آیه إِنَّ الَّذينَ كَفَرُوا وَ ماتُوا وَ هُمْ كُفَّارٌ أُولئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعينَ [161]
كسانى كه كافر شدند، و در حال كفر از دنيا رفتند، لعنت خداوند و فرشتگان و همه‌ي مردم بر آنها خواهد بود.
العسکری (علیه السلام)- إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا بِاللَّهِ فِی رَدِّهِمْ نُبُوَّهًَْ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ وَلَایَهًَْ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) وَ آلِهِمَا (علیه السلام) وَ ماتُوا عَلَی کُفْرِهِمْ وَ هُمْ کُفَّارٌ أُولئِکَ عَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللهِ یُوجِبُ اللَّهُ تَعَالَی لَهُمُ الْبُعْدَ مِنَ الرَّحْمَهًِْ وَ السَّحْقَ مِنَ الثَّوَابِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ عَلَیْهِمْ لَعْنَهًُْ الْمَلَائِکَهًِْ یَلْعَنُونَهُمْ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ کُلٌّ یَلْعَنُهُمْ لِأَنَّ کُلًّا مِنَ الْمَأْمُورِینَ الْمُنْتَهِینَ یَلْعَنُونَ الْکَافِرِینَ وَ الْکَافِرُونَ أَیْضاً یَقُولُونَ لَعَنَ اللَّهُ الْکَافِرِینَ فَهُمْ فِی لَعْنِ أَنْفُسِهِمْ أَیْضاً.
امام عسکری (علیه السلام) آیه‌ی إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا، درباره‌ی کسانی آمده که نبوّت محمّد (و ولایت علیّ‌ابن‌ابی‌طالب (علیه السلام) را نپذیرفتند و با همین حال از دنیا رفتند. آنها از جمله‌ی کافرانند و لعنت خداوند بر ایشان است و خداوند دوری از رحمت و پاداش را بر ایشان واجب نموده و فرشتگان بر ایشان لعنت می‌فرستند و مردم همه لعنشان می‌کنند؛ چرا که تمامی فرمانبران نهی‌کننده‌ی [از فعل خطا،] کافران را لعن می‌کنند و کافران نیز می‌گویند: «خدایا! بر کافران لعنت فرست»! پس خودشان هم بر خویش لعنت می‌فرستند. (یعنی همه‌ی مردم اعم از مؤمنین و کافران، کافران را لعنت می‌کنند».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنِ ادَّعَی إِلَی غَیْرِ أَبِیهِ وَ مَنْ تَوَلَّی غَیْرَ مَوَالِیهِ فَعَلَیْهِ لَعْنَهًُْ اللَّهِ وَ الْمَلائِکَهًِْ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ وَ لَا یَقْبَلُ اللَّهُ مِنْهُ صَرْفاً وَ لَا عَدْلًا.
پیامبر ( هرکس خود را به کسی غیر از پدرش منسوب کند و از کسی غیر از مولی و ارباب خود ولایت بپذیرد، لعنت خدا و فرشتگان و همه‌ی مردم بر او خواهدبود و خداوند از او عوض و یا چیزی که لعن را از او برگرداند، نمی‌پذیرد.
الباقر (علیه السلام)- مَنْ حَبَسَ أَجِیراً أَجْرَهُ فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ لَا یَقْبَلُ اللَّهُ مِنْهُ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ صَرْفاً وَ لَا عَدْلًا.
امام باقر (علیه السلام) هرکه اجرت اجیری را نپردازد مورد لعنت خدا، پیامبر (ملائکه و تمام مردم قرار می‌گیرد و در روز قیامت، هیچ عملی را از او به عنوان جایگزین یا منصرف‌کننده از عذاب، نخواهد پذیرفت.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَن جَعفَرٍ عَن اَبِیهِ (علیه السلام) مَنْ أَحْدَثَ حَدَثاً أَوْ آوَی مُحْدِثاً فَعَلَیْهِ لَعْنَهًُْ اللهِ وَ الْمَلائِکَهًِْ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ وَ لَا یُقْبَلُ مِنْهُ صَرْفٌ وَ لَا عَدْلٌ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ فَقِیلَ: یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)! مَا الْحَدَثُ؟ قَالَ: مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَیْرِ نَفْسٍ أَوْ مَثَّلَ مُثْلَهًًْ بِغَیْرِ قَوَدٍ أَوِ ابْتَدَعَ بِدْعَهًًْ بِغَیْرِ سُنَّهًٍْ أَوِ انْتَهَبَ نُهْبَهًًْ ذَاتَ شَرَفٍ قَالَ فَقِیلَ مَا الْعَدْلُ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)؟ قَالَ: الْفِدْیَهًُْ. قَالَ: فَقِیلَ فَمَا الصَّرْفُ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)؟ قَالَ: التَّوْبَهًُْ.
پیامبر ( امام صادق (علیه السلام) از پدرش (علیه السلام)نقل شده است: کسی‌که فتنه‌ای ایجاد کند یا اینکه پدیدآورنده فتنه را پناه دهد، خداوند، فرشتگان و همه‌ی مردم او را لعنت می‌کنند و در روز قیامت چیزی به عنوان جایگزین یا منصرف‌کننده‌ی عذاب، از او پذیرفته‌نیست. پس از آن گفته‌شد: «ای رسول‌خدا (منظور از فتنه چیست»؟ [پیامبر (در جواب] فرمود: کسی‌که شخصی را به ناحق بکشد و یا اینکه فردی را بدون آنکه محکوم به قطع عضوی باشد [مثل قطع دست بر اثر دزدی به عنف] مُثله کند و یا بدعتی را بدون اینکه سنّت باشد بنا نهد و یا اینکه مال بزرگ و ارزشمندی را به تاراج ببرد». پس از آن گفته‌شد: «ای رسول‌خدا (! عدل [جایگزین برای از بین بردن اثر] این گناه چیست»؟ فرمودند: «فدیه» سپس از او پرسیده‌شد: «ای رسول‌خدا (! صرف [منصرف‌کننده‌ی عذاب] آن چیست»؟ فرمودند: «توبه».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ عَلَی مَنْ أَکَلَ مِنْ مَالِنَا دِرْهَماً حَرَاماً.
پیامبر ( لعنت خدا، فرشتگان و همه‌ی مردم بر کسی‌که یک درهم حرام از مال ما بخورد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- إِذَا ظَهَرَتِ الْبِدَعُ فِی أُمَّتِی فَلْیُظْهِرِ الْعَالِمُ عِلْمَهُ وَ إِلَّا فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ.
پیامبر ( چون بدعت در امّت من پدیدار شود، باید عالم علم خود را پدیدار کند وگرنه لعنت خدا، فرشتگان و همه‌ی مردم بر او باد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ آذَی مُؤْمِناً فَقَدْ آذَانِی وَ مَنْ آذَانِی فَقَدْ آذَی اللَّهَ وَ مَنْ آذَی اللَّهَ فَهُوَ مَلْعُونٌ فِی التَّوْرَاهًِْ وَ الْإِنْجِیلِ وَ الزَّبُورِ وَ الْفُرْقَانِ وَ فِی خَبَرٍ آخَرَ فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ.
پیامبر ( هرکه مؤمنی را بیازارد، مرا آزرده؛ هرکه مرا بیازارد، خدا را آزرده و هرکه خدا را بیازارد، در تورات و انجیل و زبور و فرقان ملعون است. و در حدیثی دیگر است که لعنت خدا، فرشتگان و همه‌ی مردم بر او است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ مَنَعَ طَالِباً حَاجَتَهُ وَ هُوَ قَادِرٌ عَلَی قَضَائِهَا فَعَلَیْهِ مِثْلُ خَطِیئَهًِْ عَشَّارٍ فَقَامَ إِلَیْهِ عَوْفُ بْنُ مَالِکٍ فَقَالَ مَا یَبْلُغُ خَطِیئَهًُْ عَشَّارٍ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) قَالَ: عَلَی الْعَشَّارِ کُلَّ یَوْمٍ وَ لَیْلَهًٍْ لَعْنَةُ اللهِ وَالْمَلائِکَةِ وَالنَّاسِ‌أَجْمَعِینَ وَ مَنْ یَلْعَنِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ نَصِیراً.
پیامبر ( هرکه با وجود توانایی، برآوردن حاجت محتاجی را از او دریغ دارد، گناه راهزنی بر اوست؛ عوف‌بن‌مالک نزد آن حضرت برخاسته و گفت: «ای رسول‌خدا (! عقاب راهزنی چیست»؟ فرمود: در هر روز و شب لعن خدا، فرشتگان و همه‌ی مردم بر او است و هرکه را خدا لعن کند، هیچ یاوری نخواهد داشت.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- یَا ابْنَ مَسْعُودٍ! وَ الَّذِی بَعَثَنِی بِالْحَقِّ لَیَأْتِی عَلَی النَّاسِ زَمَانٌ یَسْتَحِلُّونَ الْخَمْرَ یُسَمُّونَهُ النَّبِیذَ عَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ أَنَا مِنْهُمْ بَرِیءٌ وَ هُمْ مِنِّی بُرَآء.
پیامبر ( ای پسر مسعود! سوگند به خدایی که مرا به‌حق برانگیخته! زمانی بر مردم خواهدآمد که شراب را حلال شمارند و نامش را «نبیذ» بگذارند. لعنت خدا، فرشتگان و تمام مردم بر اینان باد! من از آنان بیزار و آنان از من به دورند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَن أَمِیرِالمُؤمِنِین (علیه السلام) نَهَی رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) ... أَنْ یُجَامِعَ الرَّجُلُ أَهْلَهُ مُسْتَقْبِلَ الْقِبْلَهًِْ وَ عَلَی ظَهْرِ طَرِیقٍ عَامِرٍ فَمَنْ فَعَلَ ذَلِکَ فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ.
پیامبر ( از امام علی (علیه السلام) نقل شده است: رسول‌خدا ([مسلمانان را] بازداشته از ... اینکه مردی به سمت قبله یا بر سر راهی آباد که در آن رفت‌وآمد می‌شود، جماع کند و هرکه چنان کند لعنت خدا، فرشتگان و همه‌ی مردم بر او باد!
الصّادق (علیه السلام)- قَسَمَ نَبِیُّ اللَّهِ الْفَیْءَ فَأَصَابَ عَلِیّاً (علیه السلام) أَرْضٌ فَاحْتَفَرَ فِیهَا عَیْناً فَخَرَجَ مَاءٌ یَنْبُعُ فِی السَّمَاءِ کَهَیْئَهًِْ عُنُقِ الْبَعِیرِ فَسَمَّاهَا یَنْبُعَ فَجَاءَ الْبَشِیرُ یُبَشِّرُ فَقَالَ (علیه السلام): بَشِّرِ الْوَارِثَ هِیَ صَدَقَهًٌْ بَتَّهًًْ بَتْلًا فِی حَجِیجِ بَیْتِ اللَّهِ وَ عَابِرِ سَبِیلِ اللَّهِ لَا تُبَاعُ وَ لَا تُوهَبُ وَ لَا تُورَثُ فَمَنْ بَاعَهَا أَوْ وَهَبَهَا فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ وَ لَا یَقْبَلُ اللَّهُ مِنْهُ صَرْفاً وَ لَا عَدْلًا.
امام صادق (علیه السلام) رسول‌خدا (غنایم فیء را تقسیم فرمود و به علی (علیه السلام) زمینی رسید. او چاهی در آن حفر کرد و از آن آبی خارج شد که همانند گردن شتر به سمت آسمان می‌جوشید؛ پس آن چشمه را «ینبع» نامید. شخصی برای تبریک و بشارت [به نزد او] آمد. پس حضرت فرمود: «به وارثان آن تبریک بگو که این قطعاً و مسلّماً صدقه‌ای است برای حاجیان خانه‌ی خدا عابران راه خدا. [این زمین] نه فروخته می‌شود، نه بخشیده می‌شود و نه به ارث برده‌می‌شود پس هرکه آن را بفروشد یا [به کسی] ببخشد، پس لعنت خدا، فرشتگانش و همه‌ی مردم بر او است و خداوند توبه و فدیه‌ی او را نمی‌پذیرد.
الکاظم (علیه السلام)- عَنْ عَلِیِّ‌بْنِ‌سُوَیْدٍ قَالَ: کَتَبْتُ إِلَی أَبِی‌الْحَسَنِ مُوسَی (علیه السلام) وَ هُوَ فِی الْحَبْسِ کِتَاباً أَسْأَلُهُ عَنْ حَالِهِ وَ عَنْ مَسَائِلَ کَثِیرَهًٍْ فَاحْتَبَسَ الْجَوَابُ عَلَی أَشْهُرٍ ثُمَّ أَجَابَنِی بِجَوَابٍ هَذِهِ نُسْخَتُهُ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ ... وَ سَأَلْتَ عَنْ رَجُلَیْنِ اغْتَصَبَا رَجُلًا مَالًا کَانَ یُنْفِقُهُ عَلَی الْفُقَرَاءِ وَ الْمَسَاکِینِ وَ أَبْنَاءِ السَّبِیلِ وَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَلَمَّا اغْتَصَبَاهُ ذَلِکَ لَمْ یَرْضَیَا حَیْثُ غَصَبَاهُ حَتَّی حَمَّلَاهُ إِیَّاهُ کُرْهاً فَوْقَ رَقَبَتِهِ إِلَی مَنَازِلِهِمَا فَلَمَّا أَحْرَزَاهُ تَوَلَّیَا إِنْفَاقَهُ أَ یَبْلُغَانِ بِذَلِکَ کُفْراً وَ لَعَمْرِی لَقَدْ نَافَقَا قَبْلَ ذَلِکَ وَ رَدَّا عَلَی اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ کَلَامَهُ وَ هَزِئَا بِرَسُولِهِ (صلی الله علیه و آله) وَ هُمَا الْکَافِرَانِ عَلَیْهِمَا لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ وَ اللَّهِ مَا دَخَلَ قَلْبَ أَحَدٍ مِنْهُمَا شَیْءٌ مِنَ الْإِیمَانِ مُنْذُ خُرُوجِهِمَا مِنْ حَالَتَیْهِمَا وَ مَا ازْدَادَ إِلَّا شَکّاً کَانَا خَدَّاعَیْنِ مُرْتَابَیْنِ مُنَافِقَیْنِ حَتَّی تَوَفَّتْهُمَا مَلَائِکَهًُْ الْعَذَابِ إِلَی مَحَلِّ الْخِزْیِ فِی دَارِ الْمُقَامِ وَ سَأَلْتَ عَمَّنْ حَضَرَ ذَلِکَ الرَّجُلَ وَ هُوَ یُغْصَبُ مَالُهُ وَ یُوضَعُ عَلَی رَقَبَتِهِ مِنْهُمْ عَارِفٌ وَ مُنْکِرٌ فَأُولَئِکَ أَهْلُ الرَّدَّهًِْ الْأُولَی مِنْ هَذِهِ الْأُمَّهًِْ فَعَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ.
امام کاظم (علیه السلام) هنگامی‌که موسی‌بن‌جعفر (علیه السلام) در زندان بود، نامه‌ای برای او نوشتم و در آن، احوال ایشان را پرسیده و درباره‌ی مسائل زیادی سؤال کردم. مدّتی جواب نیامد، پس از آن جوابی با این مضمون رسید: «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم ... درباره‌ی دو نفر سؤال کردی که آنها مال مردی را به زور غصب کردند درحالی‌که آن مرد، مال خود را برای فقرا، تهیدستان و درماندگان و در راه خدا خرج می‌کرد؛ پس تنها به همین غصب‌کردن قانع نشدند [بلکه] او را به اجبار وادار کردند تا مالش را به منزل آن دو ببَرد. آن دو نفر بعد از اینکه به زور صاحب [آن مال] شدند خودشان شروع به بذل و بخشش کردند. پرسیدی [آیا این دو نفر] با این کار کافر می‌شوند؟ قسم به جان خودم! این‌ها قبل از این کار منافق بودند و مخالف خدا و مسخره‌کننده‌ی پیامبر (به شمار می‌رفتند؛ هر دو کافرند؛ لعنت خدا، ملائکه و تمام مردم بر آنها باد! به خدا قسم! ذرّه‌ای از ایمان در دل هیچ‌کدام از آنها وارد نشده است. از وقتی که وارد اسلام شدند پیوسته شکّ و تردید آنها افزایش یافته و فریبکار و منافق بودند تا ملائکه‌ی عذاب، جان آنها را گرفته و به قرارگاه اشخاص ذلیل و خوار بردند. از وضع آن کسانی پرسیدی که نزد آن مرد حضور داشتند؛ درحالی‌که [دیگران] به زور، مال او را می‌گرفتند و بار گران اطاعت را برگردن او می‌گذاشتند؛ بعضی با آنها همکاری می‌کردند و بعضی مخالف آنها بودند. این گروه از کسانی هستند که در اوّلین‌مرتبه مرتد شده و از دین برگشتند. از این امّت، لعنت خدا و ملائکه و تمام مردم بر آنها باد».
الکاظم (علیه السلام)- عَلِیّ‌بن أسباط قَالَ: زِیَادٌ الْقَنْدِیُّ وَ ابْنُ‌مُسْکَانَ قَالا: کُنَّا عِنْدَ أَبِی إِبْرَاهِیمَ (علیه السلام) إِذْ قَالَ یَدْخُلُ عَلَیْکُمُ السَّاعَهًَْ خَیْرُ أَهْلِ الْأَرْضِ فَدَخَلَ أَبُو الْحَسَنِ الرِّضَا (علیه السلام) وَ هُوَ صَبِیٌّ فَقُلْنَا خَیْرُ أَهْلِ الْأَرْضِ ثُمَّ دَنَا فَضَمَّهُ إِلَیْهِ فَقَبَّلَهُ وَ قَالَ: یَا بُنَیَّ تَدْرِی مَا قَالَ ذَانِ؟ قَالَ: نَعَمْ یَا سَیِّدِی! هَذَانِ یَشُکَّانِ فِیَّ. قَالَ عَلِیُّ بْنُ أَسْبَاطٍ: فَحَدَّثْتُ بِهَذَا الْحَدِیثِ الْحَسَنَ بْنَ مَحْبُوبٍ فَقَالَ بَتَرَ الْحَدِیثَ لَا وَ لَکِنْ حَدَّثَنِی عَلِیُّ بْنُ رِئَابٍ أَنَّ أَبَا إِبْرَاهِیمَ قَالَ لَهُمَا إِنْ جَحَدْتُمَاهُ حَقَّهُ أَوْ خُنْتُمَاهُ فَعَلَیْکُمَا لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ.
امام کاظم (علیه السلام) علی‌بن‌اسباط از زِیاد قندی و ابن‌مسکان نقل کرده است: خدمت حضرت موسی‌بن‌جعفر (علیه السلام) بودیم که فرمود: «هم اکنون شخصی بر شما وارد می‌شود که بهترین فرد روی زمین است». در این موقع ابوالحسن علی‌ّبن‌موسی‌الرضا (علیه السلام) وارد شد که در آن هنگام، پسر کوچکی بود. گفتیم: «همین[پسر]، بهترین فرد روی زمین است»؟! امام (علیه السلام) نزدیک او رفته، او را در بغل گرفته، بوسید و فرمود: «پسرم می‌دانی این دو نفر چه گفتند»؟ عرض کرد: «آری پدرم این دو نفر درباره‌ی امامت من شک خواهند کرد»! علی‌بن‌اسباط گفت: «این حدیث را برای حسن‌بن‌محبوب نقل کردم. حسن‌بن‌محبوب گفت: «آخر حدیث بریده و حذف شده است؛ همین حدیث را علی‌بن‌رئاب برایم نقل کرد که حضرت موسی‌ابن‌جعفر (علیه السلام) به آن دو نفر [در ادامه] فرمود: «اگر حقّ او را انکار کنید یا به او خیانت نمایید، لعنت خدا و ملائکه و تمام مردم بر شما باد»!
الکاظم (علیه السلام)- عَلَی مَنْ قَتَلَهُمْ لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ وَ مَنْ شَرِکَ فِیهِمْ وَ مَنْ سَرَّهُ قَتْلُهُمْ.
امام کاظم (علیه السلام) لعنت خدا، فرشتگان و جمیع مردم بر کسانی باد که ایشان [ائمّه (علیهم السلام)] را کشتند و نیز بر کسانی که در خون ایشان شریک و یا از کشته‌شدنشان شاد شدند!
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- إِذَا ظَلَمَتِ الْعُیُونُ الْعَیْنَ کَانَ قَتْلُ الْعَیْنِ عَلَی یَدِ الرَّابِعِ مِنَ الْعُیُونِ، فَإِذَا کَانَ ذَلِکَ اسْتَحَقَّ الْخَاذِلُ لَهُ لَعْنَة اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ. فَقِیلَ لَهُ: یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)! مَا الْعَیْنُ وَ الْعُیُونُ؟ فَقَالَ: أَمَّا الْعَیْنُ، فَأَخِی عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام)، وَ أَمَّا الْعُیُونُ فَأَعْدَاؤُهُ، رَابِعُهُمْ قَاتِلُهُ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً.
پیامبر ( هرگاه عیون، عین را بازدارند و از او منحرف شوند، کشتن عین به دست چهارمی از عیون خواهدبود. پس هرگاه چنان شود، هرکس که یاری او را ترک نماید، لعنت خداوند و فرشتگان و همه‌ی مردم بر او شایسته است. به آن حضرت عرض شد: «ای رسول‌خدا (! «عین» و «عیون» چیست»؟ فرمود: «عین» برادرم علیّ‌بن‌أبی‌طالب (علیه السلام) است و امّا «عیون» دشمنان او هستند؛ چهارمین ایشان از راه ستم و دشمنی او را می‌کُشد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَلَی قَاتِلِهِم الحَسَن (علیه السلام) وَ الحُسَین (علیه السلام) لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ.
پیامبر ( لعنت خدا، فرشتگان و همه‌ی مردم بر قاتلان حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام) باد!
الباقر (علیه السلام)- إِنَّ الشَّیْخَیْنِ فَارَقَا الدُّنْیَا وَ لَمْ یَتُوبَا، وَ لَمْ یَذَّکَّرَا مَا صَنَعَا بِأَمِیرالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام)، فَعَلَیْهِمَا لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ.
امام باقر (علیه السلام) ولی شیخین از دنیا رفتند بی‌آنکه توبه کنند و رفتار بد خود را با امیرالمؤمنین (علیه السلام) را یاد آورند؛ پس نفرین خدا و فرشتگان و همه‌ی مردم بر ایشان باد.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنِ ابْنِ‌نُبَاتَهًَْ قَال: کُنْتُ جَالِساً عِنْدَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) فِی مَسْجِدِ الْکُوفَهًِْ فَأَتَاهُ رَجُلٌ مِنْ بَجِیلَهًَْ یُکَنَّی أَبَا خَدِیجَهًَْ وَ مَعَهُ سِتُّونَ رَجُلًا مِنْ بَجِیلَهًَْ فَسَلَّمَ وَ سَلَّمُوا ثُمَّ جَلَسَ وَ جَلَسُوا ثُمَّ إِنَّ أَبَا خَدِیجَهًَْ قَالَ: یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام)! أَ عِنْدَکَ سِرٌّ مِنْ سِرِّ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) تُحَدِّثُنَا بِهِ قَالَ: نَعَمْ یَا قَنْبَرُ! ائْتِنِی بِالْکِتَابَهًِْ فَفَضَّهَا فَإِذَا هِیَ أَسْفَلُهَا سُلَیْفَهًٌْ مِثْلُ ذَنَبِ الْفَأْرَهًِْ مَکْتُوبَهًٌْ فِیهَا بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ إِنَّ لَعْنَهًَْ اللَّهِ وَ مَلَائِکَتِهِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ عَلَی مَنِ انْتَمَی إِلَی غَیْرِ مَوَالِیهِ وَ لَعْنَهًُْ اللَّهِ وَ الْمَلائِکَهًِْ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ عَلَی مَنْ أَحْدَثَ فِی الْإِسْلَامِ حَدَثاً أَوْ آوَی مُحْدِثاً وَ لَعْنَهًُْ اللَّهِ وَ الْمَلائِکَهًِْ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ عَلَی مَنْ ظَلَمَ أَجِیراً وَ لَعْنَهًُْ اللَّهِ عَلَی مَنْ سَرَقَ شِبْراً مِنَ الْأَرْضِ وَ حُدُودِهَا یُکَلَّفُ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ أَنْ یَجِیءَ بِذَلِکَ مِنْ سَبْعِ سَمَاوَاتٍ وَ سَبْعِ أَرَضِینَ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَی النَّاسِ فَقَالَ وَ اللَّهِ لَوْ کُلِّفَتْ هَذَا دَوَابُّ الْأَرْضِ مَا أَطَاقَتْهُ فَقَالَ لَهُ: یَا أَبَا خَدِیجَهًَْ! إِنَّا أَهْلَ‌الْبَیْتِ (علیهم السلام) مَوَالِی کُلِّ مُسْلِمٍ فَمَنْ تَوَلَّی غَیْرَنَا فَعَلَیْهِ مِثْلُ ذَلِکَ وَ الْأَجِیرُ لَیْسَ بِالدِّینَارِ وَ لَا بِالدِّینَارَیْنِ وَ لَا بِالدِّرْهَمِ وَ لَا بِالدِّرْهَمَیْنِ بَلْ مَنْ ظَلَمَ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) أَجْرَهُ فِی قَرَابَتِهِ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی فَمَنْ ظَلَمَ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) أَجْرَهُ فِی قَرَابَتِهِ فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ.
امام علی (علیه السلام) در مسجد کوفه خدمت امیرالمؤمنین (علیه السلام) نشسته‌بودم که مردی از «بَجیلَه» که کنیه‌اش ابوخدیجه بود وارد شد. همراه او شصت مرد از قبیله‌ی بَجیلَه بودند. او و همراهیانش سلام کرده و نشستند. پس ابوخدیجه عرض کرد: «ای امیرالمؤمنین (علیه السلام)! آیا سرّی از اسرار پیامبر (در خدمت شما است که ما را به شنیدن آن مفتخر فرمایی»؟ فرمود: «آری»! [آنگاه] روی به قنبر نموده و فرمود: «آن نوشته را بیاور»! نوشته را گشود؛ در پایین آن پوست نازک نوشته بود: «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ لعنت خدا و ملائکه و تمام مردم بر کسی که خود را به غیر موالیان خویش نسبت دهد و بر کسی که در اسلام فتنه‌ای به‌پا کند یا فتنه‌گر را پناه دهد و نیز بر هرکسی که در قبال دریافت مزدی، ستم روا دارد. لعنت خدا بر کسی که یک وجب زمین را بدزدد و از حدود زمین خود تجاوز کند که او را در قیامت وادار می‌کنند که آن [زمینی] را از هفت آسمان و هفت زمین بیاورد. به خدا قسم! اگر این را بر چهارپایان زمین تکلیف کنند، طاقت آن را نخواهندداشت». آنگاه فرمود: «ابا خدیجه! ما اهل‌بیت (علیهم السلام) پیامبر (موالی همه‌ی مسلمانان هستیم؛ هرکه غیر ما را دوست بدارد، چنین چیزی (لعنت خدا) نصیب او می‌شود. و منظور از کسی که در قبال مزدی، ستم می‌کند، آن کس نیست که یک یا دو دینار و یک یا دو درهم را می‌گیرد تا ظلم کند [و چنین کسی گرچه گناه کرده امّا مخاطب لعن خدا نیست] بلکه منظور آن کسی است که در مزد رسالت پیامبر (ظلم کند، مزد رسالتی که خداوند فرمود: بگو: من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی‌کنم جز دوست‌داشتن نزدیکانم (اهل بیتم). (شوری/۲۳) چنین ظالمی [مورد لعنت خداست]. عَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النّاسِ أَجْمَعینَ.