آیه وَ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَيَّاماً مَعْدُودَةً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللهِ عَهْداً فَلَنْ يُخْلِفَ اللهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللهِ ما لا تَعْلَمُونَ [80]
و گفتند: «هرگز آتش دوزخ، جز چند روزى به ما نخواهد رسيد». بگو: «آيا پيمانى از خدا گرفته‌ايد؟! كه خداوند هرگز از پيمانش تخلّف نمی‌ورزد يا چيزى را كه نمى‌دانيد به خدا نسبت مى‌دهيد»؟!
العسکری (علیه السلام)- یُعْنَی الْیَهُودُ الْمُصِرُّونَ الْمُظْهِرُونَ لِلْإِیمَانِ الْمُسِرُّونَ لِلنِّفَاقِ الْمُدْبِرُونَ عَلَی رَسُولِ‌اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ ذَوِیهِ بِمَا یَظُنُّونَ أَنَّ فِیهِ عَطَبُهُمْ.
امام عسکری (علیه السلام) یعنی یهودیانی که در گنهکاری، ثابت‌قدم و در ایمان، ظاهرساز و از دورویی، شادمان بودند و به گمان خود برای نابودی رسول‌خدا (و خاندانش دسیسه می‌کردند.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- قَالَ بَنُوإِسْرَائِیلَ.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) بنی‌اسرائیل [این سخنان را] گفتند.
ابن عباس (رحمة الله علیه)- یَهُود.
ابن‌عباس (رحمة الله علیه) قوم یهود [این سخنان را گفتند].
العسکری (علیه السلام)- وَ ذَلِکَ أَنَّهُ کَانَ لَهُمْ أَصْهَارٌ وَ إِخْوَهًُْ رَضَاعٍ مِنَ الْمُسْلِمِینَ یُسِرُّونَ کُفْرَهُمْ بِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ صَحْبِهِ وَ إِنْ کَانُوا بِهِ عَارِفِینَ صِیَانَهًًْ لَهُمْ لِأَرْحَامِهِمْ وَ أَصْهَارِهِمْ لَمَّا قَالَ لَهُمْ هَؤُلَاءِ لِمَ تَفْعَلُونَ هَذَا النِّفَاقَ الَّذِی تَعْلَمُونَ أَنَّکُمْ بِهِ عِنْدَ اللَّهِ مَسْخُوطٌ عَلَیْکُمْ مُعَذَّبُونَ أَجَابَهُمْ هَؤُلَاءِ الْیَهُودُ بِأَنَّ مُدَّهًَْ ذَلِکَ الْعَذَابِ الَّذِی نُعَذَّبَ بِهِ لِهَذِهِ الذُّنُوبِ أَیَّامٌ مَعْدُودَهًٌْ تَنْقَضِی ثُمَّ نَصِیرُ بَعْدَهُ فِی النِّعْمَهًِْ فِی الْجِنَانِ وَ لَا نَسْتَعْجِلُ الْمَکْرُوهَ فِی الدُّنْیَا لِلْعَذَابِ الَّذِی هُوَ بِقَدْرِ أَیَّامِ ذُنُوبِنَا فَإِنَّهَا تَفْنَی وَ تَنْقَضِی وَ یَکُونُ قَدْ حَصَّلْنَا لَذَّاتِ الْحُرِّیَّهًِْ مِنَ الْخِدْمَهًِْ وَ لَذَّاتِ نِعْمَهًِْ الدُّنْیَا ثُمَّ لَا نُبَالِی بِمَا یُصِیبُنَا بَعْدُ فَإِنَّهُ إِذَا لَمْ یَکُنْ دَائِماً فَکَأَنَّهُ قَدْ فَنِیَ.
امام عسکری (علیه السلام) زیرا آن‌ها دامادها و برادران رضاعی در میان مسلمانان دارند و کفرشان را از محمّد (و یاران او پنهان می‌کنند. خویشاوندان آن‌ها هم می‌دانند که آن‌ها منافق هستند ولی به‌خاطر خویشاوندی آن را اظهار نمی‌کنند؛ امّا در نهان به ایشان می‌گویند: «چرا در نفاق زندگی می‌کنید و خود را در معرض خشم و غضب خداوند قرارداده‌اید و خویشتن را مستحقّ عذاب ساخته‌اید»؟ آن‌ها می‌گویند: «مدّت آن عذاب خیلی کم است و چند روزی بیش نیست. آن ایّام اندک خواهدگذشت و ما بعد از آن وارد بهشت خواهیم‌شد و از نعمت‌های آنجا برخوردار خواهیم‌گردید؛ ما خود را در دنیا گرفتار مشکلات نمی‌کنیم؛ تا چند روزی در آن جهان دچار عذاب نشویم. آن عذاب‌ها پایان خواهندگرفت و ما هم به لذّت آزادی و کامجوئی در دنیا و سودبردن از نعمت‌های آن مشغول می‌گردیم. پس از آن هم هرچه می‌خواهد پیش آید. ما باکی و ترسی از آن‌ها نخواهیم‌داشت؛ زیرا آن عذاب‌ها دائمی نیستند».
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- لَنْ نُعَذَّبَ إِلَّا الْأَیَّامَ الْمَعْدُودَاتِ الَّتِی عَبَدْنَا فِیهَا الْعِجْلَ.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) ما عذاب نخواهیم‌شد؛ مگر به قدر همان چند روزی که گوساله‌پرست بودیم.
العسکری (علیه السلام)- قُلْ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) أَتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللهِ عَهْداً أَنَّ عَذَابَکُمْ عَلَی کُفْرِکُمْ بِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ دَفْعِکُمْ لِآیَاتِهِ فِی نَفْسِهِ وَ فِی عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ سَائِرِ خُلَفَائِهِ وَ أَوْلِیَائِهِ مُنْقَطِعٌ غَیْرُ دَائِمٍ بَلْ مَا هُوَ إِلَّا عَذَابٌ دَائِمٌ لَا نَفَادَ لَهُ فَلَا تَجْتَرُّوا عَلَی الْآثَامِ وَ الْقَبَائِحِ مِنَ الْکُفْرِ بِاللَّهِ وَ بِرَسُولِهِ وَ بِوَلِیِّهِ الْمَنْصُوبِ بَعْدَهُ عَلَی أُمَّتِهِ لِیَسُوسُهُمْ وَ یَرْعَاهُمْ سِیَاسَهًَْ الْوَالِدِ الشَّفِیقِ الرَّحِیمِ الْکَرِیمِ لِوَلَدِهِ وَ رِعَایَهًَْ الْحَدِبِ الْمُشْفِقِ عَلَی خَاصَّتِهِ.
امام عسکری (علیه السلام) ای محمّد (! [به یهود] بگو: «آیا از خدا پیمان‌گرفته‌اید؟! بر اینکه عذاب شما به‌خاطر کفر به محمّد (و وصیّ او و جانشینانش کم و معدود است نه [چنین نیست]؛ بلکه عذابی دائم و جاوید در ازای انجام گناهان و افعال زشت و کفر به خدا و رسولش و ولیّ خدا [در انتظار شماست] همان ولیّ خدا که بعد از پیامبرش منصوب شد تا رهبری و هدایت امّت پیامبر (را برعهده بگیرد؛ [رهبری‌کردنی] همانند هدایت‌کردن یک پدر دلسوز، مهربان و بزرگوار نسبت به فرزندش و مانند راهنمایی مرد دلسوز و مهربان بر افراد خانواده‌ی خود.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- فَقَالَ اللَّهُ تَعَالَی قُلْ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) أَتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللهِ عَهْداً.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) خداوند فرمود: ای محمّد (! بگو از خدا پیمان‌گرفته‌اید [که شما را عذاب نکند ای یهودیان]؟!
العسکری (علیه السلام)- فَکَذَلِکَ أَنْتُمْ بِمَا تَدَّعُونَ مِنْ فَنَاءِ عَذَابِ ذُنُوبِکُمْ هَذِهِ فِی حِرْزٍ أَمْ تَقُولُونَ عَلَی اللهِ ما لا تَعْلَمُونَ أَتَّخَذْتُمْ عَهْداً أَمْ تَقُولُونَ جَهْلًا بَلْ أَنْتُمْ فِی أَیِّهِمَا ادَّعَیْتُمْ کَاذِبُون.
امام عسکری (علیه السلام) شما یا به گفته‌ی خود از این عذاب در امان هستید و عذابتان ناپایدار خواهدبود و یا آنچه که نمی‌دانید به خدا نسبت‌داده‌اید؛ شما یا از خدا در این مورد، عهدی‌گرفته‌اید و یا از روی نادانی این حرف‌ها را می‌زنید. به هرحال هرکدام از این حرف‌ها را که بگویید، دروغ‌گو هستید.