آیه ۵۵ - سوره بقره

امام رضا (علیه السلام) پس از آنکه خدای عزّوجلّ با موسی (علیه السلام) سخن گفت و او را همانند یک هم‌صحبت و هم‌راز، مقرّب و نزدیک خود گردانید، موسی (علیه السلام) به سوی قوم خود بازگشت و ایشان را خبر داد که خدای عزّوجلّ با او سخن گفته و او را با راز و نجوا مقرّب خود ساخته است. قوم موسی (علیه السلام) به او گفتند: «ما هرگز به [این حرف] تو ایمان نیاورده و تو را تصدیق نمیکنیم مگر آنکه سخن خدا را چنان که تو شنیده‌ای ما هم بشنویم». آن قوم هفتصدهزار مرد بودند و موسی (علیه السلام) از میان جمله‌ی ایشان هفتادهزار نفر را برگزید؛ بعد از آن از مجموع هفتادهزار نفر، هفت‌هزار نفر و سپس از آن هفت‌هزار نفر، هفتصدنفر و سپس از آن هفتصد نفر، هفتاد نفر را برگزید؛ تا آن‌ها را زمان ملاقات با پروردگارش با خود همراه سازد. در آن هنگام موسی (علیه السلام) ایشان را به سوی طور سینا بیرون برد؛ آن‌ها را در پایین آن کوه متوقّف کرده و خود به‌سوی کوه طور بالا رفت و از خدا خواست تا با او سخن بگوید و سخنش را به ایشان برساند. پس خدای عزّ ذکره با او سخن گفت و ایشان سخن خدا را از بالا، زیر، راست، چپ، پشت سر و پیش رو شنیدند؛ زیرا خدای عزّوجلّ آن صوت و سخنان را توسّط درخت پدید آورده‌بود و سپس آن صوت را از همان درخت منبعث و برانگیخته‌کرد و چنان شد که آن‌ها آن سخنان را از همه‌ی وجوه و اطراف و جوانب شنیدند.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) زمانی‌که موسی (علیه السلام) به بنی‌اسرائیل گفت: «خداوند با من سخن گفته و نجوا می‌کند»، آن‌ها او را تصدیق نکردند .پس موسی (علیه السلام) به آن‌ها گفت: «از میان خود [کسی] را برگزینید تا با من [به طور] بیاید و کلام پروردگار را بشنود». سپس آن‌ها هفتاد مرد را برگزیدند تا به همراه موسی (علیه السلام) به‌سوی میقات بروند. هنگامی‌که آن‌ها به کوه طور رسیدند. موسی (علیه السلام) نزدیک شده و با پروردگارش مناجات کرد؛ خداوند نیز با او سخن گفت. موسی به همراهانش گفت: بشنوید و نزد بنی‌اسرائیل به آن شهادت دهید. امّا با این وجود آن‌ها گفتند: لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتَّی نَرَی اللهَ جَهْرَةَ.

امام عسکری (علیه السلام) [ای یهودیان!] پیشینیان شما بودند. [که این سخنان را گفتند].

امام عسکری (علیه السلام) این موسی (علیه السلام) کلیم خداست که با همه‌ی وفور عقل، علم کامل و نزول وحی بر او، هفتاد نفر از میان بزرگان قوم و سران و فرماندهان لشکرش را انتخاب کرد تا آن‌ها را با خود به میقات پروردگارش ببرد، این افراد کسانی بودند که شکّی در ایمان و اخلاص آن‌ها نداشت؛ با این‌حال منتخبین او منافق از کار در آمدند. خداوند درباره‌ی آن‌ها فرمود: وَ اخْتارَ مُوسی قَوْمَهُ سَبْعینَ رَجُلاً لِمیقاتِنا تا آنجا که به این سخن می‌رسد که این افراد برگزیده گفتند: لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتَّی نَرَی اللهَ جَهْرَةً.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) ایمان در کتاب خداوند بر چهار قسم است ... که تصدیق‌کردن یکی از اقسام آن است [چنانچه] در این سخن خداوند آمده: لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتَّی نَرَی اللهَ [به توایمان نمی‌آوریم] یعنی تو را تصدیق نمی‌کنیم.

امام رضا (علیه السلام) گفتند: ای موسی (علیه السلام) ما ایمان نداریم که این سخنی که شنیده‌ایم، کلام خداوند باشد؛ مگر اینکه آشکارا خدا را ببینیم.

امام رضا (علیه السلام) گفتند: «[ای موسی (علیه السلام)]! تو خدا را دیده‌ای؛ پس او را آنچنان که خود دیده‌ای، به ما نیز نشان بده». موسی (علیه السلام) گفت: «من خدا را ندیده‌ام». گفتند: لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتَّی نَرَی اللهَ جهرةً

امام عسکری (علیه السلام) آن صاعقه‌ای هویدا بود.

امام رضا (علیه السلام) صاعقه‌ای آن‌ها را گرفت و همه‌ی آنان سوختند و موسی (علیه السلام) تنها ماند.

ابن‌عباس (رحمة الله علیه) از کوه‌هایی که در ماجرای آن روز موسی (علیه السلام) و جریان صاعقه متلاشی شدند هفت‌کوه بودند که متلاشی شده و به سرزمین حجاز و یمن پیوستند. در مدینه کوه «احد» و کوه «رقان»، در مکّه کوه‌های «ثور»، «ثبیر» و «حرا» و در یمن کوه «صبر» و کوه «حصون» از آن جمله هستند.