آیه أللهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْديهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ وَ لا يُحيطُونَ بِشَيْ‌ءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِما شاءَ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ لا يَؤُدُهُ حِفْظُهُما وَ هُوَ الْعَلِيُّ الْعَظيمُ [255]
هیچ معبودى جز خداوندِ یگانه زنده و پاینده نیست، [خداوندى که قائم به ذات خویش است، و موجودات دیگر، قائم به او] . هیچگاه خواب سبک و سنگینى او را فرا نمى‌گیرد؛ [و لحظه‌اى از تدبیر جهان هستى، غافل نمى‌ماند؛] آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است، از آنِ اوست. کیست که در نزد او، جز به فرمانش شفاعت کند؟! آینده و گذشته‌ي بندگان را مى‌داند؛ و کسى از علم او آگاه نمى‌گردد؛ جز به مقدارى که او بخواهد. [اوست که به همه چیز آگاه است؛ و علم و دانش محدود دیگران، پرتوى از علمِ بى‌پایان و نامحدود اوست]. تخت [حکومت] او، آسمان‌ها و زمین را دربرگرفته؛ و نگاهدارى آن دو (آسمان و زمین) او را خسته نمى‌کند. و اوست بلند مرتبه و با عظمت.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- مَا أَرَی رَجُلًا أَدْرَکَ عَقْلُهُ الْإِسْلَامَ وَ وُلِدَ فِی الْإِسْلَامِ یَبِیتُ لَیْلَهًًْ سَوَادَهَا قُلْتُ مَا سَوَادُهَا یَا أَبَا أُمَامَهًَْ قَالَ جَمِیعُهَا حَتَّی یَقْرَأَ هَذِهِ الْآیَهًَْ اللهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ إِلَی قَوْلِهِ وَ هُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ ثُمَّ قَالَ فَلَوْ تَعْلَمُونَ مَا هِیَ أَوْ قَالَ مَا فِیهَا لَمَا تَرَکْتُمُوهَا عَلَی حَالٍ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) أَخْبَرَنِی قَالَ أُعْطِیتُ آیَهًَْ الْکُرْسِیِّ مِنْ کَنْزِ تَحْتِ الْعَرْشِ وَ لَمْ یُؤْتَهَا نَبِیٌّ کَانَ قَبْلِی قَالَ عَلِیٌّ (علیه السلام) فَمَا بِتُّ لَیْلَهًًْ قَطُّ مُنْذُ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) حَتَّی أَقْرَأَهَا. ثُمَّ قَالَ یَا أَبَاأُمَامَهًَْ إِنِّی أَقْرَؤُهَا ثَلَاثَ مَرَّاتٍ فِی ثَلَاثَهًِْ أَحَایِینَ کُلَّ لَیْلَهًٍْ. قُلْتُ: وَ کَیْفَ تَصْنَعُ فِی قِرَاءَتِکَ یَا ابْنَ‌عَمِّ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله)؟ قَالَ: أَقْرَؤُهَا قَبْلَ الرَّکْعَتَیْنِ بَعْدَ صَلَاهًِْ الْعِشَاءِ الْآخِرَهًِْ ... فَوَ اللَّهِ مَا تَرَکْتُهَا مُنْذُ سَمِعْتُ هَذَا الْخَبَرَ مِنْ نَبِیِّکُمْ حَتَّی أَخْبَرْتُکَ بِهِ. قَالَ أَبُوأُمَامَهًَْ: فَوَ اللَّهِ مَا تَرَکْتُهَا مُنْذُ سَمِعْتُ هَذَا الْخَبَرَ مِنْ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِب (علیه السلام).
امام علی (علیه السلام) از أباامامه نقل شده است که [شنیدم علی (علیه السلام) می‌فرمود:] «انسانی را نمی‌شناسم که عقل او، اسلام را درک کرده‌باشد و در اسلام (جامعه‌ی اسلامی) متولّد شده‌باشد، ولی شبی را در «سواد» آن سپری کند. گفتم: «سواد آن چیست»؟ فرمود: «ای ابا امامه! یعنی تمام شب [را سپری کند]، تا آنکه این آیه را بخواند: اللّه لاَ إِلَه إِلاَّ هوَ الْحَی الْقَیومُ ... وَهوَ الْعَلِی الْعَظِیمُ. اگر می‌دانستید که این آیه چیست یا چه چیزی در آن است آن را به حال خود رها نمی‌کردید. (به آن بی‌اعتنایی نمی‌کردید) رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «آیهًْ‌الکرسی از گنجی که زیر عرش بود، به من داده‌شد و به هیچ پیامبری پیش از من داده نشده‌بود». امام علی (علیه السلام) افزود: «از زمانی که از رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) این را شنیدم، هیچ شبی نیست که آن را نخوانم». سپس فرمود: «ای ابا امامه! من آن را سه مرتبه در سه نوبت از هر شب می‌خوانم». گفتم: «ای پسر عموی محمّد (صلی الله علیه و آله)! چه هنگام آن را می‌خوانی»؟ فرمود: «آن را بعد از نماز عشاء ِ‌آخر، پیش از دو رکعت، می‌خوانم. به خدا سوگند! از زمانی که این خبر را از پیامبر شما شنیدم، تا الان که تو را از آن مطّلع ساختم، آن را رها نکردم». ابوامامه گفت: «به خدا سوگند! از زمانی که آن خبر را از علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) شنیدم، خواندن آن را رها نکردم».
الصّادق (علیه السلام)- سَمِعَ بَعْضُ آبَائِی (رَجُلًا یَقْرَأُ أُمَّ الْقُرْآنِ فَقَالَ شَکَرَ وَ أُجِرَ ثُمَ سَمِعَهُ یَقْرَأُ قُلْ هُوَ اللهُ أَحَدٌ فَقَالَ: آمَنَ وَ أَمِنَ ثُمَّ سَمِعَهُ یَقْرَأُ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فَقَالَ: صَدَّقَ وَ غُفِرَ لَهُ ثُمَّ سَمِعَهُ یَقْرَأُ آیَهًَْ الْکُرْسِیِّ فَقَالَ بَخْ بَخْ نَزَلَتْ بَرَاءَهًُْ هَذَا مِنَ النَّار.
امام صادق (علیه السلام) یکی از پدرانم شنید مردی سوره‌ی حمد را می‌خواند، فرمود: «[این سوره] شکر است و اجر»! سپس شنید قُلْ هُوَ اللهُ أَحَدٌ را می‌خواند؛ فرمود: «امن است و امان»! سپس شنید که إِنَّا اَنْزَلْنَاهُ را می‌خواند؛ فرمود: «راست گفت و آمرزیده‌شد»! سپس شنید که آیهًْ‌الکرسی می‌خواند؛ فرمود: به‌به! بیزاری از دوزخ برای او نازل شد»!
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- لَمَّا أَرَادَ اللَّهُ أَنْ یُنْزِلَ فَاتِحَهًَْ الْکِتَابِ وَ آیَهًَْ الْکُرْسِیِّ وَ شَهِدَ اللَّهُ و قُلِ اللَّهُمَّ مَالِکَ الْمُلْکِ إِلَی قَوْلِهِ بِغَیْرِ حِسابٍ تَعَلَّقْنَ بِالْعَرْشِ وَ لَیْسَ بَیْنَهُنَ وَ بَیْنَ اللَّهِ حِجَابٌ وَ قُلْنَ یَا رَبِّ تُهْبِطُنَا إِلَی دَارِ الذُّنُوبِ وَ إِلَی مَنْ یَعْصِیکَ وَ نَحْنُ مُعَلَّقَاتٌ بِالطَّهُورِ وَ بِالْقُدْسِ. فَقَالَ: وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی مَا مِنْ عَبْدٍ قَرَأَکُنَّ فِی دُبُرِ کُلِ صَلَاهًٍْ مَکْتُوبَهًٍْ إِلَّا أَسْکَنْتُهُ حَظِیرَهًَْ الْقُدْسِ عَلَی مَا کَانَ فِیهِ وَ إِلَّا نَظَرْتُ إِلَیْهِ بِعَیْنِیَ الْمَکْنُونَهًِْ فِی کُلِّ یَوْمٍ سَبْعِینَ نَظْرَهًًْ وَ إِلَّا قَضَیْتُ لَهُ فِی کُلِّ یَوْمٍ سَبْعِینَ حَاجَهًًْ أَدْنَاهَا الْمَغْفِرَهًُْ وَ إِلَّا أَعَذْتُهُ مِنْ کُلِّ عَدُوٍّ وَ نَصَرْتُهُ عَلَیْهِ وَ لَا یَمْنَعُهُ دُخُولَ الْجَنَّهًِْ إِلَّا أَنْ یَمُوت.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) زمانی‌که خداوند عزّوجلّ تصمیم گرفت که «فاتحهًْ‌الکتاب»، «آیهًْ‌الکرسی»، «آیه: شَهِدَالله» و آیه: قُلِ اللهُمَّ مَالِکَ الْمُلْکِ ... وَ تَرْزُقُ مَن تَشَاءُ بِغَیرِْ حِسَابٍ؛ بگو: «بارالها! مالک [حکومت‌ها] تویی ... بدون حساب [روزی] می‌بخشی. (آل‌عمران/۲۷۲۶) را فرو فرستد، [این آیات] درحالی‌که به عرش آویخته شده‌بودند و بین آن‌ها و خداوند حائلی وجود نداشت، گفتند: «پروردگارا ما را به سرزمین معاصی و به‌سوی گناهکاران هبوط می‌دهی، درحالی‌که ما به قداست و پاکی تعلّق داریم»؟! خداوند فرمود: «به عزّت و جلالم سوگند! هر بنده‌ای را که پس از پایان تمام نمازها شما آیات را بخواند، در بهشت ساکن می‌کنم و با چشمان پنهانم روزی هفت بار به او نظر می‌کنم و هر روز هفتاد حاجت او را برآورده می‌نمایم که مغفرت و بخشش، کمترین آن است و او را از شرّ همه‌ی دشمنان پناه می‌دهم و در مقابلِ دشمنانش او را یاری می‌کنم. و فقط مرگ مانع ورود او به بهشت می‌شود (به محض اینکه بمیرد وارد بهشت می‌شود)».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَ آیَهًَْ الْکُرْسِیِ مِائَهًَْ مَرَّهًٍْ کَانَ کَمَنْ عَبَدَ اللَّهَ طُولَ حَیَاتِه.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) هرکس صد مرتبه آیهًْ‌الکرسی را تلاوت کند مثل کسی خواهدبود که در تمام زمان حیات خود، خدا را عبادت کرده‌باشد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَ أَرْبَعَ آیَاتٍ مِنْ أَوَّلِ الْبَقَرَهًِْ وَ آیَهًَْ الْکُرْسِیِ وَ آیَتَیْنِ بَعْدَهَا وَ ثَلَاثَ آیَاتٍ مِنْ آخِرِهَا لَمْ یَرَ فِی نَفْسِهِ وَ مَالِهِ شَیْئاً یَکْرَهُهُ وَ لَا یَقْرَبُهُ شَیْطَانٌ وَ لَا یَنْسَی الْقُرْآن.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) هرکس چهار آیه‌ی نخست سوره‌ی بقره و آیهًْ‌الکرسی و دو آیه‌ی پس از آن و سه آیه‌ی پایانی آن سوره را تلاوت کند، در جان و دارایی‌اش هیچ‌گونه ناخوشایندی نبیند و شیطان به او نزدیک نشود و قرآن را از یاد نبرد.
الصّادق (علیه السلام)- إِنَ لِکُلِ شَیْءٍ ذِرْوَهًًْ وَ ذِرْوَهًُْ الْقُرْآنِ آیَهًُْ الْکُرْسِیِ مَنْ قَرَأَ آیَهًَْ الْکُرْسِیِّ مَرَّهًًْ صَرَفَ اللَّهُ عَنْهُ أَلْفَ مَکْرُوهٍ مِنْ مَکَارِهِ الدُّنْیَا وَ أَلْفَ مَکْرُوهٍ مِنْ مَکَارِهِ الْآخِرَهًِْ أَیْسَرُ مَکْرُوهِ الدُّنْیَا الْفَقْرُ وَ أَیْسَرُ مَکْرُوهِ الْآخِرَهًِْ عَذَابُ الْقَبْرِ وَ إِنِّی لَأَسْتَعِینُ بِهَا عَلَی صُعُودِ الدَّرَجَهًِْ.
امام صادق (علیه السلام) هر چیز دارای قلّه‌ای است و قلّه‌ی قرآن، آیهًْ‌الکرسی است؛ هرکس که آن را یک‌بار بخواند، خداوند هزار بدی را از بدی‌های دنیا و هزار بدی را از بدی‌های آخرت، از او دور می‌سازد؛ کوچک‌ترین بدی دنیا، فقر و کوچک‌ترین بدی آخرت، عذاب قبر می‌باشد. و من از آن برای بالارفتن درجه (مراتب معنوی)، یاری می‌جویم.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- إِذَا أَرَادَ أَحَدُکُمْ الْحَاجَهًَْ فَلْیُبَاکِرْ فِی طَلَبِهَا یَوْمَ الْخَمِیسِ وَ لِیَقْرَأْ إِذَا خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ آخِرَ سُورَهًِْ آلِ عِمْرَانَ وَ آیَهًَْ الْکُرْسِیِّ وَ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ وَ أُمَّ الْکِتَابِ فَإِنَّ فِیهَا قَضَاءَ حَوَائِجِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهًْ.
امام علی (علیه السلام) هرگاه یکی از شما حاجتی داشته باشد، در صبح روز پنجشنبه [آن خواسته را] طلب کند. و هنگامی که [در همان روز] از منزل بیرون می‌رود، آیات آخر سوره‌ی آل‌عمران، آیهًْ‌الکرسی، سوره‌ی قدر و سوره‌ی حمد را بخواند؛ که در این آیات [و دستورالعمل] برآورده‌شدن حوائج دنیا و آخرت وجود دارد.
الرّضا (علیه السلام)- مَنْ قَرَأَ آیَهًَْ الْکُرْسِیِ عِنْدَ مَنَامِهِ لَمْ یَخَفِ الْفَالِجَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ وَ مَنْ قَرَأَهَا فِی دُبُرِ کُلِّ فَرِیضَهًٍْ لَمْ یَضُرَّهُ ذُوحُمَهًْ.
امام رضا (علیه السلام) هرکس آیهًْ‌الکرسی را هنگام خواب تلاوت کند اگر خدا بخواهد از فلج‌شدن ترسی نخواهدداشت و هرکس آن را پس از هر نماز تلاوت کند، هیچ گزنده‌ای به او آسیب نخواهد رساند.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبَانِ‌بْنِ‌عُثْمَانَ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: شَکَا إِلَیْهِ رَجُلٌ عَبَثَ أَهْلِ الْأَرْضِ بِأَهْلِ بَیْتِهِ وَ بِعِیَالِهِ فَقَالَ: کَمْ سَقْفُ بَیْتِکَ؟ فَقَالَ: عَشَرَهًُْ أَذْرُعٍ. فَقَالَ: اذْرَعْ ثَمَانِیَهًَْ أَذْرُعٍ ثُمَّ اکْتُبْ آیَهًَْ الْکُرْسِیِّ فِیمَا بَیْنَ الثَّمَانِیَهًِْ إِلَی الْعَشَرَهًِْ کَمَا تَدُورُ فَإِنَّ کُلَّ بَیْتٍ سَمْکُهُ أَکْثَرُ مِنْ ثَمَانِیَهًِْ أَذْرُعٍ فَهُوَ مُحْتَضَرٌ تَحْضُرُهُ الْجِنُّ تَکُونُ فِیهِ تَسْکُنُه.
امام صادق (علیه السلام) مردی که تمام مردم با اهل خانه و همسرش بد شده‌بودند [و آن‌ها را تحقیر می‌کردند]، به نزد حضرت شکایت کرد. حضرت به او فرمود: «ارتفاع سقف خانه‌ی تو چقدر است»؟ گفت: «ده زرع». حضرت فرمود: «باید سقف منزلت هشت زرع باشد. (سقف خانه‌ات بلند است) پس آیهًْ‌الکرسی را در فاصله‌ی بین هشت تا ده زرع به صورت دایره‌ای (دور تا دور دیوار) بنویس؛ زیرا هر خانه‌ای که بلندتر از هشت زرع بنا شود، محلِّ حضور جن می‌شود تا در آنجا منزل کند».
الصّادق (علیه السلام)- فِی سَمْکِ الْبَیْتِ إِذَا رُفِعَ ثَمَانِیَهًَْ أَذْرُعٍ کَانَ مَسْکُوناً فَإِذَا زَادَ عَلَی ثَمَانِیَهًٍْ فَلْیُکْتَبْ عَلَی رَأْسِ الثَّمَانِ آیَهًُْ الْکُرْسِیِّ.
امام صادق (علیه السلام) خانه‌ای که بلندای [سقف] آن، هشت زرع بنا شود، مسکونی می‌باشد امّا اگر بیشتر از هشت زرع شد، آیهًْ‌الکرسی را سر هشت زرع بنویس. [تا جن به آن خانه نیاید].
الصّادق (علیه السلام)- إِذَا کَانَ الْبَیْتُ فَوْقَ ثَمَانِیَهًِْ أَذْرُعٍ فَاکْتُبْ فِی أَعْلَاهُ آیَهًَْ الْکُرْسِیِّ.
امام صادق (علیه السلام) چنانچه ارتفاع خانه بیش از هشت زرع بود، بر بالای آن، آیهًْ‌الکرسی را بنویس.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌مَرْوَانَ قَالَ قَالَ أَبُوعَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام): أَ لَا أُخْبِرُکُمْ بِمَا کَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَقُولُ إِذَا أَوَی إِلَی فِرَاشِهِ؟ قُلْتُ: بَلَی. قَالَ: کَانَ یَقْرَأُ آیَهًَْ الْکُرْسِیِّ وَ یَقُولُ بِسْمِ اللهِ آمَنْتُ بِاللهِ وَ کَفَرْتُ بِالطَّاغُوتِ اللَّهُمَ احْفَظْنِی فِی مَنَامِی وَ فِی یَقَظَتِی.
امام صادق (علیه السلام) محمّدبن‌مروان گوید: [امام صادق (علیه السلام)به من فرمود:] «آیا به شما خبر ندهم که رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) وقتی به بستر خواب می‌رفت چه می‌گفت»؟ من گفتم: «بله [بفرمایید]». فرمود: «ابتدا رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) آیهًْ‌الکرسی می‌خواند و سپس می‌گفت: «بِسْمِ اللهِ آمَنْتُ بِاللهِ وَ کَفَرْتُ بِالطَّاغُوتِ اللهُمَّ احْفَظْنِی فِی مَنَامِی وَ فِی یَقَظَتِی؛ به نام خدا [به بستر می‌روم]. به خدا ایمان آورده‌ام و به طاغوت سرکش کافر شده‌ام. بار خدایا در خواب و بیداری حافظ من باش»».
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- قَامَ إِلَیْهِ رَجُل فَقَالَ یَا أَمِیرَ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) إِنَ فِی بَطْنِی مَاءً أَصْفَرَ فَهَلْ مِنْ شِفَاءٍ؟ فَقَالَ: نَعَمْ بِلَا دِرْهَمٍ وَ لَا دِینَارٍ وَ لَکِنِ اکْتُبْ عَلَی بَطْنِکَ آیَهًَْ الْکُرْسِیِّ وَ تَغْسِلُهَا وَ تَشْرَبُهَا وَ تَجْعَلُهَا ذَخِیرَهًًْ فِی بَطْنِکَ فَتَبْرَأُ بِإِذْنِ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ فَفَعَلَ الرَّجُلُ فَبَرَأَ بِإِذْنِ اللَّه.
امام علی (علیه السلام) فردی پرسید: «ای امیرالمؤمنین (علیه السلام)! در شکمِ من آب زردی است (نوعی بیماری بوده است) آیا راه شفایی دارد»؟ فرمود: «آری! بدون نیاز به خرج‌کردن درهم و دینار! آیهًْ‌الکرسی را بر شکم خود بنویس و آن را بشوی و بنوش تا آن در شکمت جای گیرد؛ به اذن خدای عزّوجلّ بهبود می‌یابی. و آن مرد چنین کرد و به اذن خدا بهبود یافت.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- إِذَا اشْتَکَی أَحَدُکُمْ عَیْنَهُ فَلْیَقْرَأْ آیَهًَْ الْکُرْسِیِ وَ لْیُضْمِرْ فِی نَفْسِهِ أَنَّهَا تَبْرَأُ فَإِنَّهُ یُعَافَی إِنْ شَاءَ اللَّه.
امام علی (علیه السلام) وقتی یکی از شما از چشم درد خود شکایتی (ناراحتی) داشت، آیهًْ‌الکرسی را بخواند. و در دل بداند که خدا او را شفا می‌دهد؛ که انشاءاللَّه خدا او را شفا می‌بخشد.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِ‌اللَّهِ‌بْنِ‌یَحْیَی الْکَاهِلِیِّ قَالَ قَالَ أَبُوعَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) إِذَا لَقِیتَ السَّبُعَ مَا ذَا تَقُولُ لَهُ؟ قُلْتُ: لَا أَدْرِی. قَالَ: إِذَا لَقِیتَهُ فَاقْرَأْ فِی وَجْهِهِ آیَهًَْ الْکُرْسِیِّ وَ قُلْ عَزَمْتُ عَلَیْکَ بِعَزِیمَهًِْ اللَّهِ وَ عَزِیمَهًِْ رَسُولِهِ (صلی الله علیه و آله) وَ عَزِیمَهًِْ سُلَیْمَانَ‌بْنِ‌دَاوُدَ (علیه السلام) وَ عَزِیمَهًِْ عَلِیٍّ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ الْأَئِمَّهًِْ (مِنْ بَعْدِهِ إِلَّا تَنَحَّیْتَ عَنْ طَرِیقِنَا وَ لَمْ تُؤْذِنَا فَإِنَّا لَا نُؤْذِیک.
امام صادق (علیه السلام)عبدالله‌بن‌یحیی کاهلی گفت: امام (علیه السلام) به من فرمود: «هنگامی‌که با یک حیوان درنده روبه‌رو شدی چه می‌گویی»؟ گفتم: «نمی‌دانم». فرمود: «چون با او روبرو شدی، آخر آیهًْ‌الکرسی را به صورت او بخوان و بگو: «قُلْ عَزَمْتُ عَلَیْکَ بِعَزِیمَةِ اللهِ وَ عَزِیمَةِ رَسُولِهِ وَ عَزِیمَةِ سُلَیْمَانَ بْنِ دَاوُدَ وَ عَزِیمَةِ عَلِیٍّ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّةِ مِنْ بَعْدِهِ إِلَّا تَنَحَّیْتَ عَنْ طَرِیقِنَا وَ لَمْ تُؤْذِنَا فَإِنَّا لَا نُؤْذِیک؛ به عزم و اراده‌ی خدا و رسولش و سلیمان‌بن‌داوود (علیه السلام)، عزم و اراده‌ی امیرالمؤمنین (علیه السلام) و امامان پس از او، تو را سوگند می‌دهم از سر راه ما کنار برو و ما را اذیّت نکن که ما نیز به تو آزار نمی‌رسانیم».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- اسْمُ اللَّهِ الْأَعْظَمُ فِی هَاتَیْنِ الْآیَتَیْنِ اللهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ وَ إِلهُکُمْ إِلهٌ واحِدٌ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) اسم اعظم خدا در این دو آیه است: آیه‌ی ۲۵۶ سوره‌ی بقره و آیه‌ی ۱۶۳ سوره‌ی بقره.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- لَیْسَ فِیمَا خَلَقَ اللَّهُ شَیْءٌ أَعْظَمَ مِنْ آیَهًٍْ فِی سُورَهًِْ الْبَقَرَهًْ اللهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) از چیزهایی که خداوند آفریده است هیچ چیز بزرگتر از [مفهوم] این آیه‌ی سوره‌ی بقره نیست: اللهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ ... .
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ أُبَیِّ‌بْنِ‌کَعْبٍ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله): یَا بَا الْمُنْذِرِ أَیُّ آیَهًٍْ فِی کِتَابِ اللَّهِ أَعْظَمُ؟ قُلْتُ: اللهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ. قَالَ: فَضَرَبَ فِی صَدْرِی ثُمَ قَالَ: لِیَهْنِئْکَ الْعِلْمُ وَ الَّذِی نَفْسُ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) بِیَدِهِ إِنَّ لِهَذِهِ الْآیَهًِْ لِسَاناً و شَفَتَیْنِ یُقَدِّسُ الْمُلْکَ {لِلَّهِ} عِنْدَ سَاقِ الْعَرْش.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) ابامنذر گوید: [که روزی] رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) به من فرمود: «ای ابامنذر! کدام آیه در قرآن از عظمت بیشتری برخوردار است»؟ گفتم: «اللهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ ...» پس برسینه‌ی من زد و فرمود: «یقیناً علم، تو را فراگرفته است. قسم به آنکه جان محمّد (صلی الله علیه و آله) در دستان اوست. این آیه زبان و لبانی دارد که خداوند را در عرش، تقدیس می‌کند».
الباقر (علیه السلام)- لَمْ یَزَلْ حَیّاً بِلَا حَیَاهًْ ... کَانَ حَیّاً بِلَا حَیَاهًٍْ حَادِثَهًْ.
امام باقر (علیه السلام) خداوند همواره، بدون نیاز به حیات و زندگانی حدوثی (اینکه مرده بوده و زنده شود)، [همیشه] زنده بوده و هست.
الکاظم (علیه السلام)- کَانَ حَیّاً بِلَا کَیْفٍ وَ لَا أَیْنٍ حَیّاً بِلَا حَیَاهًٍْ حَادَثَهًٍْ بَلْ حَیٌّ لِنَفْسِهِ.
امام کاظم (علیه السلام) خداوند برای زنده‌بودن به کیفیّت و کجایی و زندگانی حدوثی نیازمند نیست؛ بلکه به وجود خودش زنده است.