آیه ثُمَّ أَنْتُمْ هؤُلاءِ تَقْتُلُونَ أَنْفُسَكُمْ وَ تُخْرِجُونَ فَريقاً مِنْكُمْ مِنْ دِيارِهِمْ تَظاهَرُونَ عَلَيْهِمْ بِالْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ إِنْ يَأْتُوكُمْ أُسارى تُفادُوهُمْ وَ هُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيْكُمْ إِخْراجُهُمْ أَ فَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتابِ وَ تَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَما جَزاءُ مَنْ يَفْعَلُ ذلِكَ مِنْكُمْ إِلاَّ خِزْيٌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ يُرَدُّونَ إِلى أَشَدِّ الْعَذابِ وَ مَا اللهُ بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ [85]
و شما آنهايى هستيد كه يكديگر را می‌كشيد و جمعى از خودتان را از سرزمينشان بيرون می‌كنيد؛ و در اين گناه و تجاوز، از يكديگر پشتيبانى می‌كنيد؛ [و اين‌ها همه نقض پيمانى است كه با خدا بسته‌ايد] درحالی‌كه اگر بعضى از آنها به صورت اسيران نزد شما آيند، فديه‌ي آنان را مى‌دهيد [و آزادشان مى‌كنيد]؛ با اينكه بيرون‌ساختن آنان بر شما حرام بود. آيا به بعضى از دستورات كتاب خدا ايمان مى‌آوريد، و به بعضى كافر مى‌شويد؟! كيفر كسى از شما كه اين عمل [تبعيض در ميان احكام و قوانين الهى] را انجام دهد، جز رسوايى در اين جهان چيزى نخواهدبود و روز رستاخيز به شديدترين عذاب‌ها گرفتار مى‌شوند. و خداوند از آنچه انجام مى‌دهيد غافل نيست.
العسکری (علیه السلام)- ثُمَّ أَنْتُمْ مَعَاشِرَ الْیَهُودِ ... یَا مَعْشَرَ الْیَهُودِ.
امام عسکری (علیه السلام) شما ای گروه یهودیان! ... ای گروه یهودیان!
الباقر (علیه السلام)- إِنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) خَطَبَ النَّاسَ بِالْمَدِینَهًِْ بَعْدَ سَبْعَهًِْ أَیَّامٍ مِنْ وَفَاهًِْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَقَال ... وَ إِنِّی فِیکُمْ أَیُّهَا النَّاسُ کَهَارُونَ (علیه السلام) فِی آلِ فِرْعَوْنَ وَ کَبَابِ حِطَّهًٍْ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ وَ کَسَفِینَهًِْ نُوحٍ (علیه السلام) فِی قَوْمِ نُوحٍ إِنِّی النَّبَأُ الْعَظِیمُ وَ الصِّدِّیقُ الْأَکْبَرُ وَ عَنْ قَلِیلٍ سَتَعْلَمُونَ مَا تُوعَدُونَ وَ هَلْ هِیَ إِلَّا کَلُعْقَهًِْ الْآکِلِ وَ مَذْقَهًِْ الشَّارِبِ وَ خَفْقَهًِْ الْوَسْنَانِ ثُمَّ تُلْزِمُهُمُ الْمَعَرَّاتُ خِزْیاً فِی الدُّنْیَا وَ یَوْمَ الْقِیامَهًِْ یُرَدُّونَ إِلی أَشَدِّ الْعَذابِ وَ مَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا یَعْمَلُونَ فَمَا جَزَاءُ مَنْ تَنَکَّبَ مَحَجَّتَهُ وَ أَنْکَرَ حُجَّتَهُ وَ خَالَفَ هُدَاتَهُ وَ حَادَّ عَنْ نُورِهِ وَ اقْتَحَمَ فِی ظُلَمِهِ وَ اسْتَبْدَلَ بِالْمَاءِ السَّرَابَ وَ بِالنَّعِیمِ الْعَذَابَ وَ بِالْفَوْزِ الشَّقَاءَ وَ بِالسَّرَّاءِ الضَّرَّاءَ وَ بِالسَّعَهًِْ الضَّنْکَ إِلَّا جَزَاءُ اقْتِرَافِهِ وَ سُوءُ خِلَافِهِ فَلْیُوقِنُوا بِالْوَعْدِ عَلَی حَقِیقَتِهِ وَ لْیَسْتَیْقِنُوا بِمَا یُوعَدُون.
امام باقر (علیه السلام) امیرالمؤمنین (علیه السلام) هفت روز پس از رحلت پیامبر (برای مردم مدینه چنین خطبه‌خواند: «ای مردم! من در میان شما مانند هارون (علیه السلام) در میان فرعونیان هستم؛ و چون دروازه حطّه (که بنی‌اسرائیل مأمور شدند از آن بگذرند تا گناهشان بریزد) در میان بنی‌اسرائیل هستم؛ و چون کشتی نوح (علیه السلام) در میان قوم نوح (علیه السلام) هستم؛ من نبأعظیم (خبر بس بزرگ) و صدّیق اکبر (راستگوی بزرگ) هستم و به‌زودی وعده‌هایی را که به شما داده‌شده خواهیددانست و آیا جز این است که این زمان (زمان سر رسیدن این وعده‌ها) بیش از زمان خوردن یک لقمه توسّط شخص خورنده و نوشیدن جرعه‌ای آب توسّط شخص تشنه و مدّت زمان چرت‌زدن شخصی که خوابش عمیق نشده است؟! پس از گذشت این زمان کوتاه [افرادی که مرتکب گناه شده‌اند] عواقب گناهشان گریبانگیر آنان می‌شود و موجب رسوایی دنیایشان می‌گردد و در آخرت به سخت‌ترین عذاب دچار می‌گردند و خدا از کارهایی که می‌کنند غافل نیست. پس کسی‌که از راه روشن خود منحرف گشته؛ حجّت و دلیل روشنش را منکر شده؛ با راهنمایان خود مخالفت کرده؛ از نور خود دور شده؛ در تاریکی فرورفته؛ به جای آب، سراب را گرفته؛ نعمت را به عذاب تبدیل کرده؛ به جای رستگاری به بدبختی گراییده؛ خوشی را با دشواری و فراخی را با سختی عوض کرده، [پس چنین کسی] سزایش جز سزای ارتکاب گناهانش و بدی خلاف‌کاریش چیست؟! پس باید به وعده‌ی خدا از روی حقیقت یقین کنند و بدانچه وعده داده‌شده‌اند یقین پیدا کنند».
العسکری (علیه السلام)- یَقْتُلُ بَعْضُکُمْ بَعْضاً.
امام عسکری (علیه السلام) برخی از شما برخی دیگر را می‌کشید.
العسکری (علیه السلام)- تُخْرِجُونَ فَرِیقاً مِنْکُمْ مِنْ دِیارِهِمْ غَضَباً وَ قَهْراً.
امام عسکری (علیه السلام) گروهی گروه دیگر را از روی خشم و زور، از شهر و دیار خود خارج [و تبعید] می‌کنید.
العسکری (علیه السلام)- یُظَاهِرُ بَعْضُکُمْ بَعْضاً عَلَی إِخْرَاجِ مَنْ تُخْرِجُونَهُ مِنْ دِیَارِهِمْ وَ قَتْلِ مَنْ تَقْتُلُونَهُمْ.
امام عسکری (علیه السلام) به یکدیگر در این آواره‌کردن و کشتن همدیگر، کمک می‌کنید.
العسکری (علیه السلام)- بِغَیْرِ حَقٍّ.
امام عسکری (علیه السلام) به ناحق [چنین می‌کنید].
العسکری (علیه السلام)- بِالتَّعَدِّی تَتَعَاوَنُونَ وَ تَتَظَاهَرُونَ.
امام عسکری (علیه السلام) در تجاوز با هم کمک می‌کنید و هم‌دست می‌شوید.
العسکری (علیه السلام)- یَعْنِی هَؤُلَاءِ الَّذِینَ تُخْرِجُونَهُمْ أَیْ تَرُومُونَ إِخْرَاجَهُمْ وَ قَتْلَهُمْ ظُلْماً إِنْ یَأْتُوکُمْ أُساری قَدْ أَسَرَهُمْ أَعْدَاؤُکُمْ وَ أَعْدَاؤُهُمْ.
امام عسکری (علیه السلام) منظور همان‌هایی که از شهر اخراج کردید یعنی قصد اخراج و کشتار ظالمانه‌ی آنها کردید اگر به دست دشمنان شما و دشمنان آنها اسیر شوند [فدیه می‌پردازید].
العسکری (علیه السلام)- تُفادُوهُمْ مِنَ الْأَعْدَاءِ بِأَمْوَالِکُمْ.
امام عسکری (علیه السلام) به‌وسیله‌ی مال‌های خود خونبهای ایشان را می‌دهید تا از دست دشمنان آزاد شوند.
العسکری (علیه السلام)- أَعَادَ قَوْلَهُ إِخْراجُهُمْ وَ لَمْ یَقْتَصِرْ عَلَی أَنْ یَقُولَ وَ هُوَ مُحَرَّمٌ عَلَیْکُمْ لِأَنَّهُ لَوْ قَالَ ذَلِکَ لَرُئِیَ أَنَّ الْمُحَرَّمَ إِنَّمَا هُوَ مُفَادَاتُهُمْ.
امام عسکری (علیه السلام) [خداوند در این بخش آیه] مجدداً کلمه‌ی إِخْراجُهُمْ را آورده و به اختصار نگفته وَ هُوَ مُحَرَّمٌ عَلَیْکُمْ چون اگر إِخْراجُهُمْ را نمی‌فرمود، خیال می‌کردند فدیه‌دادن بر آنها حرام است.
العسکری (علیه السلام)- وَ هُوَ الَّذِی أَوْجَبَ عَلَیْهِمُ الْمُفَادَاتِ وَ تَکْفُرُونَ بِبَعْضٍ وَ هُوَ الَّذِی حَرَّمَ قَتْلَهُمْ وَ إِخْرَاجَهُمْ فَقَالَ فَإِذَا کَانَ قَدْ حَرَّمَ الْکِتَابُ قَتْلَ النُّفُوسِ وَ الْإِخْرَاجَ مِنَ الدِّیَارِ کَمَا فَرَضَ فِدَاءَ الْأُسَرَاءِ فَمَا بَالُکُمْ تُطِیعُونَ فِی بَعْضٍ وَ تَعْصُونَ فِی بَعْضِ کَأَنَّکُمْ بِبَعْضٍ کَافِرُونَ وَ بِبَعْضٍ مُؤْمِنُونَ.
امام عسکری (علیه السلام) به مقداری از کتاب که وجوب خونبهادادن است ایمان می‌آورید ولی نسبت به مقداری از کتاب که حرمت اخراج و تبعید و قتل است کافرید. در صورتی که کتاب شما، قتل نفس و تبعید از سرزمین را حرام کرده؛ همان‌طور که خونبهادادن را واجب نموده است. چرا به بعضی ایمان دارید و نسبت به بقیّه کافرید. گویا شما به برخی [آیات] مؤمن و به برخی [دیگر] کافر هستید.
السّجّاد (علیه السلام)- وَ أَیُّ آیَهًٍْ أَعْظَمُ مِنْ حُجَّهًِْ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ عَلَی خَلْقِهِ وَ أَمِینِهِ فِی بِلَادِهِ وَ شَاهِدِهِ عَلَی عِبَادِهِ مِنْ بَعْدِ مَا سَلَفَ مِنْ آبَائِهِ الْأَوَّلِینَ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ آبَائِهِ الْآخِرِینَ مِنَ الْوَصِیِّینَ عَلَیْهِمْ أَجْمَعِینَ رَحْمَهًُْ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ فَأَیْنَ یُتَاهُ بِکُمْ وَ أَیْنَ تَذْهَبُونَ کَالْأَنْعَامِ عَلَی وُجُوهِکُمْ عَنِ الْحَقِّ تَصْدِفُونَ وَ بِالْبَاطِلِ تُؤْمِنُونَ وَ بِنِعْمَهًِْ اللَّهِ تَکْفُرُونَ أَوْ تُکَذِّبُونَ فَمَنْ یُؤْمِنُ بِبَعْضِ الْکِتَابِ وَ یُکَفِّرُ بِبَعْضٍ فَما جَزاءُ مَنْ یَفْعَلُ ذلِکَ مِنْکُمْ وَ مِنْ غَیْرِکُمْ إِلَّا خِزْیٌ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا.
امام سجاد (علیه السلام) کدام آیه‌ی خدا بزرگتر از حجّت خدا و پیشوای مردم است که او (امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)) امین وحی و گواه بر بندگان‌اند، که پس از پدران گرامیش از پیامبران (علیهم السلام) و اوصیاء عظام آمده‌اند در چه سرگردانی هستید؟ کجا می‌روید؟ مانند چهارپایان سر به زیر انداخته‌اید؛ گرایش به باطل پیدا کرده و از حق گریزانید و به نعمت خدا کفر می‌ورزید یا تکذیب می‌کنید. هرکس به برخی از آیات قرآن ایمان‌آورد و برخی دیگر را نپذیرد چنین کسی چه از شما باشد چه از غیر شما جز خواری و ذلّت در دنیای زودگذر چه نصیبی دارد؟!
امیرالمؤمنین (علیه السلام)- وَ أَمَّا الْوَجْهُ الثَّالِثُ مِنَ الْکُفْرِ؛ فَهُوَ کُفْرُ التَّرْکِ لِمَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ وَ هُوَ مِنَ الْمَعَاصِی قَالَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ ... أَ فَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْکِتابِ وَ تَکْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَکَانُوا کُفَّاراً لِتَرْکِهِمْ مَا أَمَرَ اللهُ تَعَالَی بِهِ.
امام علی (علیه السلام) قسم سوّم از کفر، ترک اوامر خداوند می‌باشد که از معصیت‌ها شمرده می‌شود. خداوند متعال فرموده است: أَ فَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْکِتابِ وَ تَکْفُرُونَ بِبَعْضٍ خداوند آنها را کافر خوانده زیرا آنان اوامر او را اطاعت نکردند.
الهادی (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ جَلَّ‌وَ‌عَزَّ جَازَی الْعِبَادَ عَلَی أَعْمَالِهِمْ وَ یُعَاقِبُهُمْ عَلَی أَفْعَالِهِمْ بِالاسْتِطَاعَهًِْ الَّتِی مَلَّکَهُمْ إِیَّاهَا فَأَمَرَهُمْ وَ نَهَاهُمْ بِذَلِکَ وَ نَطَقَ کِتَابُه مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلا یُجْزی إِلَّا مِثْلَها وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ.
امام هادی (علیه السلام) خداوند عزّوجلّ بندگان را بر پایه‌ی کردار خودشان کیفر می‌دهد و آنها را به سبب کارها [ی بد]شان به علّت توانایی [و اختیاری] که به آنها داده و به آنها امر و نهی فرموده، بازخواست می‌کند و قرآنش بدین گویاست: کسی که کار نیکی پیش آورد، ده چندان آن پاداش دارد و هرکه کار بدی پیش آورد، جز همانند آن کیفر نیابد و بر ایشان ستم نمی‌رود.
العسکری (علیه السلام)- ذُلٌّ فِی الْحَیاهًِْ الدُّنْیا جِزْیَهًٌْ تُضْرَبُ عَلَیْهِ یُذَلُّ بِهَا.
امام عسکری (علیه السلام) [کیفر شما یهودیان] خواری و ذلّت در زندگی است که باید جزیه بپردازید. تا ذلیل شوید.
السّجّاد (علیه السلام)- خِزْیٌ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا الْفَانِیَهًِْ وَ طُولِ عَذَابِ الْآخِرَهًِْ الْبَاقِیَهًِْ وَ ذَلِکَ وَ اللَّهِ الْخِزْیُ الْعَظِیمُ.
امام سجاد (علیه السلام) چنین کسی جز خواری و ذلّت در دنیای زودگذر و عذاب طولانی در آینده‌ی رستاخیز، نخواهدداشت و به خدا قسم این یک بدبختی بزرگ است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- فِی کِتَابِ عِلَلِ الشَّرَائِعِ بِاِسنَادِهِ اِلَی عَبدِ‌اللهِ‌بنِ‌یَزِیدِ‌بنِ سَلَامٍ اَنَّهُ سَأَلَ رَسُولُ اللهِ (صلی الله علیه و آله) قَالَ: فَأَخْبِرْنِی عَنِ الْقِیَامَهًِْ لِمَ سُمِّیَتِ الْقِیَامَهًَْ؟ قَالَ: لِأَنَ فِیهَا قِیَامَ الْخَلْقِ لِلْحِسَاب.
پیامبر ( إبن‌سلام از پیامبر (سوال کرد: بفرمایید چرا به قیامت، «قیامت» می‌گویند؟ فرمود: «زیرا در قیامت، مردم برای حسابرسی قیام می‌کنند».
العسکری (علیه السلام)- الی جِنْسِ أَشَدِّ الْعَذَابِ یَتَفَاوَتُ ذَلِکَ عَلَی قَدْرِ تَفَاوُتِ مَعَاصِیهِمْ.
امام عسکری (علیه السلام) در قیامت رهسپار شدیدترین عذاب می‌شوند که بر حسب معصیت افراد نوع عذاب متفاوت است.
العسکری (علیه السلام)- یَعْمَلُ هَؤُلَاءِ الْیَهُودُ.
امام عسکری (علیه السلام) آنچه این یهود می‌کنند. [از خدا پنهان نیست].