آیه لِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيها فَاسْتَبِقُوا الْخَيْراتِ أَيْنَ ما تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللهُ جَميعاً إِنَّ أللهَ عَلى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَديرٌ [148]
هر امّتى قبله‌اى دارد كه خداوند آن را تعيين كرده است؛ [و به جاى گفتگو درباره‌ی قبله،] در نيكي‌ها و اعمال خير، بر يكديگر سبقت جوييد. هرجا باشيد، خداوند همه‌ی شما را [در روز رستاخيز] حاضر مى‌كند؛ زيرا او بر هر چيزى تواناست.
الباقر (علیه السلام)- الخَیْرَاتُ الْوَلَایَهًُْ.
امام باقر (علیه السلام) خیرات در این آیه ولایت و دوستی ماست.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- هِیَ الْإِسْلَامُ وَ الْوَلَایَهًُْ فَاسْتَبِقُوا الْخَیْراتِ أَیْ إِلَیْهَا.
امام علی (علیه السلام) پس به‌سوی خیرات بشتابید یعنی به‌سوی اسلام و به‌سوی ولایت بشتانید.
الباقر (علیه السلام)- أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً یَعْنِی أَصْحَابَ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) الثَّلَاثَمِائَهًِْ وَ الْبِضْعَهًَْ عَشَرَ رَجُلًا قَالَ: وَ هُمْ وَ اللَّهِ الْأُمَّهًُْ الْمَعْدُودَهًُْ. قَالَ: یَجْتَمِعُونَ وَ اللَّهِ فِی سَاعَهًٍْ وَاحِدَهًٍْ قَزَعٌ کَقَزَعِ الْخَرِیفِ.
امام باقر (علیه السلام) کسانی که خداوند هرجا باشند آنها را یکجا جمع می‌کند، یاران قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هستند که سیصدوچند ده نفر می‌باشند ... به خدا قسم! آنها همان «امّت معدودهًْ» هستند و خداوند در یک لحظه آنها را مانند پاره‌های ابر فصل پاییز در یکجا جمع می‌نماید.
الجواد (علیه السلام)- عَنْ عَبْدُالعَظیمِ الحَسَنی: یَجْتَمِعُ إِلَیْهِ مِنْ أَصْحَابِهِ عَدَدُ أَهْلِ بَدْرٍ ثَلَاثُمِائَهًٍْ وَ ثَلَاثَهًَْ عَشَرَ رَجُلًا مِنْ أَقَاصِی الْأَرْضِ وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً إِنَّ اللهَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ فَإِذَا اجْتَمَعَتْ لَهُ هَذِهِ الْعِدَّهًُْ مِنْ أَهْلِ الْأَرْضِ أَظْهَرَ أَمْرَهُ فَإِذَا أُکْمِلَ لَهُ الْعَقْدُ وَ هُوَ عَشَرَهًُْ آلَافِ رَجُلٍ خَرَجَ بِإِذْنِ اللَّه.
امام جواد (علیه السلام) حضرت عبدالعظیم (علیه السلام) از امام جواد (علیه السلام) نقل فرموده‌اند: به تعداد مسمانان در جنگ بدر که سیصد و سیزده نفر بودند؛ پیرامون او (امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) اجتماع خواهندکرد و این آیه‌ی شریفه هم به همین جریان ناظر است: أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً إِنَّ اللهَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ هرگاه این جماعت [که از اهل اخلاص هستند] برای وی فراهم آمد و ده‌هزار جنگجو در زیر پرچمی گرد آمدند، خداوند امر او را آشکار کرده و به او اجازه خروج می‌دهد.
الصّادق (علیه السلام)- نَزَلَتْ فِی الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وَ أَصْحَابِهِ یَجْمَعُونَ عَلَی غَیْرِ مِیعَادٍ.
امام صادق (علیه السلام) این آیه درباره‌ی قائم‌آل‌محمّد (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و یاران او نازل شده که بدون وعده‌ی قبلی در یکجا جمع می‌گردند.
الباقر (علیه السلام)- وَ یَجِیءُ وَ اللَّهِ ثَلَاثُ مِائَهًٍْ وَ بِضْعَهًَْ عَشَرَ رَجُلًا فِیهِمْ خَمْسُونَ امْرَأَهًًْ یَجْتَمِعُونَ بِمَکَّهًَْ عَلَی غَیْرِ مِیعَادٍ قَزَعاً کَقَزَعِ الْخَرِیفِ یَتْبَعُ بَعْضُهُمْ بَعْضاً وَ هِیَ الْآیَهًُْ الَّتِی قَالَ اللَّهُ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً إِنَّ اللهَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ فَیَقُولُ رَجُلٌ مِنْ آلِ مُحَمَّد (علیهم السلام) وَ هِیَ الْقَرْیَهًُْ الظَّالِمَهًُْ أَهْلُهَا ثُمَّ یَخْرُجُ مِنْ مَکَّهًَْ هُوَ وَ مَنْ مَعَهُ الثَّلَاثُمِائَهًٍْ وَ بِضْعَهًَْ عَشَرَ یُبَایِعُونَهُ بَیْنَ الرُّکْنِ وَ الْمَقَامِ.
امام باقر (علیه السلام) به خدا قسم سیصد و سیزده نفر که پنجاه زن نیز در میان آنهاست مانند قطعه‌های ابر در فصل پاییز [که پاره‌پاره و کوچکند و به هم متّصل می‌شوند]، در مکّه‌ی معظّمه و بدون قرار قبلی، جمع می‌شوند که گروهی از آنها همراه گروه دیگری از آنان می‌آیند؛ چنانکه خداوند می‌فرماید: أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً إِنَّ اللهَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ در آن هنگام، مردی از خاندان پیامبر (می‌گوید: «این شهر (مکّه) مردمی ستمگر دارد». سپس امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)و آن سیصدوسیزده نفر که در بین رکن و مقام با مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بیعت کردند، از شهر مکّه خارج می‌شوند.
الباقر (علیه السلام)- وَالْقَائِمُ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) یَوْمَئِذٍ بِمَکَّهًَْ وَ قَدْ أَسْنَدَ ظَهْرَهُ إِلَی الْبَیْتِ الْحَرَامِ مُسْتَجِیراً بِهِ یُنَادِی یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّا نَسْتَنْصِرُ اللَّهَ وَ مَنْ أَجَابَنَا مِنَ النَّاس ... فَیَجْمَعُ اللَّهُ عَلَیْهِ أَصْحَابُهُ ثَلَاثُمِائَهًٍْ وَ ثَلَاثَهًَْ عَشَرَ رَجُلًا وَ یَجْمَعُهُمُ اللَّهُ عَلَی غَیْرِ مِیعَادٍ قَزَعاً کَقَزَعِ الْخَرِیفِ وَ هِیَ یَا جَابِرُ! الْآیَهًُْ الَّتِی ذَکَرَهَا اللَّهُ فِی کِتَابِهِ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً إِنَّ اللهَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ فَیُبَایِعُونَهُ بَیْنَ الرُّکْنِ وَ الْمَقَامِ.
امام باقر (علیه السلام) در آن روز قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در مکّه است. او در آنجا به خانه‌ی خدا تکیه می‌دهد و در حالی‌که به آن پناه برده، می‌گوید: «ای مردم! ما از خداوند و هرکس که دعوت ما را بپذیرد، طلب یاری می‌کنیم». آنگاه خداوند سیصدوسیزده نفر از یاران او را بدون قرار قبلی، مانند پاره‌های ابر فصل پاییز، در مکّه نزد وی گرد می‌آورد. ای جابر! این است معنی آیه‌ای که خداوند می‌فرماید: أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً سپس مردم با حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در بین رکن و مقام بیعت می‌کنند.
الکاظم (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌سُمَیْنَهًَْ عَنْ مَوْلًی لِأَبِی‌الْحَسَنِ (علیه السلام) قَال: سَأَلْتُ أَبَاالْحَسَنِ (صلی الله علیه و آله) عَنْ قَوْلِهِ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً قَالَ وَ ذَلِکَ وَ اللَّهِ أَنْ لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا (عجل الله تعالی فرجه الشریف) یَجْمَعُ اللَّهُ إِلَیْهِ شِیعَتَنَا مِنْ جَمِیعِ الْبُلْدَانِ.
امام کاظم (علیه السلام) ابی‌سمیّه گوید: از آن حضرت تأویل آیه‌ی أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً را سؤال کردم. فرمود: «به خدا قسم! اگر قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ما ظهورکند، خداوند شیعیان ما را از تمام شهرها به دور وی گرد می‌آورد».
الصّادق (علیه السلام)- لَقَدْ نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ فِی الْمُفْتَقَدِینَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قَوْلُهُ عَزَّوَجَلَّ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً إِنَّهُمْ لَمُفْتَقَدُونَ عَنْ فُرُشِهِمْ لَیْلًا فَیُصْبِحُونَ بِمَکَّهًَْ وَ بَعْضُهُمْ یَسِیرُ فِی السَّحَابِ نَهَاراً یُعْرَفُ اسْمُهُ وَ اسْمُ أَبِیهِ وَ حِلْیَتُهُ وَ نَسَبُهُ قَالَ فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ أَیُّهُمْ أَعْظَمُ إِیمَاناً؟ قَالَ: الَّذِی یَسِیرُ فِی السَّحَابِ نَهَاراً.
امام صادق (علیه السلام) این آیه درباره‌ی یاران گمنام قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نازل شده است خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید: أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً آنها هنگام شب از روی فرش خانه‌ی خود ناپدید می‌شوند و صبح را در مکّه خواهندبود؛ بعضی از آنها [نیز در آن روز] روی ابرها حرکت می‌کنند و همگان، نام پدر و حسب و نسب آنان را می‌دانند. عرض کردم: «کدام یک از از این دو دسته از لحاظ ایمان برتر هستند»؟ فرمود: «آنها که در هنگام روز، روی ابرها حرکت می‌کنند».
الصّادق (علیه السلام)- لَا یَزَالُ النَّاسُ یَنْقُصُونَ حَتَّی لَا یُقَالَ اللَّهُ فَإِذَا کَانَ ذَلِکَ ضَرَبَ یَعْسُوبُ الدِّینِ بِذَنَبِهِ فَیَبْعَثُ اللَّهُ قَوْماً مِنْ أَطْرَافِهَا وَ یَجِیئُونَ قَزَعاً کَقَزَعِ الْخَرِیفِ وَ اللَّهِ إِنِّی لَأَعْرِفُهُمْ وَ أَعْرِفُ أَسْمَاءَهُمْ وَ قَبَائِلَهُمْ وَ اسْمَ أَمِیرِهِمْ وَ هُمْ قَوْمٌ یَحْمِلُهُمُ اللَّهُ کَیْفَ شَاءَ مِنَ الْقَبِیلَهًِْ الرَّجُلَ وَ الرَّجُلَیْنِ حَتَّی بَلَغَ تِسْعَهًًْ فَیَتَوَافَوْنَ مِنَ الْآفَاقِ ثَلَاثَمِائَهًٍْ وَ ثَلَاثَهًَْ عَشَرَ رَجُلًا عِدَّهًَْ أَهْلِ بَدْرٍ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً إِنَّ اللهَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ حَتَّی إِنَّ الرَّجُلَ لَیَحْتَبِی فَلَا یَحُلُّ حِبْوَتَهُ حَتَّی یُبَلِّغَهُ اللَّهُ ذَلِکَ.
امام صادق (علیه السلام) مردم همواره [از جهت ایمان] کم می‌شوند تا اینکه نامی از خداوند خوانده‌نشود. پس چون وضعیّت بدان گونه شود، مانند آنکه ملکه‌ی زنبوران عسل نیش بزند [و آشوبی در بین زنبوران ایجاد کند، امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ظهور می‌کند] و خداوند قومی را پیرامون امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) برمی‌انگیزد که همچون تکّه‌های ابرهای پراکنده‌ی پاییز دور هم جمع می‌شوند. سوگند به خدا! من حقیقتاً نام، قبیله و رئیس آنها را می‌شناسم؛ حال آنکه ایشان قومی بودند که خداوند از قبیله‌ی آنها آن‌گونه که اراده کرد یک مرد، دو مرد تا نه مرد را [به سمت مکّه] جابه‌جا می‌کند، پس از افق، سیصدوسیزده نفر به تعداد بدریّون [می‌آیند در حالی‌که تعدادشان] کامل شده و این سخن الهی است: أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً إِنَّ اللهَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیر ٌو به این ترتیب خداوند آن مرد را (یار امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)) در حالی‌که نشسته و دست و پای خود را جمع کرده است، در همان حالت [و به سرعت] به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می‌رساند.
السّجّاد (علیه السلام)- الفُقَدَاءُ قَوْمٌ یُفْقَدُونَ مِنْ فُرُشِهِمْ فَیُصْبِحُونَ بِمَکَّهًَْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً وَ هُمْ أَصْحَابُ الْقَائِم (عجل الله تعالی فرجه الشریف).
امام سجاد (علیه السلام) منظور از «فقراء» گروهی هستند که از بسترهایشان غیب می‌شوند و صبح در مکّه خواهند بود؛ و این همان قول خدای عزّوجلّ است: أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً و آنان یاران قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هستند.
الباقر (علیه السلام)- {عَنْ عَبْدِالْأَعْلَی الْحَلَبِیِّ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَر (علیه السلام)} هُوَ وَ اللَّهِ قَوْلُ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) الْمَفْقُودُونَ عَنْ فُرُشِهِمْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ فَاسْتَبِقُوا الْخَیْراتِ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً أَصْحَابُ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) الثَّلَاثُمِائَهًِْ وَ الْبِضْعَهًَْ عَشَرَ رَجُلًا قَالَ هُمْ وَ اللَّهِ الْأُمَّهًُْ الْمَعْدُودَهًُْ الَّتِی قَالَ اللَّهُ فِی کِتَابِهِ وَ لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلی أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ قَالَ یَجْتَمِعُونَ فِی سَاعَهًٍْ وَاحِدَهًٍْ قَزَعاً کَقَزَعِ الْخَرِیف.
امام باقر (علیه السلام) عبدالأعلی حلبی از امام باقر (علیه السلام) نقل کرده است: سوگند به خدا! که این سخن علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) است که فرمود: «[یار امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) [هنگام ظهور امام (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و برای رسیدن به محضر ایشان] از بسترش ناپدید می‌گردد [و به نزد حضرت می‌رود] و این سخن پروردگار است. فَاسْتَبِقُوا الْخَیْراتِ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمیعاً یاران حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) سیصدو اندی نفرند». به خدا سوگند! ایشان همان امّت معیّنی هستند که خداوند درباره‌ی آنها در کتابش ذکر کرده است: و اگر مجازات را تا زمان محدودی از آنها به تأخیر اندازیم. (هود/۸) [آنها] ظرف یک ساعت به مانند ابرهای باران‌زای فصل پاییز جمع می‌شوند.
السّجّاد (علیه السلام)- المَفْقُودُونَ عَنْ فُرُشِهِمْ ثَلَاثُمِائَهًٍْ وَ ثَلَاثَهًَْ عَشَرَ رَجُلًا عِدَّهًُْ أَهْلِ بَدْرٍ فَیُصْبِحُونَ بِمَکَّهًَْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً وَ هُمْ أَصْحَابُ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف).
امام سجاد (علیه السلام) آنها (یاران امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)) که شبانه از بستر خوابشان، غیب‌شده [و به نزد امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)برده‌می‌شوند]، سیصد و سیزده نفر به تعداد اهل بدر هستند که تا صبح خود را به مکّه می‌رسانند و آن قول خدای تعالی است که می‌فرماید: أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمیعاً و آنان اصحاب قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هستند.
الباقر (علیه السلام)- فَیَکُونُ أَوَّلُ مَنْ یُبَایِعُهُ جَبْرَئِیلَ ثُمَّ الثَّلَاثَمِائَهًِْ وَ الثَّلَاثَهًَْ عَشَرَ فَمَنْ کَانَ ابْتُلِیَ بِالْمَسِیرِ وَافَی وَ مَنْ لَمْ یُبْتَلَ بِالْمَسِیرِ فُقِدَ عَنْ فِرَاشِهِ وَ هُوَ قَوْلُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) هُمُ الْمَفْقُودُونَ عَنْ فُرُشِهِمْ وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ فَاسْتَبِقُوا الْخَیْراتِ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً.
امام باقر (علیه السلام) نخستین کسی که با او (امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)) بیعت می‌کند جبرئیل (علیه السلام) است. آنگاه سیصدوسیزده نفر با وی بیعت می‌نمایند. هرکس [از یارانش که] به راه افتد، به زودی به او می‌رسد و هرکس به راه نیفتد در رختخوابش ناپدید می‌شود؛ [یعنی از همانجا که خوابیده ناگهان غیب می‌شود و نزد امام (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می‌رسد]. این است معنی گفته‌ی حضرت علی (علیه السلام) که فرمود: «آنان (یاران امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)) [هنگام ظهور و برای رسیدن به محضر امام (عجل الله تعالی فرجه الشریف)] از بسترشان غیب می‌شوند». چنانکه خداوند می‌فرماید: فَاسْتَبِقُوا الْخَیْراتِ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مُفَضَلِ عَنِ الصّادق (علیه السلام): إِذَا أُذِنَ الْإِمَامُ دَعَا اللَّهَ بِاسْمِهِ الْعِبْرَانِیِّ فَأُتِیحَتْ لَهُ صَحَابَتُهُ الثَّلَاثُمِائَهًِْ وَ ثَلَاثَهًَْ عَشَرَ قَزَعٌ کَقَزَعِ الْخَرِیفِ وَ هُمْ أَصْحَابُ الْأَلْوِیَهًِْ مِنْهُمْ مَنْ یُفْقَدُ عَنْ فِرَاشِهِ لَیْلًا فَیُصْبِحُ بِمَکَّهًَْ وَ مِنْهُمْ مَنْ یُرَی یَسِیرُ فِی السَّحَابِ نَهَاراً یُعْرَفُ بِاسْمِهِ وَ اسْمِ أَبِیهِ وَ حِلْیَتِهِ وَ نَسَبِهِ قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ أَیُّهُمْ أَعْظَمُ إِیمَاناً قَالَ الَّذِی یَسِیرُ فِی السَّحَابِ نَهَاراً وَ هُمُ الْمَفْقُودُونَ وَ فِیهِمْ نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً.
امام صادق (علیه السلام) مفضّل از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است: هنگامی که به امام (عجل الله تعالی فرجه الشریف) اجازه‌ی [ظهور] داده‌می‌شود، خدا را به نام عبرانیش می‌خواند؛ سیصدوسیزده نفر یاران او همچون پاره‌پاره‌های ابر پاییزی گردش جمع می‌شوند؛ آنان پرچمدارن او هستند. بعضی از ایشان شبانه از بسترشان ناپدید می‌گردند [امّا] بامداد در مکّه حاضرند و پاره‌ای از ایشان [نیز] دیده می‌شود که در روز بر روی ابر می‌روند [درحالی‌که] نام خود او و پدرشان و نیز مشخّصات و نسبشان، شناخته شده است. عرض کردم: «فدایت گردم! کدام یک از ایشان از نظر ایمان برترند»؟ فرمود: «همانان که در روز، میان ابر می‌روند؛ و ایشانند آن ناپدیدشوندگان‌اند و این آیه در مورد آنان نازل شده است: أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً.
الصّادق (علیه السلام)- إِنَّ أَصْحابَ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) یَلْقَی بَعْضُهُمْ بَعْضاً کَأَنَّهُمْ بَنُو أَبٍ و أُمٍّ وَ إِنِ افْتَرَقُوا افْتَرَقُوا عَشَاءً وَ الْتَقَوْا غُدْوَهًًْ وَ ذلِکَ تَأْوِیلُ هَذِهِ الْآیَهًِْ فَاسْتَبِقُوا الْخَیْراتِ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللهُ جَمِیعاً.
امام صادق (علیه السلام) یاران حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف)یکدیگر را همانند [آشنایان] ملاقات می‌کرده و باهم سخن می‌گویند و اگر شب از یکدیگر جدا شوند، صبح هنگام یکدیگر را ملاقات می‌کنند و تأویل آیه‌ی فَاسْتَبِقُواْ الْخَیرَاتِ أَینَ مَا تَکُونُواْ یأْتِ بِکُمُ اللّه جَمِیعًا این است.
ابن‌عباس (رحمة الله علیه)- أَصْحَابُ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) یَجْمَعُهُمُ اللَّهُ فِی یَوْمٍ وَاحِدٍ.
ابن‌عباس (رحمة الله علیه) خداوند یاران قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را در یک روز جمع می‌کند.