آیه وَ لَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ بِها وَ لكِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَ اتَّبَعَ هَواهُ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَثْ ذلِكَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ [176]
و اگر مىخواستيم، [مقام] او را با اين آيات [و علوم الهى] بالا مىبرديم؛ ولى [اجبار، برخلاف سنّت ماست؛ پس او را به حال خود رها كرديم و] او به پستى گراييد، و از هواى نفس خود پيروى كرد. مَثَل او همچون سگ [هار] است كه اگر به او حمله كنى، زبانش را بيرون مىآورد، و اگر او را به حال خود واگذارى، باز زبانش را بيرون مىآورد؛ [گويى چنان تشنه دنياست كه هرگز سيراب نمىشود]. اين مَثَل گروهى است كه آيات ما را تكذيب كردند؛ اين داستانها را [براى آنها] بازگو كن، شايد بينديشند [و بيدار شوند].
الباقر (علیه السلام)- الْأَصْلُ فِی ذَلِکَ بَلْعَمُ ثُمَّ ضَرَبَهُ اللَّهُ مَثَلًا لِکُلِّ مُؤْثِرٍ هَوَاهُ عَلَی هُدَی اللَّهِ مِنْ أَهْلِ الْقِبْلَهًِْ.
امام باقر ( اصل در آن بلعم است، و سپس خدا آن را برای هرکسی از اهل قبله مثل زده است که هوای نفس را بر هدایت الهی برگزیده باشد.
الباقر (علیه السلام)- کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کُلِّها فِی بَطْنِ الْقُرْآنِ أَنْ کَذَّبُوا بِالْأَوْصِیَاءِ (علیهم السلام) کُلِّهِمْ.
امام باقر ( کَذَّبُوا بِآیاتِنا؛ تمام آیات، و در باطن قرآن یعنی تمام اوصیاء را تکذیب کردند.