الْمَرْأَهًُْ طِفْلَهَا إِلَی أَنْ مَشَی جَمَاعَهًٌْ مِنْ رُؤَسَاءِ قُرَیْشٍ إِلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَقَالُوا یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله)هَبْکَ عَادَیْتَ الرِّجَالَ فَمَا بَالُ النِّسَاءِ وَ الصِّبْیَانِ وَ الْبَهَائِمِ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) أَنْتُمْ بِهَذَا مُعَاقَبُونَ وَ أَطْفَالُکُمْ وَ حَیَوَانَاتُکُمْ بِهَذَا غَیْرُ مُعَاقَبَهًٍْ بَلْ هِیَ مُعَوَّضَهًٌْ لِجَمِیعِ الْمَنَافِعِ حَیْثُ یَشَاءُ رَبُّنَا فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهًِْ فَسَوْفَ یُعَوِّضُهَا اللَّهُ تَعَالَی عَمَّا أَصَابَهَا ثُمَّ عَفَا عَنْ مُضَرَ وَ قَالَ اللَّهُمَّ افرِجْ عَنْهُمْ فَعَادَ إِلَیْهِمُ الْخِصْبُ وَ الدَّعَهًُْ وَ الرَّفَاهِیَهًُْ فَذَلِکَ قَوْلُهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ فِیهِمْ یُعَدِّدُ عَلَیْهِمْ نِعَمَهُ فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هذَا الْبَیْتِ الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَ آمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ قَالَ الْإِمَامُ (علیه السلام) وَ أَمَّا الطَّمْسُ عَلَی الْأَمْوَالِ فَیَأْتِی مِثْلُهَا لِلنَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) فِی قَوْلِهِ تَعَالَی رَبَّنَا اطْمِسْ عَلی أَمْوالِهِمْ وَ اشْدُدْ عَلی قُلُوبِهِمْ. الْعَیَّاشِیُّ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ أَبِی قُرَّهًَْ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام): أَوْحَی اللَّهُ إِلَی إِبْرَاهِیمَ (علیه السلام) أَنَّهُ سَیُولَدُ لَکَ. فَقَالَ لِسَارَهًَْ، فَقَالَتْ: أَ أَلِدُ وَ أَنَا عَجُوزٌ. فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَیْهِ أَنَّهَا سَتَلِدُ وَ یُعَذَّبُ أَوْلَادُهَا أَرْبَعَمِائَهًِْ سَنَهًٍْ بِرَدِّهَا الْکَلَامَ عَلَیَّ. قَالَ: فَلَمَّا طَالَ عَلَی بَنِی إِسْرَائِیلَ الْعَذَابُ ضَجُّوا وَ بَکَوْا إِلَی اللَّهِ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَی مُوسَی (علیه السلام) وَ هَارُونَ (علیه السلام) یُخَلِّصُهُمْ مِنْ فِرْعَوْنَ فَحَطَّ عَنْهُمْ سَبْعِینَ وَ مِائَهًَْ سَنَهًٍْ. قَالَ: وَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) هَکَذَا أَنْتُمْ، لَوْ فَعَلْتُمْ لَفَرَّجَ اللَّهُ عَنَّا فَأَمَّا إِذَا لَمْ تَکُونُوا فَإِنَّ الْأَمْرَ یَنْتَهِی إِلَی مُنْتَهَاهُ.
امام عسکری ( ابویعقوب گوید: به امام حسن عسکری (عرض کردم: «آیا رسول خدا (و امیرمؤمنان (آیاتی داشتند که با آیات و نشانه‌های موسی (برابری کند»؟ امام (فرمود: «علی (خود رسول الله است و آیه‌های رسول خدا (همان آیه‌های علی (و آیه‌های علی (همان آیه‌های رسول خدا (است و هیچ آیه‌ای نیست که خدای عزّوجلّ به موسی (و یا دیگر انبیاء (داده باشد، مگر اینکه به مانند آن و یا بزرگتر از آن را به محمّد (نیز داده است. امّا [درباره‌ی] عصایی که موسی (داشت و به افعی مبدّل شد و آنچه را جادوگران از چوب دستی و طناب هایشان نشان دادند، بلعیده بود، [باید گفت]: محمّد (بهتر از آن را داشت. گروهی از یهودیان نزد محمّد (آمدند و از وی سؤال کردند و به بحث و مجادله با او پرداختند. هرچه آنان آوردند، پیامبر (چیزی را برایشان آورد که آنان را دچار شگفتی کرد. آنان به وی گفتند: «ای محمّد (! اگر واقعاً پیامبر هستی، پس عصایی مانند عصای موسی (را برای ما بیاور». رسول خدا (فرمود: «چیزی را که برای شما آورده‌ام (قرآن) بزرگتر از عصای موسی (است؛ زیرا پس از من تا روز قیامت ماندگار خواهد ماند و با همه‌ی دشمنان و مخالفان روبه‌رو خواهد شد و هیچ‌کس از آنان نمی‌تواند سوره‌ای از آن را مورد معارضه قرار دهد و مانند آن را بیاورد. ولی عصای موسی (از بین رفت و نزد او باقی نماند که مورد آزمایش قرار گیرد. آن‌طور که قرآن مورد آزمایش قرار گرفته است. وانگهی من چیزی را برایتان می‌آورم که بزرگتر از عصای موسی (است». گفتند: «بیاور». فرمود: «عصای موسی (در دست او بود و آن را می‌انداخت. پس آن دسته از قبطیّان که کافر بودند، می‌گفتند: موسی (در به کار بردن عصای خود، حیله و نیرنگ اعمال می‌کند. امّا خداوند چوب را برای محمّد به اژدها تبدیل خواهد کرد به‌طوری که دست او با آن چوب ها تماس پیدا نمی‌کند و آن را زیرنظر نمی‌گیرد. وقتی به خانه‌های خود بازگشتید و امشب در محل تجمّعتان در آن خانه گرد آمدید، خدای عزّوجلّ همه‌ی ستون های چوبی سقف های آن خانه را به اژدها مبدّل خواهد کرد و این ستون ها بیش از صد ستون است و زَهره (صفرای) چهار نفر از شما خواهد ترکید و سایرین تا صبح فردا بی‌هوش خواهند افتاد و یهودیان نزد شما خواهند آمد و داستان را برای آنان باز خواهید گفت. ولی آنان شما را باور نخواهند کرد. سپس آن مارها در میان آنان ظاهر میشوند و چشم هایشان پر از مار خواهد شد، همچنان‌که شب قبل برای شما اتّفاق افتاد. سپس گروهی از آنان خواهند مرد و گروهی دچار دیوانگی و اضطراب خواهند شد و بیشترشان بی‌هوش می شوند». امام (فرمود: «قسم به آن کسی که خدا او را به حق به پیامبری فرستاده است، همه‌ی آن قوم به رسول خدا (خندیدند، بی آنکه به او احترام بگذارند یا او را بزرگ دارند. آنان به همدیگر می‌گفتند: به آنچه ادّعا کرده است نگاه کنید که چگونه از جایگاه خود بالاتر رفته است»؟! رسول خدا فرمود: «اگر الان می‌خندید، فردا گریه خواهید کرد، و از آنچه که به شما خبر می‌دهم و مشاهده می‌کنید، دچار حیرت و سرگردانی خواهید شد. هان! هرکه از شما از مشاهده آن اتّفاق در ترس و وحشت بیفتد و از مرگ در هراس افتد، بگوید: خدایا! به محمّد مصطفی (و علی مرتضی (و اولیایشان که هرکه امرش را برای آنان تسلیم کند، نجات می‌یابد، قسمت می‌دهم که به من بر آنچه می‌بینم قوّت قلب دهی. اگر اشخاص مورد علاقه‌تان که آنان را دوست می‌دارید و می‌خواهید زنده بمانند، بمیرند، این دعا را برای آنان بخوانید تا خدای عزّوجلّ آنان را زنده کند و قوّت قلب دهد». پس آنان آنجا را ترک کردند و در آن جایگاه گرد هم آمدند و شروع کردند به تمسخر محمّد (و گفته‌ی وی مبنی بر اینکه آن ستونها به اژدها مبدّل خواهد شد. آنان صدای جنبشی در سقف شنیدند و ناگهان آن ستونها به اژدها تبدیل شدند درحالی‌که سرهایشان را به سمت دیوار پیچیدند و به سمت آنان به حرکت در آمدند تا آنان را ببلعند. هنگامی‌که به آن قوم رسیدند، از آنان روی گردانیدند و به‌طرف آنچه که در خانه از خمره و کوزه و هاون و صندلی و چوب و نرده بود، حرکت کردند تا آن‌ها را ببلعند و بخورند. پس به آنچه رسول خدا (گفته بود، مبتلا شدند و چهار نفر از آنان مردند و گروهی دچار اضطراب شدند و گروهی از مرگ به وحشت افتادند. پس همان دعای رسول خدا (را خواندند و دلهایشان پایدار و استوار و قوی شد. برخی از آنان برای چهار نفری که مردند، دعا کردند و سپس زنده شدند. هنگامی‌که این صحنه را دیدند، گفتند: «این دعا مستجاب است و به‌درستی که محمّد (راستگو است؛ اگرچه برای ما سخت است که او را باور کنیم و از وی پیروی کنیم. چرا آن دعا را نخوانیم تا دل های ما به او ایمان بیاورد و او را باور کند و از اوامر و نواهی او اطاعت کند؟ سپس آن دعا را خواندند و خدای عزّوجلّ دل های آنان را به ایمان متمایل و خوشایند ساخت و کفر را در دل هایشان منفور کرد. پس به خدا و رسولش ایمان آوردند. هنگامی‌که صبح فرا رسید، یهودیان آمدند و ستونها دوباره به اژدها مبدّل شدند، چنان‌که بودند. یهودیان آن را مشاهده کردند، پس متحیّر و سرگردان شدند و بدبختی بر آنان چیره و غالب شد». فرمود: «و امّا ید (ید بیضا) نیز برای محمّد (بود؛ بلکه هزار بار بهتر از آن را داشت. آن حضرت (دوست می‌داشت که حسن و حسین (پیش او بیایند و آنان نزد دایه‌شان بودند. رسول خدا (در تاریکی شب آنان را صدا می‌زد و می فرمود: «ای ابومحمّد! ای ابوعبدالله! نزد من بیایید. با وجود فاصله‌ی دور آنان، پس از اینکه صدایش به گوش آنان می رسید، می‌آمدند و رسول خدا (انگشت سبابه‌اش را [به‌این‌صورت] از در خارج میکرد و آن انگشت برای آنان زیباتر و بهتر از ماه و خورشید می‌درخشید. آنان می‌آمدند و سپس انگشت به حالت قبلی برمی‌گشت. هرگاه حاجتش از ملاقات و سخن‌گفتن با آنان برآورده می‌شد، میفرمود: «به‌جای قبلی خود برگردید؛ و با سبابه‌اش [به‌این‌صورت] همه‌جا را نورانی می کرد، درحالی‌که این سبابه زیباتر و بهتر از ماه خورشید می‌درخشید و آنان را احاطه میکرد و از آنان تا برگشت به‌جای قبلی محافظت میکرد. سپس انگشت ایشان به رنگ معمول خود برمی‌گشت». امّا [درباره‌ی] طوفانی که خدا برای قبطی‌ها فرستاد، خدای عزّوجلّ مانند آن را برای قوم مشرکان به‌عنوان نشانهای برای محمّد (فرستاده بود. مردی از اصحاب رسول خدا (که به او ثابت ابن‌ابی‌اقلح می‌گفتند در یکی از غزوه‌ها مردی از مشرکان را کشت و زن آن مرد نذر کرد که در جمجمه قاتل شوهرش شراب بخورد. هنگامی‌که در جنگ احد آن حوادث برای مسلمانان اتّفاق افتاد، ثابت بر روی تپه‌ای کشته شد و مشرکان آنجا را ترک کردند و رسول خدا (و اصحابش سرگرم به خاک سپردن یارانش بود. آن زن نزد ابوسفیان آمد و از او درخواست کرد که کسی را به جایگاه آن مرد کشته شده بفرستد تا سرش را ببرد و برای او بیاورد تا بدین‌وسیله به نذر خود وفا کند و در جمجمه‌اش شراب بخورد. مژده‌ی قتل او قبلاً توسط یکی از بردگانش به وی رسیده بود، پس او را آزاد کرد و به او کنیزکی بخشید. سپس این درخواست را از ابوسفیان کرد و او نیز دویست‌نفر از افراد نترس را در تاریکی شب فرستاد تا سر او را ببرند و برای آن زن بیاورند. آنان به راه افتادند. پس بادی آمد و آن مرد (ثابت) را به سرازیری درّه برد و آنان او را تعقیب کردند تا سرش را ببرند. آنگاه باران شدیدی باریدن گرفت و آن دویست‌نفر را غرق کرد و کسی نتوانست اثری را نه از آن مرد مقتول و نه از آن دویست نفر پیدا کند. بدین‌وسیله، خدا آن زن کافر را از آنچه می‌خواست بازداشت. این حادثه بزرگتر از طوفان بود و به‌عنوان آیه و نشانه ای برای پیامبر اکرم (محسوب می شود». امّا [درباره‌ی] ملخی که بر بنی‌اسرائیل فرستاده شد، [باید گفت] که خدا بزرگتر از آن را نسبت به دشمنان محمّد (انجام داد. چراکه خدا ملخی را فرستاد که خود مشرکان را خورد؛ درصورتی‌که ملخ موسی (مردان قبطی را نخورد، بلکه کشت آنان را خورد. حکایت آن بدین‌صورت بود که رسول خدا (در یکی از سفرهایش به‌سوی شام بود درحالی‌که دویست‌نفر از یهودیان این منطقه، او را درهنگام ترک مکّه و بازگشت به آن تعقیب می‌کردند و قصد کشتن او را داشتند زیرا می ترسیدند که دولت یهود به دست او از بین برود. پس قصد قتل او را کردند، امّا چون همراه کاروان بود، جرأت نکردند. رسول خدا (هرگاه می‌خواست قضای حاجت کند به‌جایی دور، پشت درختان انبوه یا خرابه‌ای و یا صحرا می‌رفت. آن حضرت روزی برای قضای حاجت بیرون آمد و دور شد و مشرکان او را تعقیب کردند و دور او را گرفتند و شمشیرهایشان را برای قتل ایشان بیرون کشیدند. خدای عزّوجلّ از زیر پای محمّد (از زیر شن ها، ملخ های بسیاری بیرون آورد. ملخ ها به آنان هجوم آوردند و بدین‌ترتیب مشرکان به ملخ ها سرگرم شده و از حضرت بازماندند. هنگامی‌که رسول خدا (قضای حاجت کرد، به کاروان برگشت درحالی‌که ملخ ها هنوز مشغول خوردن آنان بودند. کاروانیان به وی گفتند: «ای محمّد (! آن گروهی که به‌دنبال تو افتادند را چه شده است؛ چرا هیچ‌کدام از آنان برنگشتند»؟ رسول خدا (فرمود: «آمده بودند تا مرا بکشند، امّا خدا ملخ را بر آنان فرستاد. کاروانیان آمدند و دیدند که برخی از آنان به هلاکت رسیده و برخی دیگر نزدیک است بمیرند و ملخ ها سرگرم خوردن آنان هستند. همچنان به آنان نگاه می‌کردند تا اینکه ملخ ها همه‌ی اجسادشان را خورده و چیزی را باقی نگذاشتند». امّا درباره‌ی شپش، باید گفت که خدا قدرتش را برای دشمنان محمّد (به‌وسیله‌ی شپش نیز نشان داده است. داستان به‌این‌ترتیب است که هنگامی‌که دعوت ایشان در مدینه گسترش یافت و مقام و جایگاه او در پرتو رسالت بالا رفت، روزی برای اصحابش درباره‌ی آزمایش و امتحان انبیاء (توسط خدا و از صبرشان در اطاعت از او سخن می‌گفتند. ایشان می فرمود: «همانا میان رکن و مقام، قبر هفتاد پیامبر وجود دارد و آنان بر اثر آسیبی که به‌سبب گرسنگی و شپش به آنان رسید، درگذشتند. برخی از منافقین یهود و بعضی از شیاطین کافر قریش این خبر را شنیدند و در محفل خود به توطئه و دسیسه پرداختند و به توافق رسیدند که محمّد (را یافته و او را با شمشیرهای خود بکشند تا دروغ نگوید. آنان‌که تعدادشان دویست نفر بود، توطئه چیدند که او را به هنگام بیرون آمدن از مدینه محاصره کنند». رسول خدا (روزی تنها بیرون آمد. آن قوم شروع به تعقیب او کردند. درهمین‌هنگام، یکی از آنان در لباس های خود شپش دید. سپس بدن و پشتش شروع به خارش کرد. او خجالت کشید و از یارانش فاصله گرفت. یکی دیگر از مشرکان نیز در لباسش شپش دید. او هم دور شد. این ماجرا همین‌طور ادامه یافت تا اینکه همه‌ی آنان متوجّه شدند که بدنشان شپش گذاشته است. سپس برگشتند. شپش آن‌قدر زیاد شد که بر آنان چیره شد و حلق آنان را فراگرفت و دهان های آنان بسته شد و غذا و آب در دهان هایشان فرو نمی‌رفت و به‌این‌ترتیب، همه‌ی آنان طی دو ماه مردند. برخی از آنان در مدّت پنج روز و برخی در ده روز یا کمتر و یا بیشتر هلاک شدند. هنوز دو ماه نگذشته بود که همه‌ی آنان بر اثر شپش و گرسنگی و تشنگی جان سپردند. این بود آن شپشی که خدا بر دشمنان محمّد (به‌عنوان نشانه فرستاد. امّا درباره‌ی قورباغهها نیز باید گفت که خدا مانند آن را برای دشمنان محمّد (فرستاد و آن هنگامی بود که خواستند ایشان را بکشند. البتّه خداوند تبارک‌وتعالی آنان را به‌وسیله‌ی موش به هلاکت رساند. حکایت به‌این‌صورت بود که دویست نفر که برخی از آنان از کفّار عرب و برخی یهودی و برخی از عامه مردم بودند، در موسم حج گرد هم آمدند و با خود گفتند: «حتماً محمّد (را خواهیم کشت. پس به‌طرف مدینه به راه افتادند. وقتی چند منزل را سپری کردند، ناگهان آبی را در برکه ای یافتند که از آبی که حمل می‌کردند، گواراتر بود. پس آنچه از آب که همراهشان بود را بر زمین ریختند و مشک‌هایشان را با آن آب پر کردند و آنجا را ترک کردند تا به زمینی رسیدند که موش و قورباغه در آن بسیار بود. در آنجا فرود آمدند و بار سفر و شترهایشان را در همان مکان گذاشتند. قورباغه ها و موش ها به جان مشک‌هایشان افتادند و آن‌ها را سوراخ کردند و آب آن‌ها در آن زمین سنگلاخی ریخت. مدّتی نگذشت که احساس تشنگی کردند، ولی آبی همراه آنان نبود. پس به‌طرف حوض هایی که از آن آب برداشته بودند برگشتند و دیدند که موش ها و قورباغه ها قبل از آن‌ها به آنجا رسیده اند و آبراهه هایی ایجاد کرده و آب آن برکه ها در آن زمین سنگلاخ فرو رفته است. آنان بر زمین افتادند و از یافتن آب ناامید شدند. نشانه‌های مرگ بر آنان ظاهر شد و هیچ‌کس از آنان رهایی نیافت، مگر یک نفر از آنان که همچنان بر زبان خود و بر شکم خود، نام محمّد (را می‌نوشت و می‌گفت: «ای پروردگار محمّد و آل محمّد (! من از آزار رساندن به محمّد (توبه کردم. پس به حقّ محمّد و آل محمّد (گرفتاری مرا برطرف کن». او نجات یافت و خدا تشنگی را از او دور ساخت. کاروانی به وی رسید و کاروانیان او را آب دادند و متاع قوم و شترهای آنان بردند. شتران بر تحمّل تشنگی از مردان کاروان صبورتر بودند. آن مرد به رسول خدا (ایمان آورد و رسول خدا (آن شتران و اموال را به او بخشید. امّا درباره‌ی خون، باید گفت که رسول خدا (روزی حجامت کرد و خون خارج شده از خود را به ابوسعید خدّری داد و به او فرمود: «آن را دور انداز». امّا وی آن را خورد. رسول خدا (به وی فرمود: «با آنچه کردی»؟ گفت: «ای رسول خدا (! آن را خوردم». فرمود: «مگر به تو نگفتم دور بیانداز»؟ گفت: «آن را در جایی که کسی نبیند مخفی کردم». رسول (فرمود: «مبادا که دیگر چنین کاری بکنی. بدان‌که خداوند تبارک‌وتعالی، گوشت و خون تو را بر آتش حرام کرد؛ چون با گوشت و خون من درآمیخته است. دراین‌هنگام، چهل‌نفر از منافقین شروع به تمسخر رسول خدا (کردند و می‌گفتند: «او ادّعا کرده که خدری را از آتش رها کرده است زیرا خونش با خون او مخلوط شده است. او دروغگویی بیش نیست و ما خون او را کثیف می‌دانیم». پیامبر (فرمود: «به خدا قسم، خدا آنان را با خون شکنجه خواهد کرد و آنان را با آن به هلاکت خواهد رساند، اگرچه قبطیان با آن نمردند». مدّت زیادی نگذشته بود که به خونریزی دایمی از بینی و ریزش خون از دندان های آسیای خود مبتلا شدند و غذا ها و نوشیدنی‌هایشان با خون مخلوط می‌شد و آن را می‌خوردند. به مدّت چهل بامداد دراین‌حالت شکنجه و عذاب باقی ماندند تا اینکه در نهایت، به هلاکت رسیدند. امّا درباره‌ی سنین (سال های قحطی) و کمبود میوه باید گفت که رسول خدا (قبیله‌ی مضر را نفرین کرد و فرمود: «خدایا! عذابت را بر مضر شدّت ببخش و بر آنان سال های قحطی مانند سال های یوسف (بفرست». پس خدای تبارک‌وتعالی آنان را به قحطی و گرسنگی مبتلا کرد. از اطراف برای آنان مواد غذایی می آمد، ولی هرگاه آن را می‌خریدند، پیش از اینکه به خانه‌هایشان برسانند می گندید و فاسد می‌شد و اموالشان از بین می‌رفت و نفع و فایده‌ای در غذای خویش نمی‌یافتند، تا اینکه بحران قحطی و گرسنگی شدید، سخت به آنان آزار و آسیب رساند تا جایی‌که مجبور شدند سگ های مرده را بخورند. آنان استخوان‌های مردگان را می‌سوزاندند و می‌خوردند و کارشان به جایی رسید که قبرهای مردگان را نبش کردند و آنان را خوردند. حتّی گاهی اوقات، زنان، بچّه‌های خودشان را می‌خوردند، تا اینکه گروه‌هایی از رؤسای قریش نزد رسول خدا (آمدند و گفتند: «ای محمّد (! تو با مردان دشمنی؛ این زنان و بچّه‌ها و حیوانات چه گناهی کرده اند»؟ رسول خدا (فرمود: «شما بابت کارتان مورد مجازات قرار گرفته‌اید و بچّه‌ها و حیوانات شما هدف عذاب نیستند؛ هرگاه خدا بخواهد، خسارت آنان را با همه‌ی منافع در دنیا و آخرت جبران خواهد کرد. خداوند تبارک‌وتعالی خسارت آنان را جبران خواهد کرد و مضر را خواهد بخشید و آنگاه گفت: «خدایا! گرفتاری آنان را برطرف کن. خرّمی و آسایش و رفاه به آنان بازگشت و این همان گفته خدای عزّوجلّ در مورد آنان است؛ درجایی که نعمت های او را بر آنان بر می‌شمرد و می فرماید: باید خداوند این خانه را بپرستند همان (خدایی) که در گرسنگی غذایشان داد و از بیم [دشمن] آسوده خاطرشان کرد. (قریش/۴۳). امّا حکایت کاستن (طمس) اموال را نیز پیامبر (داشت که در تفسیر این فرموده خدای عزّوجلّ: پروردگارا اموالشان را نابود کن و آنان را دل‌سخت گردان خواهد آمد. (یونس/۸۸) عیاشی در تفسیر خود از فضل‌بن‌ابی‌قرّه روایت نموده که گفت: «از امام صادق (شنیدم که میفرمود: خداوند به حضرت ابراهیم (وحی فرستاد که به‌زودی فرزندی برای تو متولّد خواهد شد»! ابراهیم (هم به ساره (همسرش) خبر داد: ساره گفت: «من پیر زن هستم! با این وصف خداوند به‌سوی ابراهیم (وحی فرستاد که ساره به‌زودی فرزندی می‌آورد و اولادش چهارصدسال گرفتار خواهند بود». آنگاه حضرت فرمود: «چون گرفتاری بنی‌اسرائیل به طول انجامید چهل صبح رو به درگاه الهی آورده به گریه‌وزاری پرداختند. خدا هم به موسی ([و برادرش] هارون وحی فرستاد که [با امداد غیبی] آن‌ها را از شر فرعون نجات دهد و صدوهفتاد سال از چهارصد سال گرفتاری آن‌ها را برداشت». سپس امام (فرمود: «همچنین شما هم اگر مثل بنی‌اسرائیل در درگاه خداوند به گریه‌وزاری بپردازید؛ خداوند فرج ما را نزدیک خواهد کرد. امّا اگر چنین نباشید، این سختی تا پایان مدّتش خواهد رسید».