آیه وَ لُوطاً إِذْ قالَ لِقَوْمِهِ أَ تَأْتُونَ الْفاحِشَةَ ما سَبَقَكُمْ بِها مِنْ أَحَدٍ مِنَ الْعالَمينَ [80]
و [به خاطر آوريد] لوط را، هنگامى‌كه به قوم خود گفت: «آيا عمل بسيار زشتى را انجام مى‌دهيد كه هيچ‌يك از جهانيان، پيش از شما انجام نداده است»؟!
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنْ زِیْدِ‌بْنِ‌ثَابِتٍ قَالَ: سَأَلَ رَجُلٌ أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) أَ تُؤْتَی النِّسَاءُ فِی أَدْبَارِهِنَّ فَقَالَ سَفَلْتَ سَفَلَ اللَّهُ بِکَ أَ مَا سَمِعْتَ یَقُولُ اللَّهُ أَ تَأْتُونَ الْفاحِشَةَ ما سَبَقَکُمْ بِها مِنْ أَحَدٍ مِنَ الْعالَمِینَ.
امام علی ( زیدبن‌ثابت گوید: مردی از امیرمؤمنان (سؤال کرد: «آیا جایز است با زنان از پشت (دبر) جماع کرد»؟ فرمود: «تو آدمی فرومایه شدی، خدا تو را خوار کند. مگر این سخن خدای تبارک‌وتعالی را نشنیده‌ای که می‌فرماید: إِنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الْفَاحِشَةَ مَا سَبَقَکُم بِهَا مِنْ أَحَدٍ مِّنَ الْعَالَمِینَ».
الصادق (علیها السلام)- عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَحَدِهِمَا (علیها السلام) فِی قَوْلِهِ تَعَالَی أَ تَأْتُونَ الْفاحِشَةَ فَقَالَ: إِنَّ إِبْلِیسَ أَتَاهُمْ فِی صُورَهًِْ شَابٍ حَسَنٍ فِیهِ تَأْنِیثٌ وَ عَلَیْهِ ثِیَابٌ حَسَنَهًٌْ فَلَجَأَ إِلَی شَبَابٍ مِنْهُمْ فَأَمَرَهُمْ أَنْ یَقَعُوا بِهِ فَفَعَلُوا وَ لَوْ أَمَرَهُمْ أَنْ یَفْعَلَ بِهِمْ لَأَبَوْا عَلَیْهِ فَالْتَذُّوا ذَلِکَ ثُمَّ ذَهَبَ وَ تَرَکَهُمْ فَأَحَالَ بَعْضَهُمْ عَلَی بَعْضٍ.
امام صادق ( إِنَّکُمْ تَأْتُونَ الْفاحِشَةَ همانا ابلیس در ظاهری زیبا نزد آنان آمد و لباس زنانه به تن داشت. او نزد گروهی از جوانانشان آمد و به آنان دستور داد که با او آمیزش جنسی کنند. او می‌دانست که اگر او از آنان بخواهد که با آنان آمیزش کند، نمی‌پذیرند. پس از آنان خواست که با خود او این کار را بکنند. هنگامی‌که با او آمیزش کردند، این کار را لذّت‌بخش یافتند. آنگاه آنان را ترک کرد و آن‌ها را به همدیگر واگذار کرد.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- فِی عُیُونِ الْأَخْبَارِ فِی بَابِ مَا جَاءَ عَنِ الرِّضَا (علیه السلام) مِنْ خَبَرِ الشَّامِیِّ وَ مَا سَأَلَ عَنْهُ أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فِی جَامِعِ الْکُوفَهًِْ حَدِیثٌ طَوِیلٌ وَ فِیهِ: وَ سَأَلَهُ عَنْ أَوَّلِ مَنْ عَمِلَ عَمَلَ قَوْمِ لُوطٍ. قَالَ: إِبْلِیسُ فَإِنَّهُ أَمْکَنَ مِنْ نَفْسِهِ.
امام علی ( در کتاب عیون‌الاخبار از امام رضا (در خبر شامی آمده است که از امیرالمؤمنین (درباره‌ی اوّلین کسی که عمل قوم لوط را مرتکب شد سؤال شد، فرمود: «ابلیس بود؛ زیرا او قادر بود با خودش چنین کند».
الرّضا (علیه السلام)- مِنْ جَوَابِ مَسَائِلِهِ عِلَّهًُْ تَحْرِیمِ الذُّکْرَانِ لِلذُّکْرَانِ وَ الْإِنَاثِ لِلْإِنَاثِ لِمَا رُکِّبَ فِی الْإِنَاثِ وَ مَا طُبِعَ عَلَیْهِ الذُّکْرَانُ وَ لِمَا فِی إِتْیَانِ الذُّکْرَانِ الذُّکْرَانَ وَ الْإِنَاثِ الْإِنَاثَ مِنِ انْقِطَاعِ النَّسْلِ وَ فَسَادِ التَّدْبِیرِ وَ خَرَابِ الدُّنْیَا.
امام رضا ( در علل ابن‌سنان از امام رضا (درباره‌ی علّت حرمت نزدیکی مرد با مرد و زن با زن آمده است: به این دلیل که طبیعت نزدیکی‌کردن بین زن و مرد است و اینکه در نزدیکی مرد با مرد و زن با زن، انقطاع نسل، نابودی تدبیر و خرابی دنیا پدید می‌آید.
الصّادق (علیه السلام)- فَمَا کَانَ مِنْ شِیعَتِنَا فَلَا یَکُونُ فِیهِمِ ثَلَاثَهًٌْ إِلَی قَوْلِهِ وَ لَا یَکُونُ فِیهِمْ مَنْ یُؤْتَی فِی دُبُرِهِ.
امام صادق ( هرچیزی که در میان شیعیان ما باشد، سه چیز در میان آن‌ها نیست ... و در میان آن‌ها ملوط نیست.
الباقر (علیه السلام)- إِنَّ لُوطاً (علیه السلام) لَبِثَ فِی قَوْمِهِ ثَلَاثِینَ سَنَهًًْ وَ کَانَ نَازِلًا فِیهِمْ وَ لَمْ یَکُنْ مِنْهُمْ، یَدْعُوهُمْ إِلَی اللَّهِ وَ یَنْهاهُمْ عَنِ الْفَوَاحِشِ وَ یَحُثُّهُمْ عَلَی الطَّاعَهًِْ فَلَمْ یُجِیبُوهُ وَ لَمْ یُطِیعُوهُ وَ کَانُوا لَا یَتَطَهَّرُونَ مِنَ الْجَنَابَهًِْ بُخَلَاءَ أَشِحَّاءَ عَلَی الطَّعَامِ فَأَعْقَبَهُمُ الْبُخْلُ الدَّاءَ الَّذِی لَا دَوَاءَ لَهُ فِی فُرُوجِهِمْ وَ ذَلِکَ أَنَّهُمْ کَانُوا عَلَی طَرِیقِ السَّیَّارَهًِْ إِلَی الشَّامِ وَ مِصْرَ، فَکَانَ یَنْزِلُ بِهِمُ الضَّیْفَانِ فَدَعَاهُمُ الْبُخْلُ إِلَی أَنْ کَانُوا إِذَا نَزَلَ بِهِمُ الضَّیْفُ فَضَحُوهُ وَ إِنَّمَا فَعَلُوا ذَلِکَ لِیَنْکُلَ النَّازِلَهًَْ عَلَیْهِمْ مِنْ غَیْرِ شَهْوَهًٍْ بِهِمْ إِلَی ذَلِکَ، فَأَوْرَدَهُمْ الْبُخْلُ هَذَا الدَّاءَ حَتَّی صَارُوا یَطْلُبُونَهُ مِنَ الرِّجَالِ وَ یُعْطُونَ عَلَیْهِ الْجُعْلَ. وَ کَانَ لُوطٌ (علیه السلام) سَخِیّاً کَرِیماً یُقْرِی الضَّیْفَ إِذَا نَزَلَ بِهِ فَنَهَوْهُ عَنْ ذَلِکَ وَ قَالُوا: لَا تُقْرِیَنَّ ضَیْفاً جَاءَ یَنْزِلُ بِکَ فَإِنَّکَ إِنْ فَعَلْتَ فَضَحْنَا ضَیْفَکَ. فَکَانَ لُوطٌ (علیه السلام) إِذَا نَزَلَ بِهِ الضَّیْفُ کَتَمَ أَمْرَهُ مَخَافَهًَْ أَنْ یَفْضَحَهُ قَوْمُهُ.
امام باقر ( لوط (در میان قوم خویش سی‌سال ماند و در میان آنان بود امّا از آنان نگردید [و رفتار آنان را پیروی نکرد]، آن‌ها را به‌سوی خداوند دعوت نموده از فواحش برحذر می‌داشت و بر بندگی خداوند تشویق می‌نمود ولی دعوت او را اجابت نمی‌نمودند و اطاعتش نمی‌کردند، از جنابت طهارت نمی‌کردند و نسبت به طعام بخیل و تنگ‌نظر بودند و به سبب بخلشان خداوند آنان را گرفتار دردی (لواط) در فروجشان نمود که درمانی نداشت، آن‌ها در جایی زندگی می‌کردند که در مسیر کاروان‌های شام و مصر بود و کاروانیان در آنجا فرود می‌آمدند، لکن آنان به‌جهت بخلشان مهمان را رسوا نموده تا بدین‌جهت هیچ‌گونه چشمداشتی نسبت به طعام آن‌ها نداشته باشد، بخل آنان سبب گشت که این درد به‌سراغ آن‌ها آید به‌گونه‌ای که [شهوت خویش را] از مردان طلب می‌نمودند و برای آن مزد می‌دادند، درحالی‌که لوط مردی بخشنده و بزرگوار بود که مهمان خویش را اکرام می‌نمود، قومش وی را ازاین کار نهی نموده و گفتند: «مهمانی را که به نزدت می‌آید اکرام نکن زیرا اگر اینگونه رفتار نمایی آبروی مهمانت را می‌ریزیم و رسوایش می‌کنیم». [به‌همین‌جهت] هر زمان‌که مهمانی برای لوط می‌آمد از ترس اینکه قوم آبرویش را نریزند مهمانش را مخفی می‌نمود.