آیه وَ هُوَ الَّذي يُرْسِلُ الرِّياحَ بُشْراً بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذا أَقَلَّتْ سَحاباً ثِقالاً سُقْناهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنا بِهِ الْماءَ فَأَخْرَجْنا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَراتِ كَذلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ [57]
او همان كسى است كه بادها را به‌عنوان بشارت، در پيشاپيش [باران] رحمتش مى‌فرستد؛ تا ابرهاى سنگين‌بار را [بر دوش] كشند؛ [سپس] ما آن‌ها را به‌سوى زمين‌هاى مرده مى‌فرستيم؛ و به‌وسيله‌ی آن‌ها، آب [حياتبخش] را نازل مى‌كنيم؛ و با آن، ميوه‌هاى گوناگون [از خاك تيره] بيرون مى‌آوريم؛ اين‌گونه [كه زمين‌هاى مرده را زنده كرديم]، مردگان را [نيز در قيامت] زنده مى‌كنيم، شايد [با توجّه به اين مثال] متذكّر شويد.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- قُولُه وَ هُوَ الَّذِی یُرْسِلُ الرِّیاحَ بُشْراً بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ إلی قَوْلِهِ کَذلِکَ نُخْرِجُ الْمَوْتی دَلِیلٌ عَلَی الْبَعْثِ وَ النُّشُورِ وَ هُوَ رَدٌّ عَلَی الزَّنَادِقَهًِْ.
ابن‌عبّاس ( وَ هُوَ الَّذی یُرْسِلُ الرِّیاحَ بُشْراً بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ ... کَذالِکَ نُخْرِجُ المَوْتی؛ دلیلی بر برانگیخته‌شدن (بعث و نشور) است، و آن پاسخی به زندیقان (منکران وجود خدا) است.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ أبِی‌بَصِیرٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَاجَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنِ الرِّیَاحِ فقَالَ وَ لِلَّهِ عَزَّ ذِکْرُهُ رِیَاحُ رَحْمَهًٍْ لَوَاقِحُ وَ غَیْرُ ذَلِکَ یَنْشُرُهَا بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ مِنْهَا مَا یُهَیِّجُ السَّحَابَ لِلْمَطَرِ وَ مِنْهَا رِیَاحٌ تَحْبِسُ السَّحَابَ بَیْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ وَ رِیَاحٌ تَعْصِرُ السَّحَابَ فَتَمْطُرُ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ مِنْهَا رِیَاحٌ تُفَرِّقُ السَّحَابَ وَ مِنْهَا رِیَاحٌ مِمَّا عَدَّدَ اللَّهُ فِی الْکِتَابِ.
امام باقر ( ابوبصیر گوید: از امام باقر (درباره‌ی باد پرسیدم ... امام (فرمود: «برای خداوند عزّوجلّ بادهای رحمت‌آور و مانند آن است که پیش از باران آن‌ها را به وزش در می‌آورد. چون بادی که برای باران، ابر را برمی‌انگیزند و چون بادهایی که ابر را میان آسمان و زمین نگه می‌دارند و بادهایی که ابر را می‌فشارند تا به فرمان خدا ببارد و چون بادهایی که ابر را می‌پراکنند و چون بادهایی که خداوند در قرآن آن‌ها را برشمرده است».