آیه قالَ إِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرينَ [15]
فرمود: «تو از مهلت داده شدگانى».
الصّادق (علیه السلام)- زُرَارَهًَْ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام)، قَالَ لَمَّا أَعْطَی اللَّهُ إِبْلِیسَ مَا أَعْطَاهُ مِنَ الْقُوَّهًِْ قَالَ آدَمُ (علیه السلام) یَا رَبِّ سَلَّطْتَ إِبْلِیسَ عَلَی وُلْدِی وَ أَجْرَیْتَهُ مِنْهُمْ مَجْرَی الدَّمِ فِی الْعُرُوقِ وَ أَعْطَیْتَهُ مَا أَعْطَیْتَهُ فَمَا لِی وَ لِوُلْدِی قَالَ لَکَ وَ لِوُلْدِکَ السَّیِّئَهًُْ بِوَاحِدَهًٍْ وَ الْحَسَنَهًُْ بِعَشْرِ أَمْثَالِهَا قَالَ یَا رَبِّ زِدْنِی قَالَ التَّوْبَهًُْ مَبْسُوطَهًٌْ إِلَی أَنْ تَبْلُغَ النَّفْسُ الْحُلْقُومَ قَالَ یَا رَبِّ زِدْنِی قَالَ أَغْفِرُ وَ لَا أُبَالِی قَالَ حَسْبِی قَالَ قُلْتُ لَهُ بِمَا اسْتَوْجَبَ إِبْلِیسُ مِنَ اللَّهِ أَنْ أَعْطَاهُ مَا أَعْطَاهُ فَقَالَ بِشَیْءٍ کَانَ مِنْهُ شَکَرَهُ اللَّهُ عَلَیْهِ قُلْتُ وَ مَا کَانَ مِنْهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ قَالَ رَکْعَتَیْنِ رَکَعَهُمَا فِی السَّمَاءِ فِی أَرْبَعَهًِْ آلَافِ سَنَهًْ.
امام صادق ( زراره گوید: امام صادق (فرمود: «وقتی که خداوند تبارک‌وتعالی آنچه را که ابلیس درخواست کرد به او عطا نمود، آدم (گفت: «پروردگارا ابلیس را بر فرزندان من مسلّط گردانیدی و او را مانند خون در رگ‌های ایشان جریان دادی و هرچه خواست به او عطا کردی، پس وای بر من و فرزندانم، چه بر سر ما خواهد آمد»؟ فرمود: «از تو و فرزندانت هر عمل بد، یکی حساب می‌شود و هر عمل نیک ده تا». گفت: «پروردگارا بیشتر به من عنایت کن». فرمود: «باب توبه تا وقتی‌که جان به گلوگاه رسد، گشوده است». گفت: «پروردگارا بیشتر عنایت کن». پروردگار فرمود: «می‌آمرزم، می‌آمرزم، می‌آمرزم و هیچ پروایی ندارم». آدم (گفت: «پروردگارا مرا کفایت نمودی»! عرض کردم: «فدایت گردم، به چه سببی ابلیس از جانب خدا مستحق آن عطاها گردید»؟ فرمود: «به چیزی که به‌وسیله‌ی آن شکر خدای تعالی را به‌جا آورد». گفتم: «فدایت شوم آنچه بود»؟ فرمود: «دو رکعت نماز بود که آن را در آسمان به‌جا آورد و چهار هزار سال به طول انجامید».