آیه بَلى مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطيئَتُهُ فَأُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ [81]
آرى، كسانى كه مرتكب گناه شوند و آثار گناه، سراسر وجودشان را بپوشاند، آنها اهل آتشند؛ و جاودانه درآن خواهندبود.
العسکری (علیه السلام)- السَّیِّئَهًُْ الْمُحِیطَهًُْ بِهِ أَنْ تُخْرِجَهُ عَنْ جُمْلَهًِْ دِینِ اللَّهِ وَ تَنْزِعَهُ عَنْ وَلَایَهًِْ اللَّهِ الَّتِی یُؤْمِنُهُ مِنْ سَخَطِ اللَّهِ وَ هِیَ الشِّرْکُ بِاللَّهِ وَ الْکُفْرُ بِهِ وَ الْکُفْرُ بِنُبُوَّهًِْ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) رَسُولِ اللَّهِ وَ الْکُفْرُ بِوَلَایَهًِْ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) وَ خُلَفَائِهِ کُلُّ وَاحِدٍ مِنْ هَذِهِ سَیِّئَهًٌْ تُحِیطُ بِهِ أَیْ تُحِیطُ بِأَعْمَالِهِ فَتُبْطِلُهَا وَ تَمْحَقُهَا ... إِنَّ وَلَایَهًَْ أَضْدَادِ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ مُخَالَفَهًَْ عَلِیٍّ (علیه السلام) سَیِّئَهًٌْ لَا یَنْفَعُ مَعَهَا شَیْءٌ إِلَّا مَا یَنْفَعُهُمُ بِطَاعَاتِهِمْ فِی الدُّنْیَا بِالنِّعَمِ وَ الصِّحَّهًِْ وَ السَّعَهًِْ فَیَرُدُّوا الْآخِرَهًَْ وَ لَا یَکُونَ لَهُمْ إِلَّا دَائِمُ الْعَذَابِ.
امام عسکری (علیه السلام) گناهی که گناهکار را در میان گرفته و احاطه می‌کند همان گناهی است که او را از بوته‌ی دین خدا خارج می‌کند و از ولایت او که موجب در امان‌بودن از خشم خداست بی‌بهره می‌سازد آن گناه، شرک و کفر به خدا و کفر به پیامبری محمّد (رسول‌خدا (و کفر به ولایت علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) و جانشینان اوست. که [گناهکار] هرکدام از این گناهان را مرتکب شود عذاب، او را در میان گرفته و احاطه می‌کند؛ یعنی کردارش را فرامی‌گیرد و همه را باطل کرده و از بین می‌برد ... دوست‌داشتن دشمنان علی (علیه السلام) و مخالفت با او، گناهی است که با وجودش هیچ‌چیز بهره‌ای [به انسان] نمی‌رساند، جز اینکه [این دشمنان حضرت علی (علیه السلام) که طاعاتی انجام داده‌اند،] در دنیا به‌خاطر طاعاتشان از نعمت، تندرستی و آسودگی بهره‌مند گردند و چون به آخرت درآیند تنها عذاب پایدار است که نصیبشان می‌شود.
الباقر (علیه السلام)- إِذَا جَحَدَ إِمَامَهًَْ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام).
امام باقر (علیه السلام) وقتی امامت امیرالمؤمنین (علیه السلام) را انکار کنند. [گناه آنها را در برمی‌گیرد].
الکاظم (علیه السلام)- فِی قَولِهِ تَعَالَی بَلی مَنْ کَسَبَ سَیِّئَهًًْ قَالَ: بُغضُنَا وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُهُ قَالَ: مَن شَرَکَ فِی دِمَائِنَا.
امام کاظم (علیه السلام) [در این آیه فاعل سیّئه] یعنی کسی‌که با ما کینه داشته‌باشد و منظور از احاطه‌شدن در گناهان، کسی است که در خون ما (قتل) شرکت کند.
الکاظم (علیه السلام)- أَحاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُهُ قَالَ: الْإِذَاعَهًُْ عَلَیْنَا حَدِیثَنَا ... السَّیِّئَهًُْ بُغْضُنَا أَهْلَ الْبَیْتِ (علیهم السلام).
امام کاظم (علیه السلام) گناه، آنها را به‌سبب افشای اسرار احاطه می‌کند و سیّئه همان بغض و کینه‌ی اهل‌بیت (علیهم السلام) است.
ابن‌عباس (رحمة الله علیه)- وَ غَیرُهُ السَّیِّئَهًُْ هُنَا الشِّرکُ.
ابن‌عباس (رحمة الله علیه) منظور از سیّئه در اینجا شرک است.
الهادی (علیه السلام)- مَنْ زَعَمَ أَنَ اللَّهَ یَدْفَعُ عَنْ أَهْلِ الْمَعَاصِی الْعَذَابَ فَقَدْ کَذَّبَ اللَّهَ فِی وَعِیدِهِ حَیْثُ یَقُول بَلی مَنْ کَسَبَ سَیِّئَهًًْ وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُهُ فَأُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِیها خالِدُونَ.
امام هادی (علیه السلام) هرکه پندارد خدا کیفر را از گنهکاران بازمی‌دارد، تهدید خداوند را دروغ شمرده است؛ چرا که او می‌فرماید: بَلی مَنْ کَسَبَ سَیِّئَةً وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطیئَتُهُ فَأُولئِکَ أَصْحابُ النّارِ هُمْ فیها خالِدُونَ.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)! مَنْ أَصْحَابُ النَّارِ؟ قَالَ: مَنْ قَاتَلَ عَلِیّاً (علیه السلام) بَعْدِی فَأُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ مَعَ الْکُفَّارِ فَقَدْ کَفَرُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ.
پیامبر ( به ایشان عرض کردند: «ای رسول‌خدا (! اهل آتش چه کسانی هستند»؟ فرمود: «آنان که پس از من به ستیز با علی (علیه السلام) برخیزند، به همراه کافران، اهل آتش هستند؛ چرا که وقتی حق نزدشان آمده به آن کفر ورزیده‌اند».
العسکری (علیه السلام)- فَأُولئِکَ عَامِلُو هَذِهِ السَّیِّئَهًِْ الْمُحِیطَهًِْ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِیها خالِدُونَ.
امام عسکری (علیه السلام) کسانی‌که این گناه را که آنها را در برمی‌گیرد انجام داده‌اند، اهل آتش بوده و در آن عذاب، دائمی‌اند.
الصّادق (علیه السلام)- فَلَمَّا أَنْ تَوَلَّوْا کُلَّ إِمَامٍ جَائِرٍ لَیْسَ مِنَ اللَّهِ خَرَجُوا بِوَلَایَتِهِمْ إِیَّاهُ مِنْ نُورِ الْإِسْلَامِ إِلَی ظُلُمَاتِ الْکُفْرِ فَأَوْجَبَ اللَّهُ لَهُمُ النَّارَ مَعَ الْکُفَّارِ فَأُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِیها خالِدُونَ.
امام صادق (علیه السلام) چون از هر پیشوای ستمگری که از جانب خدا نبود پیروی‌کردند، به‌واسطه‌ی پیروی [از آن پیشوای ستمگر] از نور اسلام به ظلمات کفر گراییدند؛ سپس خدا برای ایشان همراه‌بودن با کفّار را در دوزخ واجب ساخت «آنها دوزخیانند و در آن جاودان باشند».
الکاظم (علیه السلام)- لَا یُخَلِّدُ اللَّهُ فِی النَّارِ إِلَّا أَهْلَ الْکُفْرِ وَ الْجُحُودِ وَ أَهْلَ الضَّلَالِ وَ الشِّرْک.
امام کاظم (علیه السلام) خدا کسی را در آتش دوزخ مخلّد و جاوید نمی‌کند؛ مگر اهل کفر، جحود، ضلالت و شرک را.