آیه وَ اتَّقُوا يَوْماً لا تَجْزي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ وَ لا يُؤْخَذُ مِنْها عَدْلٌ وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ [48]
و از روزى بترسيد كه كسى مجازات ديگرى را نمى‌پذيرد و شفاعتى از كسى پذيرفته نمى‌شود؛ و غرامتى از او قبول نخواهدشد؛ و [به هيچ صورت] يارى نخواهند‌شد.
الصّادق (علیه السلام)- هَذَا یَوْمُ الْمَوْتِ.
امام صادق (علیه السلام) [منظور از یوماً در این آیه] روز مرگ است.
الصّادق (علیه السلام)- لَا یُغْنِی عَنْهُ.
امام صادق (علیه السلام) در آن روز هیچ‌کس فرد دیگر را بی‌نیاز نمی‌کند.
العسکری (علیه السلام)- لَا تَدْفَعُ عَنْهُ عَذَاباً قَدِ اسْتَحَقَّهُ عِنْدَ النَّزْعِ.
امام عسکری (علیه السلام) در هنگام مرگ هیچ‌کس نمی‌تواند عذاب را از کسی‌که شایسته‌ی دریافت آن است، دفع کند.
العسکری (علیه السلام)- لَا تَشْفَعُ لَهَا بِتَأْخِیرِ الْمَوْتِ عَنْهَا.
امام عسکری (علیه السلام) شفاعتی برای به تأخیرانداختن مرگ پذیرفته نمی‌شود.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ لَوْ أَنَّ الْمَلَائِکَهًَْ الْمُقَرَّبِینَ وَ الْأَنْبِیَاءَ الْمُرْسَلِینَ وَ اللهِ لَو أَنَّ کُلَّ مَلَکٍ مُقَرَّبٍ وَ کُلَّ نَبِیٍّ مُرسَلٍ شَفَعُوا فِی نَاصِبٍ مَا شُفِّعُوا.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) به خدا سوگند! اگر تمام فرشتگان مقرّب و پیامبران مرسل (علیهم السلام) در حقّ ناصب (دشمن اهل‌بیت (علیهم السلام)) شفاعت کنند، شفاعت آنان پذیرفته نمی‌شود.
العسکری (علیه السلام)- هَذَا یَوْمُ الْمَوْتِ فَإِنَّ الشَّفَاعَةَ وَ الْفِدَاءَ لَا یُغْنِی عَنْهُ وَ أَمَّا فِی الْقِیَامَهًِْ فَإِنَّا وَ أَهْلَنَا نَجْزِی عَنْ شِیعَتِنَا کُلَّ جَزَاءٍ.
امام عسکری (علیه السلام) این آیه از هنگام مرگ [حکایت می‌کند] که شفاعت و فدیه‌ی مورد قبول واقع نشده و فرد نزدیک به مرگ را بی‌نیاز نمی‌کند؛ امّا در قیامت ما و خاندانمان تمام گرفتاری‌های شیعیانمان را برطرف می‌کنیم.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- وَ أَمَّا شَفَاعَتِی فَفِی أَصْحَابِ الْکَبَائِرِ مَا خَلَا أَهْلَ الشِّرْکِ وَ الظُّلْم.
پیامبر ( من کسانی را که گناهان کبیره‌ای غیر از شرک و ظلم مرتکب شده‌اند، شفاعت خواهم‌کرد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- قِیلَ: مَا الْعَدْلُ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)؟ قَالَ: الْفِدْیَهًْ.
پیامبر ( به رسول‌خدا (عرض شد: «ای رسول‌خدا (! عدل چیست»؟ فرمود: «فدیه‌دادن». (پرداخت معادل و هم‌طراز چیزی).
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: الْعَدْلُ فِی قَوْلِ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) الْفِدَاءُ.
امام صادق (علیه السلام) منظور از عدل در سخن امام صادق (علیه السلام) همان فدیه (پرداخت معادل و هم‌طراز چیزی) است.
الصّادق (علیه السلام)- الْعَدْلُ الْفَرِیضَهًْ.
امام صادق (علیه السلام) عدل همان فریضه‌ی واجب است.
العسکری (علیه السلام)- لَا یُقْبَلُ فِدَاءٌ مَکَانَهُ یُمَاتُ وَ یُتْرَکُ.
امام عسکری (علیه السلام) اگر کسی بخواهد به جای دیگری بمیرد و [در عوض] شخص مورد نظر از مرگ رها شود، مورد پذیرش واقع نمی‌شود.