آیه ۷۶ - سوره اعراف

پیامبر ( امام باقر (فرمود: همانا رسول خدا (از جبرئیل پرسید: «قوم صالح (چگونه به هلاکت رسیدند»؟ فرمود: «ای محمّد (! همانا صالح (شانزده‌ساله بود که در میان قومش برانگیخته شد. در میان آنان زندگی کرد تا اینکه به سن صدوبیست سال رسید. امّا آنان دعوت او را اجابت نکردند». فرمود: «و آنان هفتاد بت داشتند که آن‌ها را می‌پرستیدند و از پرستش خدا روی‌گردان بودند و اعراض می‌کردند و هنگامی‌که صالح رفتار آنان را دید». گفت: «ای قوم! من به‌سوی شما برانگیخته شدم درحالی‌که شانزده‌ساله بودم و اکنون صدوبیست ساله‌ام و من دو امر را به شما پیشنهاد می‌کنم و اگر بخواهید، از من سؤال کنید تا من از خدایم سؤال کنم و او به شما و به سؤال‌هایتان پاسخ دهد و اگر بخواهید، از خدایان شما سؤال کنم. اگر به این سؤالات پاسخ دادند، من شما را ترک خواهم کرد. زیرا دراین‌صورت هم من از شما متنفر خواهم شد و هم شما از من». گفتند: «ای صالح! این پیشنهاد عادلانه‌ایست». آنان روزی را تعیین کردند که این کار را انجام دهند». فرمود: «آنان در آن روز درحالی‌که بت‌هایشان را بر پشت خویش حمل می‌کردند، بیرون آمدند. سپس غذا و نوشیدنی‌هایشان را آماده کردند و پس از خوردن و نوشیدن، او را فراخواندند». و گفتند: «ای صالح (! بپرس». صالح (بت بزرگشان را صدا زد. و گفت: «نامش چیست»؟ آنان نامش را گفتند. او را با نام صدا کرد. امّا پاسخ نداد. صالح (گفت: «چرا جواب نمی‌دهد»؟ به او گفتند: «بت دیگر را صدا کن. سپس همه‌ی آن‌ها را با نام‌های خودشان صدا زد، امّا هیچ‌کدام جواب ندادند». پس گفت: «ای قوم! با چشم خود دیدید، من بتان شما را فرا خواندم، امّا هیچ‌کدام از آنان پاسخ مرا ندادند. اکنون شما از من سؤال کنید تا خدایم را دعوت کنم تا همین الان پاسخ شما را بدهد». آنان به‌سوی بت‌هایشان آمدند و به آن‌ها گفتند: «چرا جواب صالح را نمی‌دهید»؟ امّا پاسخی ندادند. گفتند: «ای صالح (دور شو و بگذار کمی با بت‌هایمان باشیم». سپس زیراندازها و فرشهایشان را کنار زدند و لباس‌هایشان را بیرون آوردند و خود را در خاک غلطانیدند و خاک را بر سرهایشان پاشیدند و به بت‌هایشان گفتند: «اگر امروز به صالح پاسخ ندهید، کار ما به افتضاح و رسوایی خواهد کشید». فرمود: سپس او را صدا زدند و گفتند: «ای صالح! بیا و از آن‌ها بپرس». صالح دوباره آمد و از آن‌ها سؤال کرد. امّا جوابی ندادند. گفتند: «حقیقت امر این است که صالح (می‌خواست جواب او را بدهند». پس به آنان گفت: «ای قوم! روز درحال سپری‌شدن است و خدایان شما تا به حال به من پاسخ نداده‌اند. پس از من بپرسید تا خدایم را دعوت کنم و او نیز پاسخ شما را همین الآن دهد». هفتاد مرد از بزرگان و شخصیّت‌های برجسته‌ی آنان خود را به‌عنوان نماینده به صالح معرفی کردند. و گفتند: «ای صالح (! ما از شما می‌پرسیم». گفت: «آیا همه‌ی اینان شما را تأیید می‌کنند»؟ گفتند: «بلی هرگاه اینان پاسخ شما را دهند، پاسخ ما نیز همان است». گفتند: «ای صالح، ما از شما می‌پرسیم و هرگاه پروردگارت پاسخت را داد، ما از تو پیروی خواهیم کرد و به تو پاسخ مثبت خواهیم داد و همه‌ی اهالی قریه ما با تو بیعت می‌کنند». صالح گفت: «هرچه می‌خواهید از من بپرسید». آنان گفتند: «کنار آن کوه که در نزدیکی آنان بود برویم تا از تو سؤال کنیم». صالح (به راه افتاد و آنان نیز با او به راه افتادند و هنگامی‌که به آن کوه رسیدند، گفتند: «ای صالح (! از پروردگارت بخواه که همین‌الان از این کوه یک شتر ماده سرخ و بور و میان پهلوهایش یک میل فاصله است؛ بیرون بیاورد». صالح (گفت: «از من چیزی خواسته‌اید که برای من سخت است، امّا برای پروردگارم آسان است. پس این حاجت را از خدا خواست. کوه به‌گونه‌ای شکافته شد که عقل‌ها در هنگام شنیدن صدایش در شگفت ماند و نزدیک بود ازجا کنده شود و بپرد؛ کوه مانند یک زن حامله در هنگام زایش، دچار اضطراب و تکان شد. آنگاه به‌طور ناگهانی سر آن شتر ماده از آن شکاف بیرون آمد و به‌محض اینکه تمامی گردنش بیرون آمد، شروع به نشخوار کرد. سپس سایر بدنش بیرون آمد و بر روی زمین ایستاد. آنان هنگامی‌که این صحنه را دیدند. گفتند: «ای صالح (! چه زود پروردگارت درخواست تو را برآورده کرد! از او بخواه که بچّه‌اش را نیز بیرون بیاورد». فرمودند: «پس این را نیز از خدا خواست. آن شتر ماده بچّه‌اش را بیرون انداخت و آن بچّه شروع به حرکت کرد و دور و بر مادرش چرخید». و حضرت صالح به آنان گفت: «ای قوم! آیا چیزی مانده است»؟ گفتند: «خیر. به‌سوی قوم برویم تا آنچه را دیدیم برای آنان بازگوییم تا به تو ایمان بیاورند». فرمودند: «آنان برگشتند و هنوز آن هفتادنفر به قومشان نرسیده بودند که شصت‌وچهار نفر از آنان مرتد شدند». و گفتند: «این کار صالح، جادو بود. امّا شش‌نفر از آنان بر ایمان خود باقی ماندند». و گفتند: «آنچه را دیده‌ایم، حق است. پس جروبحث در میان آن افراد به درازا کشید و برگشتند، درحالی‌که صالح را تکذیب می‌کردند، مگر آن شش نفر. پس از آن نیز یک‌نفر از آن شش‌نفر دچار شک‌وتردید شد و از جمله کسانی بود که دست و پای شتر ماده را پی کرد».