آیه فَبَدَّلَ الَّذينَ ظَلَمُوا قَوْلاً غَيْرَ الَّذي قيلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنا عَلَى الَّذينَ ظَلَمُوا رِجْزاً مِنَ السَّماءِ بِما كانُوا يَفْسُقُونَ [59]
امّا افراد ستمكار، اين سخن را به غير آنچه به آنها گفته شده‌بود، [به صورتى استهزاآميز] تغيير دادند؛ لذا بر ستمكاران، در برابر اين نافرمانى، عذابى از آسمان فرستاديم.
العسکری (علیه السلام)- بَدَلَ قَوْلِهِمْ حِطَّهًٌْ الَّذِی أُمِرُوا بِهِ: هطا سمقانا یَعْنُونَ حِنْطَهًًْ حَمْرَاءَ، فَذَلِکَ تَبْدِیلُهُمْ.
امام عسکری (علیه السلام) بنی‌اسرائیل کلام خود را عوض کرده و «حطّه» را که به [گفتن] آن امر شده‌بودند، به «هطا سمقنا» تبدیل کردند و منظور آنها «گندم سرخ» بود و این همان تغییری است که ایشان داده‌بودند.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- فَبَدَّلُوا ذَلِکَ وَ قَالُوا حِنْطَهًٌْ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) بنی‌اسرائیل آن [حطّه] (آمرزش و مغفرت) را عوض‌کرده و به جای آن گفتند «حِنطَةٌ» (به معنای گندم).
الباقر (علیه السلام)- وَ أَمَّا الَّذِینَ ظَلَمُوا فَزَعَمُوا حِنْطَهًًْ حَمْرَاءَ فَبَدَّلُوا.
امام باقر (علیه السلام) ظالمان [به جای «حطّه»، کلمه‌ی] «حنطه» [گندم] سرخ را در خیال داشتند و لذا [حطّه را به حنطه] تبدیل‌کردند.
العسکری (علیه السلام)- أَیْ لَمْ یَسْجُدُوا کَمَا أُمِرُوا وَ لَا قَالُوا مَا أُمِرُوا وَ لَکِنْ دَخَلُوهَا مِنْ مُسْتَقْبِلِیهَا بِأَسْتَاهِهِمْ وَ قَالُوا هنطا سمقانا أَیْ حِنْطَهًٌْ حَمْرَاءُ یُنَقُّونَهَا أَحَبُّ إِلَیْنَا مِنْ هَذَا الْفِعْلِ وَ هَذَا الْقَوْلِ.
امام عسکری (علیه السلام) یعنی آنگونه که به ایشان (بنی‌اسرائیل) دستور داده‌شده‌بود، سجده نکرده و آنچه را که به آنان امر شده‌بود، نگفتند بلکه [از روی بی‌احترامی] به صورت پشت کرده وارد آن شهر شدند و گفتند: «هنطا سمقانا» یعنی «گندم سرخ که مصرف می‌کنیم، از این کار و این گفته بهتر است». (هدفشان تبدیل و تمسخر بود).
العسکری (علیه السلام)- ثُمَّ أَقْبَلَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَلَی الْیَهُودِ فَقَالَ: احْذَرُوا أَنْ یَنَالَکُمْ بِخِلَافِ أَمْرِ اللَّهِ وَ بِخِلَافِ کِتَابِهِ مَا أَصَابَ أَوَائِلَکُمُ الَّذِینَ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی فِیهِمْ: فَبَدَّلَ الَّذِینَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَیْرَ الَّذِی قِیلَ لَهُمْ.
امام عسکری (علیه السلام) رسول‌خدا (نزد یهود رفته و فرمود: «بترسید از اینکه به سبب مخالفت با امر پروردگار و کتابش، شما نیز به چیزی دچار شوید که به گذشتگانتان وارد شد. خداوند درباره‌ی ایشان فرمود: فَبَدَّلَ الَّذِینَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَیْرَ الَّذِی قِیلَ لَهُمْ
امام عسکری (علیه السلام)- غَیَّرُوا وَ بَدَّلُوا مَا قِیلَ لَهُمْ وَ لَمْ یَنْقَادُوا لِوَلَایَهًِْ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ آلِهِمَا الطَّیِّبِینَ.
امام عسکری (علیه السلام) آنچه که به ایشان گفته‌شد را، تغییر داده و عوض نمودند و به ولایت محمّد (علی (علیه السلام) و خاندان پاکشان (علیهم السلام) گردن ننهادند.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- فَأَنْزَلْنا عَلَی الَّذِینَ ظَلَمُوا آلَ مُحَمَّدٍ (علیهم السلام) حَقَّهُمْ رِجْزاً مِنَ السَّماءِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) ما بر کسانی که در حق آل‌محمّد (ظلم کردند، عذابی از آسمان نازل کردیم.
الحسن (علیه السلام)- عَذَاباً مِنَ السَّمَاءِ طَاعُوناً نَزَلَ بِهِمْ، فَمَاتَ مِنْهُمْ مِائَهًٌْ وَ عِشْرُونَ أَلْفاً، ثُمَّ أَخَذَهُمْ بَعْدُ قِبَاعٌ فَمَاتَ مِنْهُمْ مِائَهًٌْ وَ عِشْرُونَ أَلْفاً أَیْضاً، وَ کَانَ خِلَافُهُمْ أَنَّهُمْ لَمَّا بَلَغُوا الْبَابَ رَأَوْا بَاباً مُرْتَفِعاً فَقَالُوا: مَا بَالُنَا نَحْتَاجُ إِلَی أَنْ نَرْکَعَ عِنْدَ الدُّخُولِ هَاهُنَا، ظَنَنَّا أَنَّهُ بَابٌ مُتَطَأْمِنٌ لَا بُدَّ مِنَ الرُّکُوعِ فِیهِ، وَ هَذَا بَابٌ مُرْتَفِعٌ، وَ إِلَی مَتَی یَسْخَرُ بِنَا هَؤُلَاءِ یَعْنُونَ مُوسَی (علیه السلام) ثُمَ یُوشَعَ‌بْنَ‌نُونٍ (علیه السلام) وَ یُسْجِدُونَنَا فِی الْأَبَاطِیلِ، وَ جَعَلُوا أَسْتَاهَهُمْ نَحْوَ الْبَاب.
امام حسن (علیه السلام) عذابی که از آسمان بر ستمکاران فرستاده‌شد، طاعون است که بر آنها نازل‌شد. پس صد و بیست‌هزار نفر آنها مردند. باز برای مرتبه‌ی دوّم دچار طاعون شدند و صد و بیست‌هزار نفر دیگر هم هلاک گردیدند. تخلّف آنها این بود که وقتی به در رسیدند، دری بلند را مشاهده کرده و گفتند «ما احتیاجی به رکوع‌کردن و خم‌شدن نداریم؛ [قبل از اینکه به این در برسیم] گمان می‌کردیم این در کوتاهی است که برای ورود به ناچار باید خم شد ولی [می‌بینیم] این در بلند و مرتفع است. موسی (علیه السلام) و یوشع‌بن‌نون (علیه السلام) تا کی می‌خواهند ما را مسخره کنند و برای چیزهای بیهوده ما را به سجده وادارند»؟! پس پشت کرده و به طرف در رفتند. (بی‌حرمتی کردند).
العسکری (علیه السلام)- وَ الرِّجْزُ الَّذِی أَصَابَهُمْ أَنَّهُ مَاتَ مِنْهُمْ بِالطَّاعُونِ فِی بَعْضِ یَوْمٍ مِائَهًٌْ وَ عِشْرُونَ أَلْفاً.
امام عسکری (علیه السلام) عذابی که نصیب آنان (بنی‌اسرائیل) شد، این بود که در ظرف چند روز، صدو بیست هزار نفر از آنها در اثر بیماری طاعون مردند.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- سَیَقْتُلُونَ وَلَدَیَّ هَذَیْنِ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ (علیها السلام) ثُمَّ قَالَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ سَیُصِیبُ الَّذِینَ ظَلَمُوا رِجْزاً فِی الدُّنْیَا بِسُیُوفِ بَعْضِ مَنْ یُسَلِّطُ اللَّهُ تَعَالَی عَلَیْهِمْ لِلِانْتِقَامِ بِما کانُوا یَفْسُقُونَ کَمَا أَصَابَ بَنِی‌إِسْرَائِیلَ الرِّجْزُ. قِیلَ: وَ مَنْ هُوَ؟ قَالَ: غُلَامٌ مِنْ ثَقِیفٍ یُقَالُ لَهُ الْمُخْتَارُ بْنُ أَبِی عُبَیْدٍ.
امام علی (علیه السلام) دو فرزندم حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام) را خواهندکشت. قاتلان آنها در دنیا به‌وسیله‌ی شمشیرهای اشخاصی که خدا آنان را بر قاتلان مسلّط کرده است، دچار عذاب دردناکی خواهندشد تا انتقام فسق و فجورهائی را که انجام‌دادند بگیرد؛ همچنان که بنی‌اسرائیل دچار چنین عذاب دردناکی شدند. به امام (علیه السلام) عرض شد: «یا امیرالمؤمنین (علیه السلام)! [انتقام‌گیرنده] کیست»؟ فرمود: «جوانی از قبیله‌ی ثقیف است که او را مختاربن‌ابی‌عبیده می‌گویند».
العسکری (علیه السلام)- یَخْرُجُونَ عَنْ أَمْرِ اللَّهِ وَ طَاعَتِهِ ... وَ هُمْ مِنْ عِلْمِ اللَّهِ تَعَالَی مِنْهُمْ أَنَّهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ وَ لَا یَتُوبُونَ وَ لَمْ یَنْزِلْ هَذَا الرِّجْزُ عَلَی مَنْ عَلِمَ أَنَّهُ یَتُوبُ أَوْ یَخْرُجُ مِنْ صُلْبِهِ ذُرِّیَّهًٌْ طَیِّبَهًٌْ یُوَحِّدُ اللَّهَ وَ یُؤْمِنُ بِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ یَعْرِفُ الْوَلَایَهًَْ لِعَلِیٍّ (علیه السلام) وَصِیِّهِ وَ أَخِیه.
امام عسکری (علیه السلام)از فرمان الهی و اطاعت او خارج شدند ... و ایشان کسانی هستند که خداوند می‌دانست که ایمان نیاورده و توبه نمی‌کنند. خداوند کسانی را که می‌داند توبه می‌کنند و یا از صلبشان ذریّه‌ی پاک و خداپرست و مؤمن به محمّد (و آشنا به ولایت وصیّ و برادرش علی (علیه السلام) بوجود می‌آید، گرفتار این عذاب نمی‌کند.