آیه وَ إِنْ تَدْعُوهُمْ إِلَى الْهُدى لا يَسْمَعُوا وَ تَراهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ وَ هُمْ لا يُبْصِرُونَ [198]
و اگر آن‌ها را به هدايت فرا خوانيد، نمى‌شنوند؛ و آن‌ها را مى‌بينى [كه با چشم‌هاى مصنوعيشان] به تو نگاه مى‌كنند، امّا چيزى را نمى‌بينند»!
الباقر (علیه السلام)- عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ: وَ قَوْلُهُ عَزَّوَجَلَّ ذَهَبَ اللهَُ بِنُورِهِمْ وَ تَرَکَهُمْ فِی ظُلُماتٍ لا یُبْصِرُونَ یَعْنِی قُبِضَ مُحَمَّدٌ (صلی الله علیه و آله) وَ ظَهَرَتِ الظُّلْمَهًُْ فَلَمْ یُبْصِرُوا فَضْلَ أَهْلِ بَیْتِهِ وَ هُوَ قَوْلُهُ عَزَّوَجَلَّ وَ إِنْ تَدْعُوهُمْ إِلَی الْهُدی لا یَسْمَعُوا وَ تَراهُمْ یَنْظُرُونَ إِلَیْکَ وَ هُمْ لا یُبْصِرُونَ.
امام باقر ( جابر از امام باقر (نقل می‌کند که فرمود: «سخن خداوند متعال: خداوند [طوفانی می‌فرستد و] آن را خاموش می‌کند و در تاریکی‌های وحشتناکی که چشم کار نمی‌کند، آن‌ها را رها می‌سازد. (بقره/۱۷) یعنی جان محمّد (را ستاند و در آن هنگام تاریکی پدید آمد و دیگر برتری خاندانش را نمی‌بینند، و همین است مفهوم این سخن پروردگار: وَ إِنْ تَدْعُوهُمْ إِلَی الهُدی لا یَسْمَعُوا وَ تَراهُمْ یَنْظُرُونَ إِلَیْکَ وَ هُمْ لا یُبْصِرُون».