آیه ۱۱۱ - سوره بقره

امام عسکری (علیه السلام) یهود و نصاری چنین می‌گفتند؛ وَ قالُوا لَنْ یَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلّا مَنْ کانَ هُوداً أَوْ نَصاری و نصرانیان گفتند: «هرگز داخل بهشت نخواهد شد مگر کسی که نصرانی باشد». امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: «دیگران چیز دیگری گفتند؛ دهریّون (طبیعت‌گرایان و منکران قیامت) گفتند: «اشیاء [زمان] ابتدا ندارند و از قدیم بوده‌اند (زمانی نبوده که خلق آغاز شود). هرکه معتقد برخلاف این اعتقاد باشد اشتباه کرده و گمراه است». قائلان به دو خدایی (مشرکان) گفتند: «نور و ظلمت، دو قدرتی هستند که دنیا را اداره می‌کنند و هرکس مخالف عقیده‌ی ما را دارد، گمراه است». و مشرکان عرب گفتند: «بت‌های ما خدایند؛ مخالف عقیده‌ی ما گمراه است». خداوند متعال می فرماید: تِلْکَ أَمانِیُّهُمْ».

امام عسکری (علیه السلام) به آن‌ها بگو دلیلی بر کلام خود بیاورید.

امام صادق (علیه السلام) [در محضر امام صادق (علیه السلام) از جدال در دین صحبت شد و گفته شد که پیامبر (از جدال نهی می‌فرمود، امام در جواب فرمود که خداوند مطلق جدال را نهی نکرده، بلکه حتّی دعوت به جدال نیکو کرده سپس فرمود] و چطور ممکن است خداوند مطلق مجادله و بحث را ممنوع فرموده‌باشد؟ در حالی‌که خود فرموده: وَ قالُوا لَنْ یَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلّا مَنْ کانَ هُوداً أَوْ نَصاری و در ادامه فرمود: تِلْکَ أَمانِیُّهُمْ قُلْ هاتُوا بُرْهانَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ صادِقینَ پس در این آیه‌ی شریفه مناط راستگویی و اثبات دعوی را آوردن برهان قرار داده است و واضح است که برهان همان مجادله و احتجاج احسن می‌باشد.