آیه وَ وَصَّى بِها إِبْراهيمُ بَنيهِ وَ يَعْقُوبُ يا بَنِيَّ إِنَّ أللهَ اصْطَفى لَكُمُ الدِّينَ فَلا تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ [132]
و ابراهيم و يعقوب [در واپسين لحظات عمر] فرزندان خود را به اين آيين وصيّت كردند؛ [و هر كدام به فرزندان خويش گفتند:] «فرزندان من! خداوند اين آيين [پاك] را براى شما برگزيده است؛ و شما جز به آيين اسلام [و تسليم در برابر فرمان خدا] از دنيا نرويد».
الباقر (علیه السلام)- إِنَّ نُوحاً (علیه السلام) لَمَّا انْقَضَتْ نُبُوَّتُهُ وَ اسْتُکْمِلَتْ أَیَّامُهُ أَوْحَی اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَیْهِ أَنْ یَا نُوحُ (علیه السلام)! قَدْ قَضَیْتَ نُبُوَّتَکَ وَ اسْتَکْمَلْتَ أَیَّامَکَ فَاجْعَلِ الْعِلْمَ الَّذِی عِنْدَکَ وَ الْإِیمَانَ وَ الِاسْمَ الْأَکْبَرَ وَ مِیرَاثَ الْعِلْمِ وَ آثَارَ عِلْمِ النُّبُوَّهًِْ فِی الْعَقِبِ مِنْ ذُرِّیَّتِکَ فَإِنِّی لَنْ أَقْطَعَهَا کَمَا لَمْ أَقْطَعْهَا مِنْ بُیُوتَاتِ الْأَنْبِیَاءِ (علیه السلام) الَّتِی بَیْنَکَ وَ بَیْنَ آدَمَ (علیه السلام) وَ لَنْ أَدَعَ الْأَرْضَ إِلَّا وَ فِیهَا عَالِمٌ یُعْرَفُ بِهِ دِینِی وَ تُعْرَفُ بِهِ طَاعَتِی وَ یَکُونُ نَجَاهًًْ لِمَنْ یُولَدُ فِیمَا بَیْنَ قَبْضِ النَّبِیِّ إِلَی خُرُوجِ النَّبِیِّ الْآخَرِ وَ بَشَّرَ نُوحٌ (علیه السلام) سَاماً بِهُودٍ (علیه السلام) ... وَ أَمَرَ نُوحٌ (علیه السلام) ابْنَهُ سَاماً أَنْ یَتَعَاهَدَ هَذِهِ الْوَصِیَّهًَْ عِنْدَ رَأْسِ کُلِّ سَنَهًٍْ فَیَکُونَ یَوْمُئِذٍ عِیداً لَهُمْ فَیَتَعَاهَدُونَ فِیهِ مَا عِنْدَهُمْ مِنَ الْعِلْمِ وَ الْإِیمَانِ وَ الِاسْمِ الْأَکْبَرِ وَ مَوَارِیثِ الْعِلْمِ وَ آثَارِ عِلْمِ النُّبُوَّهًِْ فَوَجَدُوا هُوداً نَبِیّاً (علیه السلام) وَ قَدْ بَشَّرَ بِهِ أَبُوهُمْ نُوحٌ (علیه السلام) فَآمَنُوا بِهِ وَ اتَّبَعُوهُ وَ صَدَّقُوهُ فَنَجَوْا مِنْ عَذَابِ الرِّیح ... َ وَ قَالَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی وَ وَصَّی بِها إِبْراهِیمُ بَنِیهِ وَ یَعْقُوبُ.
امام باقر (علیه السلام) و چون زمان پیامبری نوح (علیه السلام) سپری گشت و روزگارش پایان یافت، خداوند عزّوجلّ به او وحی فرستاد: «ای نوح (علیه السلام)! پیامبری تو سپری گشت و روزگارت پایان یافت. پس علم، ایمان، اسم اکبر، میراث علم و نشانه‌های دانش پیامبری‌ات را در میان نسل خود قرار ده که من هرگز آن را نمی‌گسلم؛ چنانکه از خاندان پیامبرانی که میان تو و آدم (علیه السلام) بودند نگسلیدم؛ و زمین را وانمی‌گذارم؛ مگر آنکه در آن عالمی [و دانشمندی] باشد که به‌وسیله‌ی او دین و طاعت من شناخته گردد و وسیله نجات مردمی باشد که از زمان وفات پیغمبری تا بعثت پیغمبری دیگر آیند». و نوح (علیه السلام) مژده‌ی آمدن هود (علیه السلام) را به فرزند خود سام (علیه السلام) داد ... به فرزندش سام دستور داد که این وصیّت را در ابتدای هر سال تازه کند و [مردم،] آن روز را برای خود عید قرار دهند و آنچه از علم، ایمان، اسم اکبر، میراث‌های علم و آثار علم نبوّت است را به همه یادآوری نمایند. هنگامی‌که هودِ (علیه السلام) پیغمبر را یافتند و نوح (علیه السلام) نیز به آمدن او بشارت داده‌بود، به او ایمان آورده، از او پیروی کرده و او را تصدیق نمودند و بدین وسیله از عذاب باد کوبنده [که قوم هود را هلاک کرد] رهایی یافتند ... خدای تبارک‌وتعالی [در این باره] فرمود: وَ وَصَّی بِها إِبْراهِیمُ بَنِیهِ وَ یَعْقُوبُ.
الباقر (علیه السلام)- فِی قَوْلِهِ عَزَّوَجَلَّ وَ وَصَّی بِها إِبْراهِیمُ بَنِیهِ وَ یَعْقُوبُ یا بَنِیَّ إِنَّ اللهَ اصْطَفی لَکُمُ الدِّینَ فَلا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ بِوَلَایَهًِْ عَلِیٍّ (علیه السلام).
امام باقر (علیه السلام) درباره‌ی آیه‌ی: وَ وَصّی بِها إِبْراهیمُ بَنیهِ وَ یَعْقُوبُ یا بَنِیَّ إِنَّ اللّهَ اصْطَفی لَکُمُ الدِّینَ فَلا تَمُوتُنَّ إِلّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ فرمود: یعنی به ولایت علی (علیه السلام) وصیّت کرد.
الباقر (علیه السلام)- فَلا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ بِوَلَایَهًِْ الوَصِیِّ لِرَسُولِ اللهِ (صلی الله علیه و آله).
امام باقر (علیه السلام) چنین نباشد که بمیرید و مسلمان نباشید؛ یعنی مباد که در حالی بمیرید که تسلیم ولایت وصی رسول‌خدا (نباشید.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِ‌الْأَعْلَی عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّه (علیه السلام) قَالَ: إِنَّ أَبِی (علیه السلام) اسْتَوْدَعَنِی مَا هُنَاکَ فَلَمَّا حَضَرَتْهُ الْوَفَاهًُْ قَالَ ادْعُ لِی شُهُوداً. فَدَعَوْتُ لَهُ أَرْبَعَهًًْ مِنْ قُرَیْشٍ فِیهِمْ نَافِعٌ مَوْلَی عَبْدِ اللَّهِ‌بْنِ‌عُمَرَ. فَقَالَ: اکْتُبْ هَذَا مَا أَوْصَی بِهِ یَعْقُوبُ بَنِیهِ یا بَنِیَّ إِنَّ اللهَ اصْطَفی لَکُمُ الدِّینَ فَلا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ وَ أَوْصَی مُحَمَّدُبْنُ عَلِیٍّ (علیه السلام) إِلَی جَعْفَرِ‌بْنِ‌مُحَمَّدٍ (علیه السلام) وَ أَمَرَهُ أَنْ یُکَفِّنَهُ فِی بُرْدِهِ ... فَقُلْتُ لَهُ: یَا أَبَتِ! بَعْدَ مَا انْصَرَفُوا مَا کَانَ فِی هَذَا بِأَنْ تُشْهِدَ عَلَیْهِ؟ فَقَالَ: یَا بُنَیَّ! کَرِهْتُ أَنْ تُغْلَبَ وَ أَنْ یُقَالَ إِنَّهُ لَمْ یُوصَ إِلَیْهِ فَأَرَدْتُ أَنْ تَکُونَ لَکَ الْحُجَّهًُْ.
امام صادق (علیه السلام) عبدالأعلی از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است: «پدرم هنگامی‌که مرگش فرا رسید، هرچه در آنجا بود به من سپرد؛ و فرمود: «چند گواه نزد من حاضر کن»! و من چهار تن از قریش که یکی از آن‌ها نافع غلام عبدالله‌بن‌عمر بود حاضر کردم. پس از آن فرمود: «بنویس! این است که یعقوب (علیه السلام) به فرزندانش وصیّت کرد: یا بَنِیَّ إِنَّ اللهَ اصْطَفی لَکُمُ الدِّینَ فَلا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ و محمّدبن‌علی (علیه السلام) به جعفربن‌محمّد (علیه السلام) وصیّت کرد و به او امر کرد تا او را در آن برد [کفن کند»] ... وقتی مشاهدان رفتند، گفتم: «پدر جان! این مطالب اهمّیّتی نداشت که شما بر آن گواه گرفتید»؟ فرمود: «پسر جانم! از نظر من بد بود که تو در تصدّی امر دفن و کفن من مغلوب نظر دیگران شوی و بگویند که به او وصیّت نشده؛ من خواستم دلیل و مدرکی داشته‌باشی».