آیه قالَ الْمَلَأُ الَّذينَ اسْتَكْبَرُوا مِنْ قَوْمِهِ لَنُخْرِجَنَّكَ يا شُعَيْبُ وَ الَّذينَ آمَنُوا مَعَكَ مِنْ قَرْيَتِنا أَوْ لَتَعُودُنَّ في مِلَّتِنا قالَ أَ وَ لَوْ كُنَّا كارِهينَ [88]
اشراف مستكبر قوم او گفتند: «اى شعيب! به‌يقين، تو و كسانى را كه با تو ايمان آورده‌اند، از شهر و ديارمان بيرون خواهيم راند يا اينكه به آيين ما بازگرديد». گفت: «آيا [مى‌خواهيد ما را بازگردانيد] اگرچه مايل نباشيم»؟!
الباقر (علیه السلام)- وَ إِنَّ الْأَنْبِیَاءَ (علیهم السلام) بُعِثُوا خَاصَّهًًْ وَ عَامَّهًًْ ٍ وَ أَمَّا شُعَیْبٌ (علیه السلام) فَإِنَّهُ أُرْسِلَ إِلَی مَدْیَنَ وَ هِیَ لَا تَکْمُلُ أَرْبَعِینَ بَیْتاً.
امام باقر ( پیامبران به صورت خاص و عام برانگیخته شدند ... و شعیب به مدین فرستاده شد که به چهل خانه نمی‌رسید.
الصّادق (علیه السلام)- لَمْ یَبْعَثِ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ مِنَ الْعَرَبِ إِلَّا خَمْسَهًَْ أَنْبِیَاءَ هُوداً (علیه السلام) وَ صَالِحاً (علیه السلام) وَ إِسْمَاعِیلَ (علیه السلام) وَ شُعَیْباً (علیه السلام) وَ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) خَاتَمَ النَّبِیِّین وَ کَانَ شُعَیبٌ (علیه السلام) بَکَّاءًا.
امام صادق ( خداوند از میان عرب تنها پنج پیامبر (: هود، صالح، اسماعیل، شعیب و محمّد خاتم الانبیاء (را آفرید و شعیب [از میان آنان متّصف به صفت بکاء (بسیار گریه‌کننده) است.
الباقر (علیه السلام)- وَ أَوْحَی اللَّه عَزَّوَجَلَّ إِلی شُعَیْبٍ النَّبِیِّ (علیه السلام) أَنِّی مُعَذِّبٌ مِنْ قَوْمِکَ مِائَهًَْ أَلْفٍ، أَرْبَعِینَ أَلْفاً مِنْ شِرَارِهِمْ، وَ سِتِّینَ أَلْفاً مِنْ خِیَارِهِمْ، فَقَالَ (علیه السلام) یَا رَبِّ، هؤُلَاءِ الْأَشْرَارُ، فَمَا بَالُ الْأَخْیَارِ؟ فَأَوْحَی اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَیْهِ: دَاهَنُوا أَهْلَ الْمَعَاصِی، وَ لَمْ یَغْضَبُوا لِغَضَبِی.
امام باقر ( خداوند عزّوجلّ به شعیب (وحی کرد: «من از قوم تو چهارصد هزار نفر از بدان آن‌ها و شصت‌هزار نفر از نیکان آن را عذاب خواهم داد». شعیب (عرض کرد: «خداوندا، بدان را عذاب می‌دهی مانعی ندارد، اشرار مستحق کیفرند. ولی چرا خوبان را عذاب می‌کنی»؟ وحی آمد: «چون آن‌ها از اهل معصیت تملّق می‌گویند و از اعمال آن‌ها اظهار خشم نمی‌کنند».