آیه وَ الَّذينَ عَمِلُوا السَّيِّئاتِ ثُمَّ تابُوا مِنْ بَعْدِها وَ آمَنُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِها لَغَفُورٌ رَحيمٌ [153]
و كسانى كه گناه كردند، و بعد از آن توبه نمودند و ايمان آوردند، [مشمول عفو او مى‌شوند؛ زيرا] پروردگار تو، درپى آن، آمرزنده و مهربان است.
الباقر (علیه السلام)- عَنِ السِّنْدِیِّ عَنْ أبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ: مَا أَخْلَصَ الْعَبْدُ الْإِیمَانَ بِاللَّهِ عَزَّوَجَلَّ أَرْبَعِینَ یَوْماً أَوْ قَالَ مَا أَجْمَلَ عَبْدٌ ذِکْرَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ أَرْبَعِینَ یَوْماً إِلَّا زَهَّدَهُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ فِی الدُّنْیَا وَ بَصَّرَهُ دَاءَهَا وَ دَوَاءَهَا فَأَثْبَتَ الْحِکْمَهًَْ فِی قَلْبِهِ وَ أَنْطَقَ بِهَا لِسَانَهُ ثُمَّ تَلَا إِنَّ الَّذِینَ اتَّخَذُوا الْعِجْلَ سَیَنالُهُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ ذِلَّةٌ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ کَذلِکَ نَجْزِی الْمُفْتَرِینَ فَلَا تَرَی صَاحِبَ بِدْعَهًٍْ إِلَّا ذَلِیلًا وَ مُفْتَرِیاً عَلَی اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ عَلَی رَسُولِهِ (صلی الله علیه و آله) وَ عَلَی أَهْلِ بَیْتِهِ (علیهم السلام) إِلَّا ذَلِیلًا.
امام باقر ( سندی گوید: امام باقر (فرمود: بنده، ایمان خود را به خدا به مدّت چهل‌روز خالص نمی‌گرداند یا گفت: «چه نیکوست اگر بنده‌ای، ذکر خدای عزّوجلّ را برای چهل‌روز خالص گرداند مگر اینکه خدای عزّوجلّ او را زهد نسبت به دنیا دهد و درد دنیا و دوای آن را به او بیاموزد و حکمت را در دل او ریشه‌دار کند و زبانش را به آن جاری سازد». سپس این آیه را تلاوت فرمود: إِنَّ الَّذِینَ اتَّخَذُواْ الْعِجْلَ سَیَنَالُهُمْ غَضَبٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَ ذِلَّةٌ فِی الحَیاةِ الدُّنْیَا وَ کَذَلِکَ نَجْزِی الْمفْتَرِینَ پس صاحب بدعتی را نمی‌بینی، مگر اینکه ذلیل باشد و شخصی را که به خدای عزّوجلّ و رسولش، و اهل بیت (افترا می‌بندد را نمی‌بینی، مگر اینکه خوار و ذلیل باشد».