آیه أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا يَأْتِكُمْ مَثَلُ الَّذينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ مَسَّتْهُمُ الْبَأْساءُ وَ الضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا حَتَّى يَقُولَ ألرّسول وَ الَّذينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتى نَصْرُ اللهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللهِ قَريبٌ [214]
آیا گمان کردید داخل بهشت مى‌شوید، بى آنکه حوادثى همچون حوادث گذشتگان به شما برسد؟! همانان که سختى‌ها و زیان‌ها به آنها رسید، و آن‌چنان بى‌قرار شدند که پیامبر و افرادى که با او ایمان آورده بودند گفتند: «پس یارى خدا کى خواهد آمد»؟! [به آنها گفته شد:] آگاه باشید، یارى خدا نزدیک است!
الصّادق (علیه السلام)- فَمَا تَمُدُّونَ أَعْیُنَکُمْ فَمَا تَسْتَعْجِلُونَ أَ لَسْتُمْ آمِنِینَ أَ لَیْسَ الرَّجُلُ مِنْکُمْ یَخْرُجُ مِنْ بَیْتِهِ فَیَقْضِی حَوَائِجَهُ ثُمَّ یَرْجِعُ لَمْ یُخْتَطَفْ إِنْ کَانَ مَنْ قَبْلَکُمْ عَلَی مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ لَیُؤْخَذُ الرَّجُلُ مِنْهُمْ فَتُقْطَعُ یَدَاهُ وَ رِجْلَاهُ وَ یُصْلَبُ عَلَی جُذُوعِ النَّخْلِ وَ یُنْشَرُ بِالْمِنْشَارِ ثُمَّ لَا یَعْدُو ذَنْبَ نَفْسِهِ ثُمَّ تَلَا هَذِهِ الْآیَهًَْ أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا یَأْتِکُمْ مَثَلُ الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِکُمْ مَسَّتْهُمُ الْبَأْساءُ وَ الضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا حَتَّی یَقُولَ ألرّسول وَ الَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ مَتی نَصْرُ اللهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللهِ قَرِیبٌ.
امام صادق (علیه السلام) چرا چشم به آن دوخته‌اید و برای چه شتاب می‌کنید؟ مگر أمنیّت و آرامش ندارید؟ آیا این‌طور نیست که مردی از شما از خانه بیرون می رود و پس از انجام کارش دوباره به خانه برمی گردد، بدون اینکه خطری به او رسیده‌باشد؟ اگر آنها که پیش از شما بودند مانند شما [در رفاه بودند و امنیّت داشتند] هر مردی از آنها را می‌گرفتند و دست و پای او را قطع می‌کردند؛ سپس بر تنه‌های نخل به دار می‌زدند و با ارّه به دو نیم می‌کردند و او این بلاها را برای اصلاح نفس خود و کفّاره‌ی گناهش بر خویشتن هموار می‌نمود. آنگاه این آیه‌ی شریفه را تلاوت فرمود: أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا یَأْتِکُمْ مَثَلُ الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِکُمْ مَسَّتْهُمُ الْبَأْساءُ وَ الضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا حَتَّی یَقُولَ الرَّسُولُ وَ الَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ مَتی نَصْرُ اللهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللهِ قَرِیب.
السّجّاد (علیه السلام)- قِیلَ لِعَلِیِّ‌بْنِ‌الْحُسَیْنِ (علیه السلام) صِفْ لَنَا خُرُوجَ الْمَهْدِیِّ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وَ عَرِّفْنَا دَلَائِلَهُ وَ عَلَامَاتِهِ. فَقَالَ: یَکُونُ قَبْلَ خُرُوجِهِ خُرُوجُ رَجُلٍ یُقَالُ لَهُ عَوْفٌ السُّلَمِیُ بِأَرْضِ الْجَزِیرَهًِْ وَ یَکُونُ مَأْوَاهُ تَکْرِیتَ وَ قَتْلُهُ بِمَسْجِدِ دِمَشْقَ، ثُمَّ یَکُونُ خُرُوجُ شُعَیْبِ‌بْنِ‌صَالِحٍ بِسَمَرْقَنْدَ، ثُمَّ یَخْرُجُ السُّفْیَانِیُّ الْمَلْعُونُ بِالْوَادِی الْیَابِسِ وَ هُوَ مِنْ وُلْدِ عُتْبَهًَْ‌بْنِ‌أَبِی‌سُفْیَانَ فَإِذَا ظَهَرَ السُّفْیَانِیُ أَخَذَ فِی الْمَهْدِیِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ثُمَّ یَخْرُجُ بَعْدَ ذَلِکَ. وَ قَالَ (علیه السلام): مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِخُرُوجِ الْقَائِمِ (علیه السلام) فَوَ اللَّهِ مَا لِبَاسُهُ إِلَّا الْغَلِیظُ وَ مَا طَعَامُهُ إِلَّا الشَّعِیرُ الْجَشِیبُ وَ مَا هُوَ إِلَّا السَّیْفُ وَ الْمَوْتُ تَحْتَ ظِلِّ السَّیْفِ فَمَا تَمُدُّونَ أَعْیُنَکُمْ أَ لَسْتُمْ آمِنِینَ لَقَدْ کَانَ مِنْ قَبْلِکُمْ مَنْ هُوَ عَلَی مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ یُؤْخَذُ فَیُقْطَعُ یَدُهُ وَ رِجْلُهُ وَ یُصْلَبُ ثُمَّ تَلَا: أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا یَأْتِکُمْ مَثَلُ الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِکُمْ مَسَّتْهُمُ الْبَأْساءُ وَ الضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا.
امام سجاد (علیه السلام) به حضرت امام زین‌العابدین (علیه السلام) عرض شد: «آمدن و ظهور مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و نشانه‌ها و علائم آن را برای ما بیان فرمایید». فرمود: «پیش از ظهور او مردی به نام عوف[بن]سلمی از جزیره، خروج می‌کند. محل سکونت و استقرار او «تکریت» است و در مسجد دمشق کشته‌می‌شود. آنگاه شعیب‌بن‌صالح از سمرقند خروج می‌کند و سپس سفیانی ملعون از بیابان یابس می‌آید. سفیانی از اولاد عتبهًْ‌بن‌ابی‌سفیان است و وقتی او خروج می‌کند در جستجوی «مهدی» (عجل الله تعالی فرجه الشریف) برمی‌آید. پس از آن، حضرت [مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)] قیام می‌فرماید ... برای ظهور قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) عجله نکنید. سوگند به خدا لباس او درشت و خشن است و غذایش چیزی جز نان جوی سفت نیست و برنامه‌ی او چیزی جز شمشیر و مرگ در زیر سایه‌ی شمشیر نیست. پس چشم انتظار نباشید. آیا در امنیّت به سر نمی‌برید؟ قبل از شما کسانی همانند شما بودند [و زندگی می‌کردند که شبیه شما بودند با این فرق] که آنان اسیر می‌شدند و دست و پایشان قطع می‌گردید و به دار آویخته می‌شدند [امّا شما در امان هستید]. سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمود: أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا یَأْتِکُمْ مَثَلُ الَّذینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِکُمْ مَسَّتْهُمُ الْبَأْساءُ وَ الضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا.