آیه فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللهِ كَذِباً أَوْ كَذَّبَ بِآياتِهِ أُولئِكَ يَنالُهُمْ نَصيبُهُمْ مِنَ الْكِتابِ حَتَّى إِذا جاءَتْهُمْ رُسُلُنا يَتَوَفَّوْنَهُمْ قالُوا أَيْنَ ما كُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللهِ قالُوا ضَلُّوا عَنَّا وَ شَهِدُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كانُوا كافِرينَ [37]
چه كسى ستمكارتر است از آن‌ها كه بر خدا دروغ بستند، يا آيات او را تكذيب كردند؟! آن‌ها نصيبشان را از آنچه مقدّر شده [از نعمت‌ها و مواهب اين جهان] مى‌برند؛ تا زمانى‌كه فرستادگان ما [و فرشتگان قبض‌روح] به سراغشان آيند كه جانشان را بگيرند؛ از آن‌ها مى‌پرسند: «كجايند معبودهايى كه غير از خدا مى‌خوانديد؟! [چرا به يارى شما نمى‌آيند]»؟! مى‌گويند: «آن‌ها [همه] از نظر ما پنهان و گم شدند» و به زيان خود گواهى مى‌دهند كه كافر بودند.
الباقر (علیه السلام)- فَأَمَّا النُّصَّابُ مِنْ أَهْلِ الْقِبْلَهًِْ فَإِنَّهُمْ یُخَدُّ لَهُمْ خَدٌّ إِلَی النَّارِ الَّتِی خَلَقَهَا اللَّهُ فِی الْمَشْرِقِ فَیَدْخُلُ عَلَیْهِمْ مِنْهَا اللَّهَبُ وَ الشَّرَرُ وَ الدُّخَانُ وَ فَوْرَهًُْ الْحَمِیمِ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ ثُمَّ مَصِیرُهُمْ إِلَی الْحَمِیمِ ثُمَّ فِی النَّارِ یُسْجَرُونَ ثُمَّ قِیلَ لَهُمْ أَیْنَ ما کُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللهِ أَیْنَ إِمَامُکُمُ الَّذِی اتَّخَذْتُمُوهُ دُونَ الْإِمَامِ الَّذِی جَعَلَهُ اللهَُ لِلنَّاسِ إِمَاماً.
امام باقر ( امّا ناصبیان (دشمنان اهل بیت) که اهل قبله هستند، برای آن‌ها هم خطّی از قبر (جایگاه برزخی او) به طرف دوزخ کشیده می‌شود. این دوزخ را خداوند در مشرق خلق کرده است، و از آن دوزخ شعله‌های آتش و دود و گرمی به قبرش وارد می‌گردد و او را معذّب می‌کند، و بعد از این هم راه آن‌ها به جهنّم (جهنّم اخروی) ختم می‌شود، و در آنجا نگهداری می‌گردند و به آن‌ها می‌گویند: أَیْنَ ما کُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللهِ کجا هست آن امامی که خود اختیار کردید و امام منصوب از طرف خدا را رها نمودید.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- أَنَّ سَبِیلَ اللَّهِ فِی هَذَا الْمَوْضِعِ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام).
ابن‌عبّاس ( مراد از راه خدا در این مواضع علیّ‌بن‌ابی‌طالب (است.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- أُولئِکَ یَنَالُهُمْ نَصِیبُهُمْ مِنَ الْکِتابِ أَیْ یَنَالُهُمْ مَا فِی کِتَابِنَا مِنْ عُقُوبَاتِ الْمَعَاصِی وَ قَوْلُهُ قالُوا أَیْنَ مَا کُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللهِ قَالُوا ضَلُّوا عَنَّا أَیْ یَضِلُّوا.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( أُولئِکَ یَنالُهُمْ نَصیبُهُمْ مِنَ الْکِتابِ یعنی از عقوبت‌ها و مجازات‌های معاصی [که] در قرآن [موجود است] به آن‌ها خواهد رسید، و این کلام خداوند: أَیْنَ ما کُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللهِ قالُوا ضَلُّوا عَنّا یعنی گمراه شده‌اند.