آیه إِِنَّ الَّذينَ يَكْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَيِّناتِ وَ الْهُدى مِنْ بَعْدِ ما بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتابِ أُولئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللهُ وَ يَلْعَنُهُمُ اللاَّعِنُونَ [159]
كسانى كه دلايل روشن، و هدايتى را كه نازل كرده‌ايم، پس از آن كه آن را در كتاب [آسمانى آنها] براى مردم بيان نموديم،كتمان كنند، خدا آنها را لعنت مى‌كند؛ و همه‌ي لعن‌كنندگان نيز، آنها را لعن مى‌كنند.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- لَیْسَ کُلُّ ذِی عَیْنٍ یُبْصِرُ وَ لَا کُلُّ ذِی أُذُنٍ یَسْمَعُ فَتَصَدَّقُوا عَلَی أُولِی الْعُقُولِ الزَّمِنَهًِْ وَ الْأَلْبابِ الْحَائِرَهًِْ بِالْعُلُومِ الَّتِی هِیَ أَفْضَلُ صَدَقاتِکُمْ ثُمَّ تَلَا إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَیِّناتِ وَ الْهُدی الْآیَهًَْ.
امام علی (علیه السلام) [لزوماً] هرکه چشم دارد نمی‌بیند و هرکه گوش دارد، نمی‌شنود. پس عاقلان زمان‌ها و خردمندان غوطه‌ور در علوم را [با تعلیم آنان] صدقه بدهید که این از همه‌ی صدقات شما برتر است ... إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَیِّناتِ وَ الْهُدی ...
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ سُئِلَ عَنْ عِلْمٍ یَعْلَمُهُ فَکَتَمَهُ أُلْجِمَ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ بِلِجَامٍ مِنْ نَار وَ هُوَ قَولِهِ: أُولئِکَ یَلْعَنُهُمُ اللهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللاَّعِنُون.
پیامبر ( اگر از کسانی درباره‌ی دانشی پرسیده‌شود و آنها در حالی‌که از آن آگاه هستند آن [دانش] را کتمان کنند، در روز قیامت، افساری از آتش بر دهان آنان زده خواهدشد و آیه‌ی أُولَئِکَ یلعَنُهمُ اللّه وَیلْعَنُهمُ اللَّاعِنُونَ در شأن آنان است.
الباقر (علیه السلام)- أَنَّ رَجُلًا أَتَی سَلْمَانَ الْفَارِسِیَّ (رحمة الله علیه) فَقَالَ: حَدِّثْنِی فَسَکَتَ عَنْهُ ثُمَّ عَادَ فَسَکَتَ فَأَدْبَرَ الرَّجُلُ وَ هُوَ یَقُولُ وَ یَتْلُو هَذِهِ الْآیَهًَْ إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَیِّناتِ وَ الْهُدی مِنْ بَعْدِ ما بَیَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِی الْکِتابِ فَقَالَ لَهُ: أَقْبِلْ إِنَّا لَوْ وَجَدْنَا أَمِیناً لَحَدَّثْنَاهُ.
امام باقر (علیه السلام) مردی نزد سلمان فارسی (رحمة الله علیه) آمد و گفت: «برایم حدیث و سخن بگو»! سلمان سکوت کرد. او دوباره تکرار کرد. سلمان ساکت ماند. پس مرد بازگشت در حالی‌که این آیه را تلاوت می‌کرد: إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَیِّناتِ وَ الْهُدی مِنْ بَعْدِ ما بَیَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِی الْکِتابِ پس سلمان (رحمة الله علیه) گفت: «پیش بیا! ما اگر فرد امینی را بیابیم حتماً برای او روایت می‌کنیم».
الصّادق (علیه السلام)- فِی عَلِیٍّ (علیه السلام).
امام صادق (علیه السلام) در شأن علی (علیه السلام) نازل شده است.
الصّادق (علیه السلام)- عَیَاشِی عَن بَعضِ اَصحَابِنَا عَن أَبِیعَبدِالله (علیه السلام) قُلْتُ لَهُ أَخْبِرْنِی عَنْ قَوْلِهِ إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَیِّناتِ وَ الْهُدی مِنْ بَعْدِ ما بَیَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِی الْکِتابِ قَالَ: نَحْنُ یَعْنِی بِهَا وَ اللَّهُ الْمُسْتَعانُ إِنَّ الرَّجُلَ مِنَّا إِذَا صَارَتْ إِلَیْهِ لَمْ یَکُنْ لَهُ أَوْ لَمْ یَسَعْهُ إِلَّا أَنْ یُبَیِّنَ لِلنَّاسِ مَنْ یَکُونُ بَعْدَهُ.
امام صادق (علیه السلام) در تفسیر عیاشی آمده است: گفتم: «در مورد کلام خدا که می‌فرماید: إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَیِّناتِ وَ الْهُدی مِنْ بَعْدِ ما بَیَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِی الْکِتابِ برایم توضیح دهید». فرمود: «مقصود از [بیّنات و هدی] ما هستیم و خدا کمک کار ماست؛ [گویا سنّت شده] هرگاه مقام امامت به هریک از ما می‌رسد [مردم] به او رو نمی‌کنند و به سمت او نمی‌روند مگر آنکه [امام] بعدی بیاید و آن را برای مردم تبیین کند».
العسکری (علیه السلام)- البَیِّناتِ فِی صِفَهًِْ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ صِفَهًِْ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ حِلْیَتِهِ وَ الْهُدی مِنْ بَعْدِ ما بَیَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِی الْکِتابِ قَالَ: وَ الَّذِی أَنْزَلْنَاهُ مِنَ الْهُدَی وَ هُوَ مَا أَظْهَرْنَاهُ مِنَ الْآیَاتِ عَلَی فَضْلِهِمْ وَ مَحَلِّهِمْ کَالْغَمَامَهًِْ الَّتِی کَانَتْ تُظِلُّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فِی أَسْفَارِهِ وَ الْمِیَاهِ الْأُجَاجَهًِْ الَّتِی کَانَتْ تَعْذُبُ فِی الْآبَارِ وَ الْمَوَارِدِ بِبُزَاقِهِ وَ الْأَشْجَارِ الَّتِی تَتَهَدَّلُ ثِمَارُهَا بِنُزُولِهِ تَحْتَهَا وَ الْعَاهَاتِ الَّتِی کَانَتْ تَزُولُ عَمَّنْ یَمْسَحُ یَدَهُ عَلَیْهِ أَوْ یَنْفُثُ بِبُزَاقِهِ فِیهَا وَ کَالْآیَاتِ الَّتِی ظَهَرَتْ عَلَی عَلِیٍّ (علیه السلام) مِنْ تَسْلِیمِ الْجِبَالِ وَ الصُّخُورِ وَ الْأَشْجَارِ قَائِلَهًًْ یَا وَلِیَّ اللَّهِ وَ یَا خَلِیفَهًَْ رَسُولِ اللَّهِ وَ السُّمُومِ الْقَاتِلَهًِْ الَّتِی تَنَاوَلَهَا مَنْ سَمَّی بِاسْمِهِ عَلَیْهَا وَ لَمْ یُصِبْهُ بَلَاؤُهَا وَ الْأَفْعَالِ الْعَظِیمَهًِْ مِنَ التِّلَالِ وَ الْجِبَالِ الَّتِی اقْتَلَعَهَا وَ رَمَی بِهَا کَالْحَصَاهًِْ الصَّغِیرَهًِْ وَ کَالْعَاهَاتِ الَّتِی زَالَتْ بِدُعَائِهِ وَ الْآفَاتِ وَ الْبَلَایَا الَّتِی حَلَّتْ بِالْأَصِحَّاءِ بِدُعَائِهِ وَ سَائِرِ مَا خَصَّهُ بِهِ مِنْ فَضَائِلِهِ فَهَذَا مِنَ الْهُدَی الَّذِی بَیَّنَهُ اللَّهُ تَعَالَی لِلنَّاسِ فِی کِتَابِهِ.
امام عسکری (علیه السلام) «بیّنات» در مورد صفات محمّد (و علی (علیه السلام) و هدایتی است که در کتاب برای مردم بیان کردیم. خداوند فرمود: «آن هدایت‌هایی که نازل کردیم، که همان نشانه‌هایی از فضل و جایگاه پیامبر (است که برای مردم آشکار کردیم؛ همانند ابرهایی که در سفرهای رسول‌خدا (بر سر او سایه انداختند و آب‌های تلخ و شوری که با رسیدن بزاق دهان او به آن آب‌ها، شیرین وگوارا گشت و درختانی که چون حضرت به زیر آنها می‌نشست میوه‌هایش آویزان می‌شد و بیماری‌هایی که چون او بر سر فرد مبتلا دست می‌کشید، همه از بین می‌رفت و آفت‌هایی که با رسیدن آب دهانش نابود می‌شد و مانند نشانه‌هایی که در مورد علی (علیه السلام) آشکارکرد؛ از جمله‌ی آن نشانه‌ها تسلیم‌شدن کوه‌ها، صخره‌ها و درختان است؛ در حالی‌که او را ولیّ خدا و جانشین رسول‌خدا (می‌خواندند و نیز سموم کُشنده‌ای که خورنده‌ی آن، نام علی (علیه السلام) را بر آن می‌بُرد و آسیب نمی‌دید و کارهای بزرگی چون از جای‌کندن تپّه‌ها و کوه‌ها و پرتاب‌کردن آنها برای او [بَرنده‌ی نام علی (علیه السلام)] آسان است و آن کوه‌ها را جدا می‌کرد و همانند سنگریزه‌های کوچک آنها را پرتاب می‌کرد و بیماری‌هایی که با دعای او از بین می‌رفت و آفت‌ها و بلاهایی که با دعای حضرت، سالم و بی عیب و ضرر می‌شد و سایر فضایلی که مختصّ به اوست و این از جمله هدایت‌هایی است که خداوند در کتابش برای مردم بیان کرده است».
العسکری (علیه السلام)- فِیهِ وُجُوهٌ مِنْهَا یَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ أَنَّهُ لَیْسَ أَحَدٌ مُحِقّاً کَانَ أَوْ مُبْطِلًا إِلَّا وَ هُوَ یَقُولُ لَعَنَ اللَّهُ الْکَاتِمِینَ لِلْحَقِّ لَعَنَ اللَّهُ الظَّالِمِینَ إِنَّ الظَّالِمَ الْکَاتِمَ لِلْحَقِّ ذَلِکَ یَقُولُ أَیْضاً لَعَنَ اللَّهُ الظَّالِمِینَ الْکَاتِمِینَ فَهُمْ عَلَی هَذَا الْمَعْنَی فِی لَعْنِ کُلِّ اللَّاعِنِینَ وَ فِی لَعْنِ أَنْفُسِهِمْ وَ مِنْهَا أَنَّ الِاثْنَیْنِ إِذَا ضَجَرَ بَعْضُهُمَا عَلَی بَعْضٍ وَ تَلَاعَنَا ارْتَفَعَتِ اللَّعْنَتَانِ فَاسْتَأْذَنَتَا رَبَّهُمَا فِی الْوُقُوعِ بِمَنْ بُعِثَتَا إِلَیْهِ فَقَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ لِمَلَائِکَتِهِ انْظُرُوا فَإِنْ کَانَ اللَّاعِنُ أَهْلًا لِلَّعْنِ وَ لَیْسَ الْمَقْصُودُ بِهِ أَهْلًا فَأَنْزِلُوهُمَا جَمِیعاً بِاللَّاعِنِ وَ إِنْ کَانَ الْمُشَارُ إِلَیْهِ أَهْلًا وَ لَیْسَ اللَّاعِنُ أَهْلًا فَوَجِّهُوهُمَا إِلَیْهِ وَ إِنْ کَانَ جَمِیعاً لَهُمَا أَهْلًا فَوَجِّهُوا لَعْنَ هَذَا إِلَی ذَلِکَ وَ وَجِّهُوا لَعْنَ ذَلِکَ إِلَی هَذَا وَ إِنْ لَمْ یَکُنْ وَاحِدٌ مِنْهُمَا لَهَا أَهْلًا لِإِیمَانِهِمَا وَ إِنَّ الضَّجَرَ أَحْوَجَهُمَا إِلَی ذَلِکَ فَوَجِّهُوا اللَّعْنَتَیْنِ إِلَی الْیَهُودِ وَ الْکَاتِمِینَ نَعْتَ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ صِفَتَهُ وَ ذِکْرَ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ حِلْیَتَهُ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمَا وَ إِلَی النَّوَاصِبِ الْکَاتِمِینَ لِفَضْلِ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ الدَّافِعِینَ لِفَضْلِه.
امام عسکری (علیه السلام) در لعن‌کردن حالات متعدّدی است؛ از آن جمله آن است که لعنت کنندگان آنها را لعنت می‌کنند و کسی نیست که این لعن در حقّ او، درست یا نادرست باشد؛ مگر اینکه بگوید: «لعنت خدا بر کتمان‌کنندگان حق و بر ظالمین باد»! همانا ظلم‌کننده و کتمان‌کننده‌ی حق نیز می‌گوید: لعنت خدا برظالمین و پوشانندگان حق باد. پس ایشان، هم از سوی لعنت‌کنندگان و هم از سوی خودشان با وجود اینکه خود از جمله‌ی ایشان هستند نفرین می‌شوند. هنگامی‌که این دو گروه از دست یکدیگر به ستوه آمده و یکدیگر را لعن می‌کنند، [هر] دو لعن بالا آمده و از پروردگارشان اجازه می‌خواهند تا به فردی که به‌سویش برانگیخته شده‌اند، بازگردند. (این دو «لعنت» از خدا می‌خواهند که برای کسی‌که قصد شده‌اند یعنی همان ملعونین، مؤثّر واقع شوند) پس خداوند عزّوجلّ به ملائکه می‌فرماید: «بنگرید چنانچه لعن‌کننده و نه کسی‌که لعن در حقّ او شده، درخور لعنت باشد، هردو لعنت را به‌سوی لعن‌کننده نازل کنید و اگر لعنت شونده و نه لعن‌کننده شایسته‌ی لعنت باشد، پس هر دو لعنت را بر لعن‌شونده فروفرستید و چنانچه هر دو، درخور لعن بودند، لعنت یکی را بر دیگری متوجّه گردانید و اگر آنها به‌خاطر ایمانشان شایسته‌ی لعنت نبوده و تنها بی‌قراری و عدم تحمّل، آن دو را به لعن‌کردن محتاج کرده، پس هر دو لعنت را سوی یهود و کتمان‌کنندگان خصلت‌های نیک و صفات محمّد (و علی (علیه السلام) و نیز کسانی که از روی دشمنی، فضل و برتری علی (علیه السلام) را کتمان کرده و او را از آن بازداشتند، متوجّه سازید.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِ‌اللَّهِ‌بْنِ‌بُکَیْرٍ عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ أُولئِکَ یَلْعَنُهُمُ اللهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ قَالَ نَحْنُ هُمْ وَ قَدْ قَالُوا هَوَامُّ الْأَرْضِ.
امام صادق (علیه السلام) أُولَئِکَ یلعَنُهمُ اللّه وَ یلْعَنُهمُ اللَّاعِنُونَ منظور از آنها (لعن‌کنندگان) ما هستیم.
العسکری (علیه السلام)- الإحتِجَاج بِالإسنَادِ إلَی أَبِی مُحَمَّدبنِ‌العَسکَرِی (علیه السلام) قِیلَ لِأَمِیرالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) مَنْ خَیْرُ خَلْقِ اللَّهِ بَعْدَ أَئِمَّهًِْ الْهُدَی وَ مَصَابِیحِ الدُّجَی قَالَ الْعُلَمَاءُ إِذَا صَلَحُوا قِیلَ وَ مَنْ شَرُّ خَلْقِ اللَّهِ بَعْدَ إِبْلِیسَ وَ فِرْعَوْنَ وَ نُمْرُودَ وَ بَعْدَ الْمُتَسَمِّینَ بِأَسْمَائِکُمْ وَ بَعْدَ الْمُتَلَقِّبِینَ بِأَلْقَابِکُمْ وَ الْآخِذِینَ لِأَمْکِنَتِکُمْ وَ الْمُتَأَمِّرِینَ فِی مَمَالِکِکُمْ قَالَ الْعُلَمَاءُ إِذَا فَسَدُوا هُمُ الْمُظْهِرُونَ لِلْأَبَاطِیلِ الْکَاتِمُونَ لِلْحَقَائِقِ وَ فِیهِمْ قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ أُولئِکَ یَلْعَنُهُمُ اللهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ.
امام عسکری (علیه السلام) احتجاج با سند خود از امام عسکری (علیه السلام)آورده است: به أمیرالمؤمنین عرض شد: «پس از امامان هدایت و چراغ‌های تاریکی، بهترین مخلوقات چه کسانی هستند»؟ حضرت فرمود: «علمای صالح» دوباره پرسیدند: «بدترین مخلوقات پس از ابلیس، فرعون، نمرود و کسانی‌که نام و لقب شما را بر دوش کشیده، جایگاه شما را غصب نموده و در سرزمین‌های شما حکم می‌رانند، چه کسانی هستند»؟ حضرت فرمود: «علمای فاسد؛ و آنان کسانی هستند که امور باطل را اظهار کرده و حقایق را می‌پوشانند و خداوند در شأن آنان فرموده است: أُولَئِکَ یلعَنُهمُ اللّه وَیلْعَنُهمُ اللَّاعِنُونَ».
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- کُلُ مَنْ قَدْ لَعَنَهُ اللَّهُ مِنَ الْجِنِ وَ الْإِنْسِ یَلْعَنُهُم.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) [حتّی] تمام جنّ و انسی که مورد لعنت خداوند قرار گرفتند، آنان (یعنی کافران) را لعنت می‌کنند.