آیه لَهُمْ مِنْ جَهَنَّمَ مِهادٌ وَ مِنْ فَوْقِهِمْ غَواشٍ وَ كَذلِكَ نَجْزِي الظَّالِمينَ [41]
براى آن‌ها بسترى از [آتشِ] دوزخ، و روى آن‌ها پوششى [از آن] است؛ و اينچنين ستمكاران را جزا مى‌دهيم.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- النَّارُ: أَعَاذَنَا اللَّهُ وَ سَائِرَ الْمُؤْمِنِینَ مِنْ لَهَبِهَا وَ حَمِیمِهَا وَ غَسَّاقِهَا وَ غِسْلِینِهَا وَ قَوْلُهُ مِهادٌ أَیْ مَوْضِعٌ وَ مِنْ فَوْقِهِمْ غَواشٍ أَیْ نَارٌ تَغْشَاهُمْ. قَالَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ (رحمة الله علیه) قَوْلُهُ تَعَالَی لَهُمْ مِنْ جَهَنَّمَ مِهادٌ أَیْ مَوَاضِعُ وَ مِنْ فَوْقِهِمْ غَواشٍ أَیْ نَارٌ تَغْشَاهُمْ. قَالَ: قَوْلُهُ تَعَالَی لَا نُکَلِّفُ نَفْساً إِلَّا وُسْعَهَا أَیْ مَا یَقْدِرُونَ عَلَیْهِ. قَالَ: وَ قَوْلُهُ تَعَالَی وَ نَزَعْنَا مَا فِی صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ قَالَ: الْعَدَاوَهًُْ تُنْزَعُ مِنْهُمْ أَیْ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ فِی الْجَنَّهًِْ فَإِذَا دَخَلُوهَا قَالُوا کَمَا حَکَی اللَّهُ الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی هَدانا لِهذا وَ ما کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْ لا أَنْ هَدانَا اللهُ لَقَدْ جاءَتْ رُسُلُ رَبِّنا بِالْحَقِّ وَ نُودُوا أَنْ تِلْکُمُ الْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوها بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( مِهَادٌ یعنی جاهایی. مِن فَوْقِهِمْ غَوَاشٍ یعنی آتشی که آنان را می‌پوشاند. این سخن خدای عزّوجلّ: لَهُم مِّن جَهَنَّمَ مِهَادٌ یعنی جاهایی. مِن فَوْقِهِمْ غَوَاشٍ یعنی آتشی که آنان را می‌پوشاند. و این سخن خدای عزّوجلّ: لاَ نُکَلِّفُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا یعنی آنچه را می‌توانند انجام دهند. و این سخن خدای عزّوجلّ: وَ نَزَعْنَا مَا فِی صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ؛ یعنی از مؤمنان در بهشت هنگامی‌که وارد آن می‌شوند. چنان‌که خدا می‌فرماید: الحَمْدُ لِلهِ الَّذِی هَدَانَا لِهَذَا وَ مَا کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْلا أَنْ هَدَانَا اللهُ لَقَدْ جَاءتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِالحَقِّ وَ نُودُواْ أَن تِلْکُمُ الجَنَّةُ أُورِثْتُمُوهَا بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ.