آیه قُلْ لا أَمْلِكُ لِنَفْسي نَفْعاً وَ لا ضَرًّا إِلاَّ ما شاءَ اللهَُ وَ لَوْ كُنْتُ أَعْلَمُ الْغَيْبَ لاَسْتَكْثَرْتُ مِنَ الْخَيْرِ وَ ما مَسَّنِيَ السُّوءُ إِنْ أَنَا إِلاَّ نَذيرٌ وَ بَشيرٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ [188]
بگو: «من مالك هيچ سود و زيانى براى خويش نيستم، مگر آنچه را خدا بخواهد؛ [و از غيب و اسرار نهان نيز خبر ندارم، مگر آنچه خداوند اراده كند]؛ و اگر از غيب باخبر بودم، سود فراوانى براى خود فراهم مى‌كردم، و هيچ بدى [و زيانى] به من نمى‌رسيد؛ من فقط بيم‌دهنده و بشارت‌دهنده‌ام براى گروهى كه ايمان مى‌آورند. [و آماده‌ی پذيرش حقّند]».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَمَّارٍ السَّابَاطِیِّ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) عَنِ الْإِمَامِ أَ یَعْلَمُ الْغَیْبَ قَالَ لَا وَ لَکِنْ إِذَا أَرَادَ أَنْ یَعْلَمَ الشَّیْءَ عَلَّمَهُ اللَّهُ ذَلِکَ.
امام صادق ( عمّار ساباطی گوید: «از امام صادق (پرسیدم: «آیا امام غیب می‌داند»؟ فرمود: «نه، ولی هرگاه بخواهد چیزی را بداند خدا آن را به او می‌آموزد».
الکاظم (علیه السلام)- فَقَالَ لَهُ یَحْیَی‌بْنُ‌عَبْدِاللهِ‌بْنِ‌الْحَسَنِ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّهُمْ یَزْعُمُونَ أَنَّکَ تَعْلَمُ الْغَیْبَ فَقَالَ سُبْحَانَ اللَّهِ ضَعْ یَدَکَ عَلَی رَأْسِی فَوَ اللَّهِ مَا بَقِیَتْ شَعْرَهًٌْ فِیهِ وَ لَا فِی جَسَدِی إِلَّا قَامَتْ ثُمَّ قَالَ لَا وَ اللَّهِ مَا هِیَ إِلَّا وِرَاثَهًٌْ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله).
امام کاظم ( ابن‌مغیره گوید: من و یحیی‌بن عبداللَّه‌بن‌حسن خدمت امام کاظم (بودیم، یحیی به آن حضرت عرض کرد: «فدایت شوم! عدّه‌ای معتقدند که شما علم غیب می‌دانید»؟ فرمود: «سبحان اللَّه، دست بر سرم بگذار ببین که به خدا سوگند! هر مویی که در سر و پیکر من است بر بدنم راست شد»! سپس فرمود: «نه! به خدا سوگند! آنچه می‌دانیم فقط از رسول خدا (به ارث برده‌ایم».
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- قُولُهُ: وَ لَوْ کُنْتُ أَعْلَمُ الْغَیْبَ لَاسْتَکْثَرْتُ مِنَ الْخَیْرِ وَ ما مَسَّنِیَ السُّوءُ قَالَ کُنْتُ أَخْتََارُ لِنَفْسِی الصِّحَّهًَْ وَ السَّلَامَهًَْ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( وَ لَوْ کُنْتُ أَعْلَمُ الْغَیْبَ لاَسْتَکْثَرْتُ مِنَ الخَیْرِ وَ ما مَسَّنِیَ السُّوءُ یعنی برای خود صحّت و سلامت اختیار می‌کردم.
الصّادق (علیه السلام)- ِ إِذَا أَرَدْتَ الْحِجَامَهًَْ وَ خَرَجَ الدَّمُ مِنْ مَحَاجِمِکَ فَقُلْ قَبْلَ أَنْ تَفْرُغَ وَ الدَّمُ یَسِیلُ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ أَعُوذُ بِاللَّهِ الْکَرِیمِ فِی حِجَامَتِی هَذِهِ مِنَ الْعَیْنِ فِی الدَّمِ وَ مِنْ کُلِّ سُوءٍ ثُمَّ قَالَ وَ مَا عَلِمْتَ یَا فُلَانُ أَنَّکَ إِذَا قُلْتَ هَذَا فَقَدْ جَمَعْتَ الْأَشْیَاءَ کُلَّهَا إِنَّ اللَّهَ تَعَالَی یَقُولُ وَ لَوْ کُنْتُ أَعْلَمُ الْغَیْبَ لَاسْتَکْثَرْتُ مِنَ الْخَیْرِ وَ ما مَسَّنِیَ السُّوء.
امام صادق ( امام صادق (به یکی از یارانش فرمود: «چون حجامت خواهی و خون از حجامتگاهت برآید پیش از آنکه فارغ شوی و خون سرازیر شود بگو: بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم؛ پناهم به خدای کریم در این حجامت از چشم زخم در خون و از هر بدی». سپس فرمود: «ای فلانی چه می‌ِدانی که چون این را گفتی البتّه همه چیز را فراهم کردی، که خداوند تبارک‌وتعالی می‌فرماید: وَ لَوْ کُنْتُ أَعْلَمُ الْغَیْبَ لاَسْتَکْثَرْتُ مِنَ الخَیْرِ».
الصّادق (علیه السلام)- فِی قَوْلِهِ تَعَالَی وَ لَوْ کُنْتُ أَعْلَمُ الْغَیْبَ لَاسْتَکْثَرْتُ مِنَ الْخَیْرِ وَ ما مَسَّنِیَ السُّوءُ یَعْنِی الْفَقْر.
امام صادق ( آیه: وَ لَوْ کُنْتُ أَعْلَمُ الْغَیْبَ لَاسْتَکْثَرْتُ مِنَ الخَیْرِ وَ ما مَسَّنِیَ السُّوءُ؛ سوء، به‌معنی فقر است.